Oh wat voel ik me een ouwe zeur. En oh wat baal ik van mezelf dat ik mijn humeur zo laat beïnvloeden door andere mensen. In dit verhaal lucht ik mijn hart en ga ik op zoek naar een oplossing. Ik deel het, omdat ik denk (vrees) dat ik (h)erkenning en advies nodig heb. Dus heb je tips om met een slecht humeur (beïnvloedt door andere mensen) om te gaan, kom maar op!

Het is een stralende dag, ik word wakker op een veldje aan de Wutach. Ik hoor het water kabbelen en de vogels fluiten. De zon doet zijn best om door de bomen heen de picknicktafel te beschijnen. Ik rek me uit en waggel naar het water. Een ochtendbad, jeetje dat is voor het eerst. Omdat ik niet zeker weet of ik hier wel mag kamperen, verplaats ik mijn spullen naar de picknicktafel en hang mijn tent te drogen. Het ochtendritueel begint.

Fivefingers_leki
Spullen uitstallen

In de Schluchtensteig

Zonnecel in de zon, kleren luchten, spullen uitstallen, water koken, havermout maken, koffie zetten, zonnebrand smeren. Oef, wat is dit fijn. Ik neem de tijd. Er is altijd wel een reden om de tijd te nemen. Ik geniet van de rust, de omgeving en de koffie. Ik schrijf wat, beantwoord (offline) een aantal e-mails en ik zet nog een kop koffie.

Een paar uur later begin ik met lopen. Hoewel het wandelpad, de Schluchtensteig, langs mijn kampeerplek loopt, kom ik nu pas mensen tegen. Alsof ze met z’n allen tegelijk van de parkeerplaats zijn vertrokken, lopen ze me in een colonne tegemoet. Het is een smal paadje, de meeste mensen gaan niet aan de kant, dus blijf ik regelmatig stil staan om andere wandelaars te laten passeren. Soms hoor ik een dankjewel, maar meestal zijn de wandelaars gefocust op hun voeten en zien ze mij niet eens staan.

Schluchtensteig
Gezellig met z’n allen aan de wandel

Mijn boomstam

Bij een prachtige druiprots sta ik even stil. Ik wil een foto maken, maar ik ben niet de enige. Geduldig wacht ik op mijn beurt. Die komt niet. Dus maak ik een foto van de rots met een bundel mensen ervoor. Een stukje verderop vind ik een boomstam die prima voldoet als bank. Ik plof neer en ga op zoek naar eten. (In mijn tas, want ik beheers (nog) niet voldoende survival skills om mezelf met wild te vullen.) Nog voor ik mijn roggebrood tevoorschijn heb gehaald, heeft een nieuwe bundel mensen hun oog laten vallen op mijn boomstam.

Daar gaan we hoor. Ik word knorrig. Ik vind het stom dat die mensen zo dichtbij komen. Ik was hier eerst, het is mijn boomstam én vind dat iedereen daar begrip voor zou moeten hebben. Kom op, zoek je eigen boomstam. Maar nee, de bubs mensen beginnen net als ik hun tas naar eten te graaien. Ze omsingelen me, ik voel me ingesloten. Wat nu? Ik voel een boosheid, maar ik weet dat dit volkomen onterecht is. Iedereen mag op die boomstam lunchen. Toch voelt het vervelend. Waarom?

Druiprots_wutachschlucht
Drukke druiprots

Poepluier

De mensen maakten geen contact met mij, vroegen niet of ze erbij konden komen zitten en namen met hun hele gezelschap zowel de boomstam als de omgeving in beslag. Ik voel me intolerant en een vervelende zeur wanneer ik klaag over al die andere mensen, maar die mensen maken het me ook wel moeilijk. Ik prop een roggebroodje naar binnen en vertrek met een verwijtende blik. Niet de meest charmante manier, I know. Vijf kilometer verder kom ik een echte bank tegen. Nieuwe poging.

Weer mislukt. Een opa, oma, vader, moeder en krijsend kind komen aangelopen. Mijn tas ligt op de bank en ik zit ernaast. Ik hoor ze iets mompelen over pauze machen. Ik kijk de vader aan. “Willen jullie erbij zitten?” ALLEMAAL?!? wil ik er aan toevoegen, maar hou me in. “Ja!” Zegt de man luid en duidelijk. Ik voel me aangevallen. Alsof hij mij duidelijk wil maken dat het asociaal is om in je eentje de hele bank in beslag te nemen. (Wat overigens niet moeilijk is met mijn tas, dan is zo’n bank gewoon vol.) Ik maak plaats en het kind wordt op zijn rug naast me neergelegd. Opa houdt zijn armpjes vast terwijl oma zijn broek naar beneden wurmt. Ja, hoor, denk ik bij mezelf. Ga even lekker een poepluier verschonen terwijl ik zit te eten. Het lukt me niet meer mijn irritatie te verbergen. Waar is mijn kalmheid gebleven?

Duits_bankje_wandelaars
Superfijn bankje (niet de bank in kwestie, maar toch, een foto van een fijn bankje 🙂

Oplossingen

Ok Eva, je hebt een probleem. Het hoogseizoen nadert en jij wordt chagrijnig wanneer je andere mensen tegen komt. Aan hun gedrag kan je niets veranderen, daar heb je mee te dealen, maar wat ligt er wel binnen je bereik? Juist ja, je eigen instelling. De negativiteit doorbreken, hoe doe je dat?

Mogelijke oplossingen:

1. Ik vermijd (waar mogelijk/voortaan alle) toeristische plekken.

2. Ik probeer de situatie om te denken. Wat leuk dat er zoveel mensen zijn die ook graag in de natuur rondlopen. (Niet aan de WC-papiertjes, honderdrollen en het rondslingerend afval denken.)

3. Ik probeer me in de ander te verplaatsen. Het is nogal een opgave om met kinderen op stap te zijn. Zij hebben wel iets anders aan hun hoofd dan rekening houden met medewandelaars.

4. Ik verander mijn houding, bijvoorbeeld door me te gedragen hoe ik wil dat ik me gedraag of door een grapje te maken. Positiviteit werkt aanstekelijk, evenals negativiteit.

Wanneer ik merk dat ik negatief ben, ga ik lijstjes maken van dingen die fijn zijn, mijn ‘goede-dingen-dagboek’. Ook noteer ik wat me energie kost en wat me energie geeft. Ik heb het idee dat hierdoor het negatieve een beetje uitgebalanceerd wordt.

5. Zelfspot. Hoe is het mogelijk dat ik anderhalf jaar met kinderen heb gewerkt? Geen wonder dat ik met een burn-out thuis kwam te zitten.

6. Weglopen. Oftewel, niet zeuren, doorlopen!

7. Kop in het zand, luisterboek op. Maar dan hoor ik ook de vogels en het water niet meer.

Wutachschlucht_germany
Mooi stukje Wutachschlucht

Patronen herkennen

Zoals meestal kom ik uit op een combinatie van verschillende strategieën. Bewust worden en patronen herkennen is voor mij vooral van belang. Dan kan ik er wat mee. Me erbij  u neerleggen of tot actie overgaan.

Toeristische trekpleisters zijn niet aan mij besteed, ze vallen vaak tegen of ik kan er niet van genieten door de hoeveelheid ruis en rommel die grote mensen massa’s met zich mee brengen. Zij kunnen het ook niet helpen dat ik zo gevoelig (prikkelbaar) ben. Aan de anderen kant ga ik geen omweg maken om drukte te vermijden, dan blijf ik aan de gang. Grote steden, campings, autowegen. Als ik hier toeristische trekpleisters aan toe voeg, krijgt mijn voettocht toch echt iets weg van een vlucht.

Hoe mooi de Wutachschlucht ook is, ik schroefde mijn tempo omhoog en baande me een weg naar “de uitgang” van de kloof. Geloof het of niet, op het moment dat ik omschakelde van slachtoffer naar uhm, ja naar wat eigenlijk. Nou ja, wanneer ik me niet laat leiden door gemoedstoestand, keert de spiraal zich om.

Paradijs_langs_E1
Een paradijsje
Haus_Tibet_Blumberg
Haus Tibet Rastplatz

Rastplatz

Langs de weg spot ik een schattig bankje met Tibetaanse vlaggetjes en een bordje “rastplatz”. Nieuwsgierig steek ik over. Ik geloof mijn ogen niet. Ik tref een houtschuur omgetoverd tot meditatie/uitpuf kamer aan. Een theepot op tafel, versnaperingen, fruit, leesvoer, fotoboeken en zelfs een rijkelijk gevulde koelkast. Naast een klein spaarpotje ligt een briefje waar “selbstbedienung” op staat. Hoe is het mogelijk. Dankbaar gooi ik mijn tas af, pak een flesje ijskoude Apfelscholle uit de koelkast en ga zitten.

De warmte, rust en gastvrijheid van dit Tibet Haus vervullen me met dankbaarheid en vertrouwen. Mensen zijn zo erg nog niet. Na regen komt zonneschijn. En eigenlijk is tegen helemaal niet zo erg. Hoewel ik me besef dat mijn humeur in zekere zin ook nu weer door mensen wordt beïnvloed, maar nu in positieve zin, denk ik ook dat daar moeilijk aan valt te ontkomen. En ik denk dat ik dat ook niet moet willen.

Ik neem een slok Apfelscholle en sluit mijn ogen.

Rastplatz
Binnen
Rastplatz langs de E1
Welkom

10 Reacties

  1. HI Eva, Herkenbaar hoor 😉 hier ook zo eentje die de kriebels krijgt van ‘massa’ . Ik zou ook geïrriteerd zijn als er mensen op mijn bank komen zitten, haha. Aan de andere kant, die bank is niet van iemand en ze hebben net zoveel recht op die bank als jij. Fijn dat je net even zo’n heerlijk plekje vindt op het moment dat je het hardste nodig hebt 😉

    1. Hi Carolien, ik heb je berichtje gevonden (stond in de spam!). Tja, mensenmassa’s.. Het leert me iig wat ik wel en niet leuk vind. Ik ga niet meer vinden dat ik zou moeten genieten, want daar gaat het uiteindelijk pas echt mis 😉

  2. Alhoewel ik ook een rustzoeker ben, heb ik een strategie die me helpt om mijn eigen energie hoog te houden.
    Ik begroet gewoon iedereen en dat ook van harte, zo blijft mijn goede humeur intact en stijgt er juist door omdat de meeste groeten vriendelijk beantwoord worden, met een wedergroet of een lach. Wanneer ik mijn behoefte aan rust tot voorkeur verhef en niet als must, helpt het mij om de mensen gewoon te laten passeren als iets onderweg. Er zal ook weer een andere weg komen, of ik zoek die op waar mijn rust gewaarborgd is. Wat een prachtige plek ben je gepasseerd, de foto’s getuigen ervan. Ik hoop dat je dat ondanks de file op de weg, toch meenemen kan.

    1. Klopt, lachen werkt aanstekelijk, zelfs als je het eerst zelf niet zo voelt. Ik weet het, ik weet het. En dan toch lukt het soms gewoon niet. Maar ook die momenten horen erbij en zijn achteraf vaak wel weer grappig 😉

  3. O mijn god! Ga er van uit dat er met jou niets vreemds aan de hand is.Je bent goed genoeg zoals je bent. Veel mensen hebben een bepaalde graad van verzuring bereikt. Eva! Je hebt vertrouwen in eigen benen en in eigen kunnen. En je bent gevoelig voor sfeer. Hoera! Je gevoeligheid is je geboorterecht! Zou ieder gezond mens nog moeten hebben. Concepten en strategieën helpen je niet. Je hebt er niets aan. Je kut voelen, dat is er waarschijnlijk soms wel. Maar dat gaat vanzelf over .En vaak ook sneller dan je denkt. Gevoelens en gedachten zijn maar passanten. Wel heel erg maar ook heel erg herkenbare situaties die je schetst. Ik kan me het zo goed voorstellen hoe je je er bij voelt.Ik leef met je mee! Zelf kom ik ook wel eens na een wandeltocht of fietstocht aan op zo.n familiecamping in het hoogseizoen. Staat er een figuur naast mijn tentje zijn auto te wassen met de muziek keihard aan. Snel weg wezen dan! Sociale omgangsvormen en vaardigheden daar kan je je over blijven verbazen.En dat is wat je kan doen. Je verbazen! En snel weer doorlopen of doorfietsen.Laat strategieën, verwachtingen, doelstellingen los. Sta open voor alle sensaties van het moment. Heb je het goed? Geniet! Voel je je klote? Maak je geen zorgen. Loop dan door en wacht tot je “Tibet haus-moment” .Open staan voor alle ervaringen. Eva, ik leef heel erg met je mee. Ik voel me verwant met hoe jij in het leven loopt.Veel hoef ik er niet mee, maar ik vind het echt ontzettend mooi dat je deze ervaringen met ons deelt. Dankjewel kanjer!

    1. Wow, dank voor je mooie woorden! Loslaten gaat steeds beter (makkelijker gezegd dan gedaan) en de wetenschap dat alles continu in beweging geeft vertrouwen. Toch vind ik het fijn om de magisch mooie én de mindere momenten te delen, want dat is precies het kijkje achter de schermen 🙂

  4. Ik dacht dat ik had gereageerd maar zie mijn reactie niet meer terug. Ik snap je echt HELEMAAL! Ik heb het zelf ook, gevoelig voor sfeer, behoefte aan persoonlijke ruimte en behoefte aan (echt) contact. Als ik op een camping sta en het hele veld is leeg en mensen zetten dan de tent heel dicht bij de jouwe, wat bezield die mensen echt hoor, haha… maar goed, gelukkig kwam er net op tijd een heerlijke plek waar je even lekker alleen kunt genieten! Ik vind je echt zo stoer, ik zou zelf zoiets ook best graag willen doen. Hele dagen in de natuur, lijkt me heerlijk. Maar ja, ook best wel ‘eng’ en je moet echt alles zelf doen. In ieder geval volg ik je op de voet en ik ga je als voorbeeld noemen op mijn blog, dat ik stiekem best droom van zo’n trip maar dat ik het mezelf niet zie doen. En ik vind het heel fijn zulke berichten te lezen, dus nee geen ouwe zeur… gewoon recht op je eigen plekje haha

    1. Ohhh, ja “camping-etiketten”…

      Wat leuk dat je me genoemd hebt en jeetje wat leuk dat mijn verhalen je inspireren. Dat betekent veel hoor. Ik ben een beetje een muts met Social Media en mensen volgen. Ik snap simpelweg niet goed genoeg hoe het allemaal werkt… Ik ben benieuwd naar jouw verhalen en avonturen. En ik zou zeggen, begin met een weekendje. Alleen, in de natuur. Paalkamperplaatsen in Nederland zijn wat dat betreft ideaal. Groetjes

  5. Héél herkenbaar. Vroeger gaan lopen en in een ander seizoen helpen op dat soort plekken vaak wel. Aan het seizoen kun je nu niets meer doen, aan het tijdstip wel. Al is het heerlijk om ‘ s morgens lekker rustig aan te doen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...