Schrijven. Soms gaat het vanzelf en soms niet. Dan denk ik teveel. Ben ik me ervan bewust dat er mensen zijn die het lezen. Of vind ik dat ik dit of dat zou moeten, maar voel weerstand. Schrijven. Ik doe het voor mezelf, maar deel het met anderen. Met iedereen die het lezen wil. Waarom?

Eerder schreef ik een blog Online, waarin ik in feite met hetzelfde vraagstuk worstel. Waarom voel ik de drang om mijn verhalen te delen? En niet alleen verhalen. Mijn blog staat vol met gedachtenfrutsels, uitprobeersels en andere schrijfsels. Soms zie ik door de bomen het bos niet meer. Wat is mijn stijl? Wat wil ik met mijn blog?

Ik weet het niet precies. Maar maakt dat uit? Het is een proces. Van schrijven, bloggen. Van onderweg zijn, van ontdekken, ontwikkelen. Wandelen. Wandelend schrijven. Wandelend leven. Een leven leven. Mijn leven. Nu.

Inspiratie

Een vriendin van mij, Ruby, heeft ook een blog, Verhalen van een berggeit, is de beschrijving. Het is haar “gedachtenprullenbak”, zoals ze zelf zegt, maar haar verhalen zijn netjes in categorieën ingedeeld. Horeca, Bergen, Franrijk, Mensen & Denken en nog een paar. Ik lees ze graag. En ik lees ze allemaal. Wanneer Ruby een nieuw verhaal heeft gepubliceerd, krijg daarvan automatisch een berichtje in mijn mailbox. Ideaal, want het lukt me niet om in de kleine beetjes WiFi-tijd, al mijn favoriete websites langs te gaan, op zoek naar nieuwe posts. Zo drie keer per week lees ik over Ruby’s avonturen. Haar gedachten, inzichten, ontwikkeling. En over de beklimmingen. Het proces van haar leven. Hier geniet ik van.

Hetzelfde geldt voor de avonturen van Hera van Willick, een Nederlandse meid die 13 maanden geleden op de fiets stapte en eens in de twee weken een blog schrijft. Wanneer er een update in mijn inbox verschijnt, lees ik die meteen. Ik herken veel in haar manier van trekken. In haar beweegredenen. En in zekere zin in haar ervaringen, ook al vinden die plaats op de fiets, aan de andere kant van de wereld. Maar ik voel ook iets van bewondering. Ik heb bewondering voor de krachtige, bondige, maar heel persoonlijke manier waarop zij zichzelf presenteert. Rake zinnen, mooie beelden, scherpe observaties. Haar eigenheid. En haar moed.

Eigenheid

Misschien is dat wel belangrijker dan originaliteit. Iets eigens, is dat niet per definitie origineel? En iets eigens delen, muziek, verhalen, ervaringen, is dat niet per definitie moedig? In mijn ogen wel. Nu moet ik denken aan Jelle Brandt Cortsius. Hij schreef “As in Tas“, waarin hij vertelt over zijn fietstocht naar de Middellandse zee met de as van zijn vader in zijn fietstas. De route die hij volgde (ik vermoed De Groene Weg naar de Middellandse zee) is een populaire route. Niets origineels dus, maar zijn tocht, zijn ervaringen en de manier waarop hij hierover schrijft, is zo ontzettend pakkend. Herkenbaar, grappig en ja, gevoelig. Zo zie je maar, een goed verhaal zit ‘m (wat mij betreft) niet in wát je doet, maar hoé je het doet.

Inzicht of een kijkje in dit eigene, in het proces, is wat mij inspireert. Inspiratie is mij zoveel waard. Het geeft me energie. Heel veel energie. Inspiratie doet mijn passies opborrelen. Een vreugde. Levensvreugde. En dankbaarheid. Ik voel me dankbaar wanneer iets me raakt. Dankbaar dat ik kan voelen. Dankbaar dat er mensen zijn die de moed hebben hun creaties te delen. En dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om hier kennis van te nemen. Wat zou het leven zonder kunst zijn? Zonder creaties, inspiratie en passie? Oefff.

Helden

Hera is een beetje mijn held. Net als Ramses Shaffy, Jan Wolkers, Haruki Murakami, Laura Marling. En Ruby. Ruby is ook één van mijn helden. Oh, en natuurlijk Alastair Humphreys, de ultieme avonturier.

Wat is een held? Een voorbeeld? Iemand tegen wie je op kijkt? En gaat het samen met benijden? Met jaloezie?

Niet perse. Denk ik. Mijn helden zijn mensen die me inspireren. Voor wie ik een diepe bewondering voel. Mensen die mijn leven verrijken met hun creaties. Inspirerende verhalenvertellers. Creatief, gevoelig, persoonlijk. Ze spelen met woorden, melodieën, beelden. Moedige kunstenaars. “Share What Inspires You” is Murakami’s boodschap op zijn homepage. Dit ontdekte ik nadat ik de Share&Inspire hashtag gebruikte voor mijn eerste verhalen.

Delen. Onbaatzuchtig delen.

Misschien dat ze (onbewust) toch een voorbeeld zijn, die helden van mij.

Schrijven is schrappen

Sinds ik de Pocket-App heb ontdekt, lees ik van alles offline. Blogs, interessante, handige, informatieve websites, reisverhalen, routebeschrijvingen, trailverslagen, quotes van Murakami en schrijftips. Recentelijk heb ik een hele zooi tips van Schrijven Online “gepocket” en eerlijk waar, ik heb er wat aan. Natuurlijk voel ik regelmatig een golf van paniek of ergernis opkomen wanneer er een lijst van “fouten die je nooit meer mag maken” voorbij komt, maar als ik voldoende afstand van mijn eigen onzekerheid kan nemen, leer ik ontzettend veel. Wanneer ik weer eens vastloop in een zin of een verhaal, ploppen er allerlei oneliners op zoals “schrijven is schrappen”. Ja. Inderdaad. Hoe graag ik nog zoveel meer helden en inspirerende mensen zou willen noemen, meer is niet altijd beter. Dus, hopperdeplop, ik schrap.

De blogwereld en het social media circus

Bezoekersaantallen, volgers, page-ranking, likes, stom gedoe om cijfertjes, social media, SEO, branding, marketing. Je zou er spontaan van stoppen met bloggen. Mijn site rammelt, WordPress haalt rare fratsen uit. Of ik haal rare fratsen met WordPress uit. Ik slinger tussen “me overgeven” en “opgeven”. Tussen “alles op alles zetten” en “de boel de boel laten”. Is er een middenweg? Wat wil ik toch met mijn website, mijn blog, mijn verhalen? En met de social media? Moet ik meedoen om er te toe doen? Zeggen die cijfertjes iets over mij? Wat dan? En volgens wie?

Ben ik afhankelijk van mijn blog geworden? Ai. Dag lieve vrijheid.

Ik zie het als een uitdaging om uit te vinden wat werkt voor mij. Waar ik voldoening uit haal, waar ik plezier aan beleef en hoe ik op professioneel vlak kan groeien. Nouja, semi-professioneel dan.

Hoe? Door mijn frustratie over het gebrek aan integriteit los te laten. Door ondanks de huichelachtige strategieën om volgers te winnen, Instagram toch op een (voor mij) inspirende manier te blijven gebruiken. Door fouten te durven maken. Door te durven experimenteren. Door mezelf te laten zien en al bloggend, schrijvend en wandelend, mijn eigen geluid te vinden. Het proces. Ontdekken, ontwikkelen, groeien. En wellicht een klein zakcentje te verdienen.

Wandelend bloggen. Bloggend leven. Een leven leven. Mijn leven. Nu.

Trampoline

Wow, ik wilde schrijven over de nacht die ik op een trampoline doorbracht, maar kom op de proppen met een helden-inspiratie-schrijven-schrappen-bloggen relaas. SEO-technisch doe ik er niet goed aan de trampoline-titel te gebruiken, maar eigenheids-technisch misschien wel. En belangrijker, de trampoline tovert een glimlach op mijn gezicht. SEO niet.

Trampoline_bivak_bij_Gutenalp_Oytal
Goed van vertrouwen dat het wel goed komt. Allemaal.

Ook mijn blog kan je via e-mail volgen. Als het goed is, vind je rechts (wanneer je dit op de computer leest) of een stukje verder naar onder (wanneer je dit op je telefoon leest) een inschrijfbutton. Het e-mailadres dat je invoert wordt alleen gebruikt voor meldingen van mijn nieuwe blogposts. En, deel gerust wat jou inspireert 😉 liefs, Eva.

4 Reacties

  1. Ha Eva, over inspiratiebronnen gesproken: als ik op t Feestboek kijk, dan lees ik jouw blog weer als eerste!
    Groetjes en tot schrijfs!

  2. Ik volg je blog via Feedly. Zelf op wandelvakantie geweest en nu al je blogjes aan het inhalen. Maar ik geniet ervan en hou van je schrijfstijl en gedachtenkronkels.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...