Een vrouw in het wild

Laatst las ik een artikel “Sleeping Alone in the Woods While Female”, geschreven door Jen Rose Smith. Natuurlijk triggerde de titel me, maar ik dacht in eerste instantie dat het weer zo’n stoere-vrouwen-verhaal zou zijn. Dat viel reuze mee, Jen Rose Smith beschrijft hoe haar irrationele angsten haar de hele nacht wakker houden. Vreemd genoeg maakt zij zich als vrouw in het wild, meer zorgen om enge mannen dan Grizzly beren (!). Dit is iets waar meer vrouwen mee worstelen én dit is een iets waar mannen aanzienlijk minder mee te maken hebben.

Alleen, als vrouw

Ik begrijp haar angst voor enge mannen en ze heeft een punt dat dit een probleem is dat vooral vrouwen aan gaat. Zo’n beetje iedereen die ik ontmoet, vraagt of ik niet bang ben. Alleen, als vrouw. Dan wordt er meestal gedoeld op mogelijke enge mannen. Hoewel ik zelf ook wel eens bang ben en zeker niet alle nachten rustig door slaap, is de angst voor mannen die mij middenin een bos komen lastig vallen nihil. In het bos schrik ik regelmatig wakker van vreemde geluiden, ik ben immers een stadse, maar ik weet dat er geen gevaarlijke dieren zitten. Dus draai ik me om en slaap verder.

Wat is wild? Ik bedoel wíld wild

Ok, eerlijk is eerlijk ik heb tijdens deze tocht nog niet in het wild wild, wild met beren en wolven, geslapen. Ik ben dichtbij de bewoonde wereld, sterker nog, ik zet mijn tent regelmatig in een tuin of in een veld dichtbij een huis. Boscafés en kastelen doen het ook goed ;-). Het heeft mijn voorkeur om te vragen of ik ergens mag staan. Dan kan je inschatten wat voor mensen er wonen, wat voor omgeving je je bevindt. Wat voor mensen er langs komen. En je doet niet iets dat niet mag, dus je hoeft je geen zorgen te maken over boswachters.

Ik geloof dat het juist in mijn voordeel werkt dat ik een vrouw alleen ben. Dat is wat er als eerste wordt gevraagd wanneer ik vraag of ik mijn tent ergens op kan zetten. “Ben je alleen?” en dan “voor één nachtje?”. Negen van de tien keer zijn mensen behulpzaam, vriendelijk en gastvrij en kan ik ongestoord mijn gang gaan.

Sociale controle

Wanneer mensen weten dat ik er ben, me toestemming geven om op hun land te staan, voel ik me prettiger. Alsof het me bescherming biedt. Wat in zekere zin ook zo is. In dorpen kent iedereen elkaar, nieuwsgierige mensen laten je eerder je gang laten gaan zodra ze door hebben dat ik bij hun buurvrouw hoor. Wanneer ik met niemand contact heb gemaakt, zomaar ergens met hebben en houden uitstal, voel ik me altijd wat asociaal. Bovendien heb ik geen deur waar ik in geval van nood kan aanbellen.

Aan de andere kant vergroot ik de kans dat iemand met kwaaie bedoelingen mij ziet en er ’s nachts, wanneer het dorp slaapt, op uit trekt om mij lastig te vallen. Helaas is dit mijn grootste angst. Wanneer ik in het bos sta, vrees ik de zwijnen, omdat die zo onvoorspelbaar lomp kunnen zijn, in de bergen ben ik op m’n hoede voor onweer en hier in het westen van Europa, in de toch wel dichter bebouwde wereld, zijn het vervelende mannen waar ik het meest voor op mijn hoede ben. De angst voor mannen is hier reëler dan in de wildernis, denk ik.

Parkeerplaatskamperen

De laatste nacht in Luxemburg stond op een parkeerplaats van een café. Dat klinkt armoedig, maar het was echt een mooie plek in een dorp met vijf huizen. De cafégangers kwamen dan ook niet uit hetzelfde dorp, dus hadden ze een parkeerplaats nodig. Terwijl ik in mijn tent zat, kwam er een auto aangereden. Hij stopte pal naast mij en draaide nieuwsgierig zijn raampje open. Waarom deze man achter het stuur zat, was me een raadsel. Met een dubbele tong vroeg hij in het Luxemburgs wat ik deed. “Kamperen”, antwoordde. Ik noemde de naam van de eigenaresse en deed alsof ik iets tegen mijn denkbeeldige metgezel zei. Dat doe ik normaal nooit, maar deze man gaf me de kriebels. Hij knikte en reed weg.

Deze ontmoeting maakte me onrustig. Middenin de nacht schrok ik wakker van het geluid van een auto. De auto kwam mijn kant op. Stond stil. Stilte. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat nu? De minuten leken uren te duren. Er gebeurde niets. Totdat ik de motor weer hoorde starten en de auto weg reed. Fioewww.

Echt bang

Ik was echt, echt bang. Veel banger dan wanneer ik geluiden in het bos hoor. Ja, het zijn toch mensen waar ik meer voor op mijn hoede ben. Dronken jongeren die het op mijn geweldige picknickbivak gemunt hebben, zijn ook uitermate slecht voor de nachtrust. In België stond ik ergens bij een strandje aan een grote rivier. Een doodnormale, doordeweekse dag, dacht ik.

Bootcampers en hangjongeren

Een groepje bootcampers liet zich door een Vlaamse dame afbeulen, wat mensen lieten hun hond uit en een groepje jongeren speelden met hun telefoon. Maar het bleek paasvakantie te zijn. De jongelui bleven hangen om een beetje te feesten. Of nou ja, rellen. Schreeuwend begonnen ze tegen banken en prullenbakken te trappen. Waarom in hemelsnaam? De volgende ochtend vond ik een verklaring. Ze waren niet dronken, maar hyper. Hyper van de redbull.

Gelukkig kan ik deze angst voor vervelende mensen goed relativeren, net als Jen Rose Smith in haar artikel schrijft, weet ik dat de kans dat er in de grote stad iets gebeurt vele malen groter is dan middenin de natuur. Dat geldt ook voor picknickplaatsen en dorpscafés. Naarmate ik verder van Nederland vandaan loop, worden mijn slaapplekken steeds wilder. Ik kom in gebieden waar minder mensen, huizen, boerderijen en faciliteiten zijn. Steeds vaker zet ik zomaar mijn tent ergens op, omdat er niemand is om het te vragen. Ik word beter in plekjes vinden en voel me steeds meer op mijn gemak.

Wildkamperen

Door het veel te doen, wildkamperen, leert de ervaring dat de meeste mensen geen kwaad in de zin hebben. Ze zijn slechts een beetje verbaasd en nieuwsgierig. Of luidruchtig. Ik denk dat, wil het op een echt nare situatie uitlopen, je ten eerste iemand moet treffen die überhaupt al op het idee komt op jou lastig te vallen. Dan moet deze persoon zo respectloos zijn om door te gaan wanneer jij aan geeft met rust gelaten te worden. Vervolgens zal hij (ik ga er even vanuit dat het om een man gaat) zal hij geweld moeten gebruiken om te nemen waar hij op uit was.

Dat zijn nogal wat stappen. Ik weet niet hoeveel mensen hiertoe in staat zijn. Ik weet wel dat wanneer jij niet slechts een blonde, jonge vrouw bent, maar een vrouw met een naam en een verhaal, je het moeilijker maakt voor iemand om al die stappen te doorlopen. Natuurlijk kan je met een psychopaat te maken hebben, maar hoeveel zijn er daar nou van? Die bovendien net als ik, in het wild rondlopen. Jep, een vrouw in het wild is gek genoeg zeldzaam.

Rovers enzo

Het kan ook zijn dat iemand er puur op uit is om je te beroven, dat gebeurt aanzienlijk vaker dan verkrachten. Ik heb meerdere verhalen van trekkers te fiets of te voet gelezen die dat hebben ervaren. Tijdens mijn fietstocht naar de zwarte zee zijn er ook wat pannetje ed (haringen) bij mijn tent vandaan gestolen. Vervelend, maar ik denk dat de angst die veel vrouwen hebben, met name om aanranding gaat. En dat is iets waar vrouwen meer mee te kampen hebben dan mannen.

Tegelijkertijd vraag ik me af hoe vaak het daadwerkelijk gebeurt dat kamperende vrouwen worden aangerand.

Een vrouw in het wild is toch een dingetje

Hoe dan ook, een vrouw alleen, in het wild, een vrouw in het wild is een ding. We zijn kwetsbaarder en fysiek minder sterk. In sommige gevallen heb ik zelfs het gevoel dat ik de trots van een man krenk door alleen op uit te gaan. Alsof ik daarmee aangeef geen man nodig te hebben, hem daarmee overbodig maak, dus beledig.

Dat slaat dan zelfs wel eens om naar medelijden. Dan willen mensen mij, die arme ziel, helpen en wat liefde geven. Van oude vrouwtjes vind ik dat goed, maar mannen hoeven me niet aan te raken. Duidelijk zijn, maar de ander wel in zijn waarde laten én het stukje cultuurverschil meenemen, helpt heel veel. Wanneer ik direct in een verdedigende houding schiet, ontstaat er spanning. Wanneer ik aangeef wat ik niet wil hebben, omdat ik me daarbij onprettig bij voel, maar daarmee niet de ander als persoon afkeur, krijg ik veel meer respect en een fijner contact.

Cultuurverschil

Over cultuurverschil, daar heb ik deze tocht nog niet mee te maken gehad, maar meer naar het zuiden, in Italië en Spanje is dat al het geval. Mensen zijn amicaler en lichamelijker. Dat hoeft verder niets te betekenen. Maar ik heb gemerkt dat als ik alles afweer, ook de doodnormale, vriendschappelijke omhelzingen, ik daarmee een signaal af geef te denken dat zij kwaad in de zin hebben. Of dan word ik of voor koude westerling (of noorderling) aan gezien en dan word je alleen meer meer geplaagd. Wanneer iemand zich beschuldigd of beledigd voelt, gaat hij zich vaak verdedigen. Dat maakt het er niet bepaald gezelliger op.

In Duitsland word ik vaak gewaarschuwd voor vluchtelingen die anders tegen vrouwen aan zouden kijken. Volgens de mensen die ik spreek gaat het om grote groepen mannelijke vluchtelingen zonder vrouw en kinderen en zonder de intentie om zich aan te passen. Ik word aanbevolen een mes en pepperspray bij me te dragen, dat zou me kunnen redden. Ik voel me onprettig bij het idee me uit voorzorg te bewapenen tegen mogelijke vervelende mensen.

Naïef?

Misschien is dat naïef. Ik ben hier en daar een buitenlander tegen gekomen. En ja, een Roemeense bouwvakker bood me aan bij hem thuis te douchen, wat ik met een flauw grapje heb afgewezen. “Hoezo? Ben ik zo smerig dan?” Rond Saarbrücken voelde ik me niet op mijn gemak, er hing een sfeer van verveling, armoede en troosteloosheid, maar ook daar ben ik ’s avonds zonder kleerscheuren doorheen gelopen.

Ongerepte wildernis

Hoewel de bossen groter en de heuvels hoger worden, ben ik vooralsnog geen echte ongerepte wildernis tegen gekomen. De bossen zijn onderhouden, sommige stukken zelfs aangeplant en er lopen keurig aangegeven routes met bijbehorende informatie borden. Waar de natuur zijn gang mag gaan, zijn wandelaars niet toegestaan. Het is een kunst om te verdwalen, buiten de gebaande paden treden is er in letterlijke zin niet bij. Toch betekent dat niet dat het saai of sullig is. De uitdaging zit ‘m misschien niet de trail, de ongerepte wildernis, een taalbarrière of een immens cultuurverschil, maar in het karakter van de tocht. De insteek van het avontuur.

Geen planning, zien wat de dag brengt. Wildkamperen, iedere avond een veilig plekje zoeken. Lowbudget. De lengte en duur van de tocht. Doordat ik mijn eigen weg zoek, heb geen duidelijke voorbeelden. Het voelt ongebruikelijk om zo in west Europa te trekken. Ik ben op mezelf aangewezen en zal gaandeweg leren. Het ‘niet weten wat er komen gaat’, brengt onzekerheid met zich mee, maar ik ervaar dat niet als vervelend. Eerder als vrijheid.

Een vrouw in het wild

Ik ben goed van vertrouwen en ik maak telkens weer een afweging. Deels rationeel (hoe groot is de kans dat…) En deels intuïtief. Ik ben me bewust van wat er kan gebeuren, neem geen grote risico’s en luister heel goed naar mijn gevoel. Ik maak contact met mensen en vertrouw op mijn inschatting. Natuurlijk kan het mis gaan, ik kan pech hebben, op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. Ik kan precies die ene gek tegen het lijf lopen of juist dat ene agressieve zwijn tegen komen, dat klopt.

Maar het is heerlijk om niet afhankelijk van campings, hutten of herbergen te zijn. Geen afspraken, geen verplichtingen. Ik kan pauzeren wanneer en zolang ik wil. Wanneer ik midden op de dag een fijne plek vind, dan kan ik daar blijven. Wanneer ik een slaapplaats bij iemand thuis krijg aangeboden, kan ik daar op in gaan. Wanneer het regent kan ik de hele dag in een café zitten. Alles is mogelijk, ik heb alle tijd en ben ontzettend flexibel. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik ben vrij.

Een vrouw in het wild​.