Blijkbaar is het een pittige wandeling, steil en brokkelig. Te doen, maar met die zware tas van mij werd me aangeraden de makkelijkere panorama weg te nemen. Je zou me eigenwijs kunnen noemen, absoluut. Als er iets is dat ik inmiddels heb geleerd, is dat alle tips en adviezen weliswaar goed bedoeld zijn, maar niet klakkeloos opgevolgd hoeven te worden. “Nou ja er is dit jaar al een dode gevallen, dus de kans is groot dat jij het overleefd.” Met die bemoedigende woorden ging ik op pad.

Echt, één van de grootste uitdagingen blijft, durven geloven in jezelf. Erop vertrouwen dat je in staat bent om een afweging te maken, risico’s kan inschatten en zelf prima beslissingen kan nemen. Wanneer het gevaarlijk of gewoon te zwaar is, je niet te trots of volhardend bent. Niet koste wat het kost die top op moet en niet ondanks een “niet pluis” gevoel, toch door gaat. Maar je moet jezelf wel een kans geven om dit vertrouwen te laten groeien. De beste manier is door te doen. Ontdekken, leren en ervaren.

Seebensee_via_alpina_oostenrijk
Geloof in jezelf 😉
Biberwier_bergpas_via_alpina_oostenrijk
Op weg naar de Biberwier bergpas

Omhoog

Vanuit Biberwier volgde ik de bordjes met “Coburger Hütte”. Een prachtig gemarkeerd pad door het bos bracht me binnen een uur 500 hoogtemeters verder. Tot pal onder de steile rotswanden. Het bospad ging over in een grindpad. Grind, gruis, stenen. Niet mijn favoriet, maar omhoog lang niet zo’n drama als naar beneden. Bovendien is de boel hier keurig onderhouden. Een strak aangelegd pad dat zelfs de ogenschijnlijk onbewandelbare puinhelling aangenaam maakt, dat is echt een kunst.

Zonder al teveel moeite stiefelde ik verder omhoog. De col had ik inmiddels in zicht, het kon niet meer dan 500 meter zijn. Recht omhoog, dat wel, maar niet ver. Zo meteen komt dat moeilijke stuk nog, niet te vroeg juichen. Ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg waar het dodelijke ongeval plaats zou hebben gevonden. Tot nog was ik geen afgrijselijk diepe afgronden tegen gekomen. Misschien komt het doordat ik geen hoogtevrees heb, dat ik het als minder moeilijk of gevaarlijk ervaar. Ik heb geen last van (irrationele) angsten die me wiebelig maken, maar los daarvan, het was gewoon echt niet moeilijk.

Biberwier_scharte_via_alpina_oostenrijk_bergwandelen
Op de pas

Biberwier Scharte

Laatste paar meters, een iets hoger opstapje, wat los puin en hela! Daar is ie al, de Biberwier Scharte. Als er iets is dat ik fantastisch vind aan bergen omhoog lopen, dan zijn het de collen. Dat moment dat je de laatste paar stappen zet, nog even achterom kijkt en dan het doorkijkje naar de andere kant krijgt. Een nieuw dal, nieuwe bergen. Nieuwe geluiden en uitzichten. Geweldig. Ik heb een filmpje gemaakt terwijl ik naar de col liep. Ok, dit was niet een mega-overweldigende col, maar wel een mooi moment.

1000 Hoogtemeters over een afstand van 5 kilometer met een zware rugtas, midden op de dag. Dat is dagelijkse kost op de Via Alpina, dat is echt niet zo’n “ding”. En daar gaat het ook helemaal niet om. De reden dat ik die getalletjes noem, is omdat het anderen afschrikt of iets zegt. Maar wat zegt het dan? Dat het moeilijk is? Gevaarlijk, onmogelijk, onverstandig? En het feit dat het mis kan gaan en ook regelmatig gaat, wat zegt dat? Dat het moeilijk, gevaarlijk of onverstandig is?

De Biberwier Scharte heeft mijn vertrouwen nog meer gesterkt. Ik ben fit, ik voel me zeker en ik durf eigenwijs te zijn. Dat durf ik, omdat het een bewuste keuze is. Bewust eigenwijs. Bestaat dat?

Seebensee_zugspitze_via_alpina
Seebensee met de Zugspitze

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...