”En waarom? Waarom loop je?” vragen veel mensen nadat ze me hebben uitgehoord over waar ik begonnen ben, waar ik heen ga, hoeveel ik loop en hoe zwaar mijn rugtas is. “Waarom niet?” Tja, waarom niet. Wanneer ik niet meer wil, kan ik stoppen. Dus ik loop, omdat ik het wil. Omdat ik het leuk vind. Maar is dat het volledige antwoord?
Waarom lóóp ik? Waarom loop ik híér? En op de manier die ik doe? Het antwoord begint zich te vormen. En blijft zich vormen. Een paar maanden geleden schreef ik “I hike because I can”. Waarom niet, zolang het kan? Er zijn zoveel redenen. Gewoon omdat het kan of omdat ik het leuk vind is niet echt een antwoord.
Ik neem veel beslissingen op gevoel. Lopen voelt goed. Ik vind het fijn dat het langzaam gaat. Het is de meest natuurlijke manier van je voort bewegen. Het vertraagd al het geraas en het is een middel om mezelf te behoeden. Behoeden van het gerace. Vaak wil ik sneller. Duurt het me allemaal te lang en word ik ongeduldig. Doordat ik loop kan ik kan ik simpelweg niet sneller. Me daarbij neer leggen is het enige dat ik kan doen.
Beginnen in Nederland
Van de één op de andere dag besloot ik in Nederland en beginnen met wandelen. Oorspronkelijk wilde ik een jaar in de Balkan doorbrengen. Ik wilde terug naar Bosnië en Herzegovina om daar in een berghut te werken, ik wilde naar Zagreb om een taalcursus te doen. Ik wilde de groene en de blauwe variant van de Via Dinarica lopen en ik wilde artikelen en blogs schrijven. Ineens besefte ik me dat dit veel te veel was. Een jaar is lang, maar met zoveel ambities kom je hoe dan ook tijd te kort.
Belangrijker is dat ik me realiseerde dat dit alles niet nu in dit jaar hoeft. Het heeft geen haast. En ik wilde vooral geen overhaaste beslissingen nemen. Een passie achterna hollen om vervolgens uitgeput terug te komen. De Balkan fascineert me en ik heb de behoefte om een tijdje daar te zijn, maar ik merkte ook dat ik mijn eigen roots te kort deed.
Ik ben veel in Nederland op vakantie geweest, fietsen, wandelen, stedentrips, microadventures, vriendinnenweekenden. Van alles. Ik kan met trots zeggen dat Nederland een prachtig land is. Toch heb ik ook een beeld van Nederland (en de rest van West-Europa) dat het er minder warm, minder gastvrij is. Ieder voor zich, een erg individualistische maatschappij. Een prestatie maatschappij waar je een goed leven hebt, zolang je in de molen mee draait. Ik plaatste de Balkan tegenover het westen. (En doe dat nog steeds wel).
Gastvrijheid
Ineens bekroop me de angst dat ik de Balkan, het leven daar, de mensen, de cultuur, de natuur (teveel) aan het verheerlijken was. Er zijn grote verschillen, dat zeker en ik voel een onbeschrijfelijke aantrekkingskracht, maar als die echt zo groot is, dan blijft dat wel. Ook wanneer ik een paar maanden later aan kom. Ik besloot het verhaal om te draaien. In plaats van me te laten leiden door wat ik hier mis, probeer ik dat wat ik elders gevonden heb, mee naar hier te nemen.
Ik zou dezelfde methode van rondtrekken, maar nu hier in het westen hanteren, nam ik me voor. Geen planning, zeeën van tijd, zoveel mogelijk door de natuur lopen en contact met de mensen maken. Gewoon maar zien wie of wat er op mijn pad komt. Laten gebeuren wat er gebeurt. Simpel gezegd, resulteerde dit in een soort gastvrijheidsonderzoek. Hoe gastvrij is Nederland eigenlijk? Maar ook, hoe is het contact met vreemden hier? Ik heb een heleboel vooroordelen, maar wat als ik die los zou kunnen laten? Wat als ik met eenzelfde nieuwsgierigheid mijn eigen land zou verkennen? Dit heeft letterlijk heel veel deuren geopend.
Dit geldt niet alleen voor Nederland. Ook in België, Duitsland en zelfs Luxemburg struikelde ik over de bijzondere en bizarre ontmoetingen. Mensen nodigen me uit, vertellen me hun verhaal, delen eten, trakteren me op koffie en genieten ervan een beetje tijd samen door te brengen. Ik begin te geloven dat delen en geven iets is dat de mens van nature in zich heeft. En dat dat veel voldoening en vreugde met zich mee brengt.
Eigen instelling
Ook nu weer voel ik me vaak ongemakkelijk bij al die vrijgevigheid. Ik heb het gevoel iets terug te moeten geven. Telkens weer moet ik mezelf eraan herinneren dat aandacht, tijd en interesse voor de ander veel belangrijker is dan geld. Sterker nog, je kan niet betalen voor ontmoetingen als deze. Dat is ronduit beledigend en dan is de magie verdwenen. Ik had nooit gedacht dit in Nederland ook zo te ervaren.
Hierdoor begin ik me te realiseren dat het niet per se de omgeving of de bestemming, maar veel meer jouw eigen instelling is, die al dan niet, een warm contact oplevert. Dit maakt dat ik niet langer het gevoel heb van iets weg te lopen. Ik heb niet langer het gevoel dat ik op zoek ben naar iets dat ik ergens anders denk te vinden. “Wat je zoekt kan geen ander je geven, Mens durf te leven!” – Ramses Shaffy
Het laatste hoofdstuk van Turks Fruit raakte me toen ik het een paar weken geleden weer las. Er was het één stuk dat de tranen over mijn wangen deed stromen. Een kwaadaardige tumor die verklaart waarom alles mis is gegaan.
“Alles wat ze de laatste jaren had uitgevreten, kwam misschien wel door die kleurloze knol in haar kop, die met zijn woekerende wortels haar hersens had aangetast. Ik zag ineens dat vreemde staren van haar voordat ze voorgoed bij mij weg ging. Nu achteraf, was het alsof ze had zitten luisteren naar wat er daar binnen aan de gang was. En toen in paniek gevlucht was voor iets dat ze zelf niet begreep, maar dat ze met zich meedroeg. Overal heen, onontkoombaar als een schaduw.” – Jan Wolkers, Turks Fruit
Het lopen is geen doel, maar een middel. Een manier van leven. Deze tocht, dit jaar is geen break of sabbatical. Het is hoe ik nu leef. Het is mijn leven. Een langzaam, vol leven.
Zo mooi geschreven – precies hoe ik je ken! Heel inspirerend!
Wow!
Prachtig om jezelf zo in ogenschouw te nemen en ook te onderzoeken of je vooroordelen wel kloppen.
Ik heb ook zo’n beeld, ben net een paar dagen terug uit Portugal, waar ik ook van meen dat de mensen er veel hartelijker en gastvrijer zijn dan in Nederland. Het waarom loop ik in ogenschouw nemen is net zoiets en is zo individueel en kent net zo veel kanttekeningen als er antwoorden zijn. Soms is als ik het ene zeg, het andere ook waar. Maar 1 ding staat voor mij ook voorop, het is heerlijk om door te lopen iedere minuut van de dag te beleven. Het is een soort intensiteit dat voor mij het “te leven” symboliseert. Daar heb je het al weer, behalve lopen zijn er voor mij ook zoveel andere dingen waar ik enthousiast over ben en die ik intens beleef. Zoals kunst maken, zingen, schrijven, het leven vieren, samenkomen met vrienden, bomen over het leven. Misschien is dit wel de balans, terug naar mezelf door te lopen en in de natuur te verblijven en vooral van minuut tot minuut te leven. Dank je weer, voor je mooie verhalen. Heel inspirerend! Veel mooie ontmoetingen gewenst op je weg, met jezelf en met anderen!
Hey Dini, en jij dankjewel weer voor je mooie berichtje 🙂 Leuk om te lezen!
Echt mooi geschreven ga zo door groetjes
🙂 dank!
Mooi geschreven (en herkenbaar). Als er een keertje een boek uit voort komt, dan heb je al een koper 🙂
[…] Sarajevo is een fantastisch voorbeeld. Waar gaat het me nou eigenlijk om? Wat wil ik nou echt? En waarom? vroeg ik mezelf af. Onderweg zijn. Met alles wat ik nodig heb op mijn rug, rondtrekken. […]