De Allgäuer Alpen zijn zowaar nog ruiger dan Vorarlberg. Statige rotswanden torenen overal bovenuit. Steile paadjes, klauter stukjes met kabels en ijzeren voettredes. Puinhellingen waar je U tegen zegt en afgronden die zelfs mij doen duizelen. Je mag hier niet vallen. De rotsen lijken vanuit je ooghoeken stiekem dichterbij te komen, maar als je om kijkt, houden ze zich stil.  Grillige lijnen, scherpe randen, maar ook fluweelachtige, groene bekleedde buiken van bergen. Alsof er een tapijt overheen is gedrapeerd. Waanzinnig mooi.

Vanuit Obertsdorf liep ik naar het Oytal en volgde daarna een onverharde weg naar boven. Een kuitenbijter die me naar Käseralp bracht. Omringd door indrukwekkende rotsformaties, gevormd door ijs en gletsjers die er al eeuwen niet meer zijn, stond ik om me heen te kijken. Schoot voor geen meter op. Op iedere hoek, na iedere bocht, elke 10 stappen, stond ik stil. Stokken in de ene hand, telefoon (om foto’s mee te maken) in de andere. Eindeloos lang kan ik kijken naar die prachtige bergen.

Kuitenbijter_via_alpina_oytal_obertsdorf
Het begin van de kuitenbijter
Bergpaadje_allgauer_alp_via_alpina
Een pad naar mijn hart

Poedelpauze

Ergens tegen het einde van de ochtend bereikte ik een plateau met twee herdershutjes en een waterbron. De Wildenfeld-Hütte, geen echte berghut, maar wel een ideale plek voor een pauze. Eindelijk kon ik fatsoenlijk mijn kleding uitspoelen en mijn lichaam van top tot teen wassen. Telkens wanneer ik mezelf en/of mijn kleding begin te ruiken, kom ik wonder boven wonder een perfecte poedelplek tegen. Meestal krijg ik kort daarna ergens een douche aangeboden. Gezien ik de kans daarop niet groot achtte, midden in de bergen, nam ik zoals gebruikelijk, rustig de tijd.

“Hoe laat kwam jij aan?” vraagt een wandelaar bij Prinz Luitpold Haus aan mij. “Uhhh, ik heb werkelijk geen idee.” Bizar vroeg en ik loop zo nog door, maar ik had geen zin om een stoerheid of snelheidstrijd aan te gaan, dus liet het voor wat het was. De man was trots dat ie de eerste van zijn groep was. Kijkend op zijn horloge, wachtte hij de anderen op. Over het algemeen loop ik sneller dan de tijden op de bordjes, inclusief het vele stilstaan en foto’s nemen. Mijn pauzes daarentegen zijn veel langer dan gemiddeld, maar mijn dagen ook. Terwijl de huttentocht-wandelaars uitgeput binnendruppelen en nog voor ze hun rugzak hadden afgegooid, bier bestelden, hing ik mijn slaapzak en matje te drogen.

Pauze_via_alpina_bergwandelen
Pauze_via_alpina_bergwandelen
Waterbron_via_alpina_oytal
Poedelen

De huttewaard

Bij Prinz Luitpold Haus besloot ik het wederom rustig aan te doen en een groot middagmaal te koken. Ik geloof dat het drie uur was. Nog zeeën van tijd voor de zon onder gaat. De huttenwaard had me semi toestemming gegeven mijn tent ergens bij het meer, uit zicht van de hut, op te zetten. “Maar ik weet van niets hoor!” waarschuwde hij.

Ik weet niet of bij de hut wil blijven, eigenlijk wil ik de pas over. De Bockkarscharte. “Maar dan eindig je in the middle of nowhere!” waarschuwt de huttenwaard me. “Ja…” Dat is precies de bedoeling, denk ik stilletjes. “Er komt Gewitter en het kan hier flink tekeer gaan,” voegt hij eraan toe. Daar heeft ie natuurlijk gelijk in. Ik zie de wolken boven de pas hangen. Twijfel. Hier is het goed kamperen en kan ik in geval van nood naar de hut.

Bergwandelen_via_alpina_duitsland
Zie je dat meer? Daar kom ik vandaan 🙂
Bergwandel_via_alpina_allgauer_alpen
Hoppa, weer omhoog

Trampolinebivak

De Allgäuer Hoch Alpen is een Naturschutzgebiet. In de nationale parken in Duitsland (jep, ik ben weer even de grens over) is wildkamperen absoluut niet toegestaan. Hoog in de bergen durf ik het risico nog wel nemen, maar in de dalen of drukkere gebieden ben ik te bang voor controle. En die is er. Gelukkig zijn er altijd andere mogelijkheden, als er tenminste voor open staat. Zo sliep ik afgelopen nacht op een trampoline. Zo’n ronde, met een vangnet er omheen. Met toestemming hoor. Een stel van mijn leeftijd dat in de zomer in de bergen woont en de boerderij & café Gutenalp runt, kwam met deze geniale oplossing. Sindsdien zie ik overal trampolines.

Een nacht onder de sterrenhemel. Geen angst voor enge mannen, wilde zwijnen of rangers. Slechts koeien, sterren en vuurvliegjes. Ik voelde de nacht geleidelijk aan kouder worden. Kouder en vochtiger. Vandaar dat de buitenste van mijn twee slaapzakken kleddernat was toen ik wakker werd. Waar ik me daar eerder vreselijke druk om had kunnen maken, haal ik nu mijn schouders op. Er komt wel een moment om ‘m te drogen. En zo niet, dan komt er wel een andere oplossing.

Ik heb een rustgevend vertrouwen in de dingen. De dingen gaan zoals ze gaan. Met of zonder reden. Het is zoals het is. Zorgen of piekeren over mogelijke problemen levert me niets op. Zeker omdat oplossingen nagenoeg altijd uit onverwachtse hoek komen. Daar vertrouw ik op en dat vertrouwen geeft me nog meer vertrouwen.

Gevaar_trampoline_slapen
Gefahr
Trampoline_bivak_bij_Gutenalp_Oytal
Goed van vertrouwen dat het wel goed komt. Allemaal.

Douche voor de “extreme hiker”

De huttenwaard wenkt me. Met een geheimzinnige grijns drukt hij een muntje in mijn handen. “Om te douchen.” Ik sta versteld. “I like to support extreme hikers.” Ik grijns, wow, een extreme hiker. Dankbaar neem ik de munt aan en bedenk me dat het toch al ruim 10 dagen geleden is dat ik mijn haren heb gewassen. “Het zit me niet lekker dat je gaat kamperen.” bekent de huttenwaard vervolgens. Ik vraag hem waarom niet. Als het om de regeltjes gaat, wil ik dat natuurlijk respecteren. Ik wil niet dat hij problemen krijgt. “Nee, nee… Dat is het niet. Maar je bent alleen.” “Dus?” “Nou, een mooie vrouw alleen.” “Dus? De mannen hier zijn te moe om me lastig te vallen.” grap ik. Behalve jij, denk ik bij mezelf. “Voor wie heb ik hier iets te vrezen?” “I would like to give you a bed. It’s not busy, you can get dorm for you alone.” Wederom sta ik versteld. “Echt?!” De enige voorwaarde is dat ik mijn mond hou tegen de andere wandelaars. Vanzelfsprekend.

Op het terras zitten een paar andere mensen. Een gezellig gezin met twee moeders, een vader met zoon (dat zie je veel, super leuk!), een eigenaardige man alleen (zie je ook veel), een luidruchtige groep, twee afgetrainde Italiaanse stelletjes, een vader en moeder met kind dat om internet zeurt en twee mannen van begin veertig. Het is inderdaad niet druk, als je bedenkt dat er in deze hut 350 mensen kunnen slapen. Wanneer de wolken voor de zon schuiven, wordt het frisjes. Ik besluit mijn muntje te verzilveren. Twee volle minuten kan ik douchen.

Schaap_bergen_via_alpina
Heerlijk schaap 🙂

“Sharing is caring”

Ik heb alweer honger. Met een zak aardappelpuree, een blik bonen en een paprika begeef ik me weer naar het terras. “Mijn plekje” is ingenomen door de twee mannen van in de veertig. We raken aan de praat en drinken een biertje. Zij trakteren. “Ik heb moeten leren om geschenken aan te nemen,” vertelt Michael. “En ik ben blij als ik iemand iets kan geven, zoals een biertje.” We praten over reizen, over gastvrijheid, over vrijheid en over geluk.

We hebben alle drie zo onze ervaringen. En we zijn het erover eens dat het mooi is om te kunnen delen. Ervaringen, tijd, kennis, eten. Het geeft voldoening om iets te kunnen betekenen, maar of dat als levensdoel gelukkig maakt, betwijfel ik. Ik denk dat je eerst moet streven naar zelf gelukkig zijn, in plaats van je geluk of voldoening te halen uit iets wat jij voor anderen (of voor de wereld) doet. Ik denk namelijk dat dat teveel gepaard gaat met verwachtingen én dat er veel zaken bij komen kijken waar jij geen invloed op hebt. Werken voor een goed doel, een idealisme nastreven levert ongetwijfeld ook teleurstelling op. Teleurstelling die soms zelfs leidt tot verbittering. Daarom geloof ik meer in streven naar “goed” leven. Wat goed is, vind je gaandeweg uit. Dat groeit.

Allgäuer_hoch_alpen_via_alpina_red_trail
Allgäuer Hoch Alpen
Allgäuer_alpen_duitsland_via_alpina
Groen tapijt

Groei

Helaas dat groei of “growth” een nogal populaire term is en al snel neigt naar “meer”. Meer geld, meer vermogen, meer bezit. Terwijl in dat opzicht minder vaak gelukkiger maakt. En creatiever. Daar waren we het ook over eens.

Ik stuurde absoluut niet op dit gespreksonderwerp aan, maar ik denk wel dat mijn manier van rondtrekken bij bepaalde mensen iets triggert. Mensen die er voor open staan. Mensen die zelf ook het verlangen hebben om een poosje alleen op pad te gaan. Alles wat je nodig hebt, op je rug. Geen planning, geen tijdslimiet, geen groter doel. Rust, ruimte. Onderweg zijn.

Lunchbox_bockkartscharte_via_alpina
Op de Bockkartscharte, nog geen tijd voor lunch, maar ach.

Lunchbox

Ik vond het inspirerend om met de twee mannen te kletsen. Ongemerkt was het terras leeggelopen. Dat gebeurt mij nou altijd, dat ik tot sluitingstijd blijf hangen. We spraken af samen te ontbijten en Michael nam zonder te vragen mijn plastic Tupperware bakje mee. “We have way too much food, I want to fill your box for lunch.” 

Giften aannemen, ik heb er niet zoveel moeite meer mee. Ik weet dat ik daarmee niet hebberig ben, maar juist de ander de ruimte geef om iets te geven. Te delen. Iets te betekenen. Daar iets tegenover stellen hoeft niet. Dat is misschien al lang gebeurt. En misschien is de gift zelfs wel een manier van de anderen iets terug te geven. Ik weet het niet. Het maakt ook niet uit.

Nu ik dit schrijf, voel ik weer een golf van energie door mijn lichaam stromen. Een leuke ontmoeting, een bijzonder gesprek. Vreemdelingen die hun tijd, gevoelens en gedachten met elkaar delen. Beetje filosoferen. Het maakt me blij.

Prinz_luitpold_haus_via_alpina
Dat rode stipje daar beneden, dat is de hut!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...