Een keuze. Voor de zekerheid heb ik verschillende GPX-tracks op mijn GPS gezet, handig dacht ik, dan weet ik een beetje wat de mogelijkheden zijn. Het oorspronkelijke plan was om de Westweg door het Schwarzwald te lopen, maar de eerste etappes schijnen niet zo interessant te zijn en waar ik nu ben is het wél mooi.
Ik heb mijn tent opgezet aan de rand van het zwarte woud, vlakbij Baden-Baden (nog steeds) (maar lopend toch alweer een dagje verder weg). Achter mij hoor ik bosgeluiden, voor mij strekken de vriendelijke wijnvelden zich uit. Gezellige, glooiende heuvels. Wat dorpjes, jagershutten en boerderij-achtige woningen. Mensen met honden die een avondwandeling maken en een wijnboer die op een wijnkar (een wagentje dat de kneiter steile hellingen zonder problemen omhoog tuft (geen tractor), zijn laatste ronde maakt. Ik geniet. Een avondzonnetje, een uitzicht, bivak met picknicktafel én ik had nog een biertje in mijn tas zitten. Wat wil je nou nog meer?
Bosmoe
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik een beetje genoeg begin te krijgen van de bossen. Ik schaam me, want dat klinkt zo verwend. En het is echt waanzinnig mooi. Eigenlijk zijn het misschien niet zozeer de bossen waar ik genoeg van heb, maar verlang ik ontzettend naar de bergen. De Alpen lijken maar niet dichterbij te komen. Ik ben weer eens ongeduldig.
Van je af kunnen kijken, heerlijk in de verte turen. Kunnen zien waar je heen gaat en waar je vandaan komt. In de dichtbegroeide Duitse bossen krijg je hier en daar een glimp van het omliggende landschap te zien. De toppen staan vol bomen en zendmast gevallen. Tenzij er een kasteelruïne met toegankelijke uitkijktoren is, zijn er weinig uitzichten. Dat mis ik. Daarom verlang ik naar de bergen.
Wein oder Wald?
Het was dan ook een aangename verrassing om vanuit de Pfalz ineens de openheid in te stappen. Dit is echt een bizarre overgang. Ik voelde mijn ogen zich samenknijpen, omdat ze de hoeveelheid licht niet aan konden. Aan de rand van het Schwarzwald is het precies zo. En laat er nou een wandelroute precies op deze grens richting het zuiden lopen.
Ik kan dus kiezen. De Westeg, oftewel de Schwartwalder höhenweg, of het Ortenauer Weinpfad. Ik weet het niet. Een nachtje slapen, misschien helpt dat.
Het doorkijkje is zo adembenemend. Blijkbaar is het gevoel van ruimte inherent aan jouw behoefte. Nog meer dan een natuurverschijnsel is dat een diepe behoefte in jezelf, zo lijkt mij. Keuzes maken, ons leven zit er vol mee. Slaan we rechts,dan wel links af of misschien toch maar rechtdoor. Het nachtje slaap dat je daarover heen liet gaan is een ware en rijpe wijsheid. Want elke keuze beïnvloed weer ons leven, zoals zich dat dan verder afrolt, maar er blijft altijd die marge van onzekerheid want in de toekomst valt niet te schouwen. Net zoals jij niet kunt zien wat je zult aantreffen op het pad, dat je nu weer hebt verkozen. Toch is ook dat de charme van het ongewisse, zo zal alles hoe dan ook weer een verrassing zijn, gewoonweg omdat het niet van te voren valt te bedenken. Ik wens je vele weidse vergezichten en dat ze samen mogen vallen met weidse inzichten. Dank je wel weer, voor het mee mogen kijken op je wanderingen.
Ben het helemaal met je eens. Van je af kunnen kijken, in de verte kijken daar ga ik ook voor. Een stuk bos kan ik nog wel behappen maar niet de bossen in Duitsland. Die lijken eindeloos. Ieder pad lijkt op het vorige pad. Dan is de Pfalz een verademing op de route naar de bergen. Nog veel wijds wandel plezier.
Ik ben de bossen door! De Westweg in het Schwarwald heeft veel Panorama paden, heel mooi. Nu echt echt op naar de uitzichten!!
Ik ben benieuwd naar je verhalen.