Serious stuff, die hoogste berg van Duitsland. Vanuit het dal torent ie met zijn steile rotswanden overal bovenuit. Ik geloof dat ik ‘m nu van alle kanten heb mogen bewonderen, dagenlang ligt meneer de Zugspitze parmantig ergens aan mijn zijde. Toch hoef ik niet naar de top, dat laat ik liever aan die honderden anderen over.

Honderden? Ja echt, het is ongelooflijk. Ik had al wel wat gelezen over berghutten die stampvol met Zugspitze wandelaars zouden zitten, maar dit drong verder niet tot me door. Ik slaap niet in hutten én ik hoef die berg niet op, informatie over beiden nam ik dus niet bewust op. Je zou kunnen zeggen dat ik traag van begrip ben, want zelfs toen ik ’s morgen in alle vroegte hordes wandelaars voorbij mijn bivak zag komen, had ik nog steeds niet beseft dat zij allemaal naar de top liepen.

Nou ja, liepen… Sommigen zagen eruit alsof ze al drie keer op en neer waren geweest. Ik maakte me een beetje zorgen, want even snel uitgerekend hadden ze vanaf mijn bivak nog ruim 1700 hoogtemeters te gaan. Halverwege de dag verdween de top in de wolken, toch slingerde een hele stoet wandelaars gestaag omhoog. De meesten met een klein dagrugzakje met flesjes cola, snickers en zakken snoep in de handige netjes aan de zijkant. Dit is toch niet verantwoord, dacht ik bij mezelf. Die komen uitgeput boven. Wat ik even vergeten was, is dat er een kabelbaan naar de top gaat. En dus ook naar beneden. Gelukkig, want ik weet zeker dat helft het anders niet overleefd had.

Lunchplekje
Lunchplekje
Via_alpina_zugspitze
Op naar de arena
Trailrunner_via_alpina
Sommigen rennen omhoog

Expeditie Zugspitze

Goed, dit was de ochtendbubs die ik langs zag komen. Er zijn echter ook wandelaars die de tocht in tweeën splitsen, daarvan kwamen degenen die in Ehrwald vertrokken (met of zonder kabelbaan naar de Seebensee) ’s avonds voorbij gelopen. Deze groep heeft waarschijnlijk een plekje weten te reserveren in de Knorrhütte, een populaire berghut van waar het slechts vier uur omhoog lopen is. Als ik er zo over nadenk is het dus echt een onophoudelijke stroom mensen die van alle mogelijke plekken op alle mogelijke tijden naar de top loopt. Vandaar dat daar een restaurant staat, slimme zet.

Vanaf de Knorrhütte daalde ik af naar het Reintal en zette mijn tent op het Zugspitze plateau op. Dit mag niet, maar bij de Reintalanger Hütte wist de huttenwaard me te vertellen dat er niet gecontroleerd werd vanavond. Super, want ook in en om deze hut wemelde het van de ambitieuze Zugspitze wandelaars. Onder het genot van een Weizen werd er druk op kaarten gekeken, routes ingetekend, aantekeningen gemaakt en het weerbericht werd nog eventjes gecheckt. Met de Tibetaanse vlaggetjes rondom het gezellige terras en de overvloed aan dure bergsport kleding, had het bijna iets weg van een expeditie. Een expeditie voor jong en oud.

Knorrhütte_via_alpina
Knorrhütte
Reintal_via_alpina
Het Reintal waar ik naar afdaalde

Het weer

Dat weerbericht was niet al te best. Van 06.00 uur tot 12.00 uur zonnig, daarna trekt het dicht. Regen en zware onweer vanaf een uur of twee. Nou, dan hoop ik dat ze heel heel vroeg vertrekken, want ook vanaf de Reintalanger Hütte is het rond de 1700 hoogtemeters. Aan één stuk door klimmen. Ik gok dat de meesten er zo’n zes tot acht uur over zullen doen. Wederom begon ik me zorgen te maken. Maar goed, waarschijnlijk gaat dit al tientallen of honderden jaren zo. Het is per slot van rekening gewoon een wandelpad. Ok, een bergwandelpad.

Middenin de nacht werd ik wakker. Ik moest plassen. Met tegenzin kroop ik mijn tent uit en zag tot mijn verbazing lichtjes op de berg. Het was overduidelijk dat dit geen vuurvliegjes waren. Hierin heb ik me wel eens in vergist, wanneer je voor de eerste keer vuurvliegjes ziet, kan je die lichtjes niet plaatsen. Althans, ik niet. Maar dit waren koplampen die in een rijtje omhoog kronkelenden. Nee maar, dat is echt vroeg. Drie uur ’s nachts vroeg. Ik bedoel maar, serious stuff, die Zugspitze.

Toch denk ik dat deze wandelaars het slim hebben bekeken. Zij hadden bovenaan tenminste iets te zien. De volgende ochtend kwamen de wolken voor tienen aanzetten. De top van de Zugspitze was al snel verdwenen. Zelf liep ik de andere kant op, het dal uit en daarna omhoog naar de Meilerhütte. Een pittige klim langs een enorme rotswand, de Wetterstein felsen. Achter mij werd de Zugspitz Arena, de kom waar ik de dag ervoor doorheen liep, kleiner en kleiner. Uiteindelijk stiefelde ik zelf ook zo’n 1700 meters in de hoogte en daalde die met een naderende onweersbui allemaal weer af. Voor de eerste donder bereikte ik het dal.

Zicht_Wetterstein_Zugspitze_massief
Zicht over de Wetterstein rotsen en het Zugspitze massief
Meilerhutte_via_alpina
Meilerhutte
Zugspitze_plateau_via_alpina
Zugspitze plateau, mijn “bivak”

Tochtenplanning

Ik doe niet echt aan een tochtenplanning, ik weet vaak niet eens precies de namen van hutten, bergen of bepaalde landmarks. Ik kan ze pas onthouden wanneer ik er geweest ben. Misschien is dat wat laconiek, onvoorbereid of onzorgvuldig. En misschien wel net zo onverstandig als ongetraind de hoogste berg van Duitsland omhoog lopen. Tja, wat zal ik zeggen.

Ik denk dat er een groot verschil is tussen laconiek en onwetend zijn. Ik ben me bewust van de risico’s. Ik plan niet, maar ik hou wel voortdurend de lucht en de omgeving in de gaten. Ik sla mogelijke schuil- en bivakplekken op. In mijn tas zitten warme kleren, regenkleding, een reddingsdeken en natuurlijk een tent. Ik weet wat ik kan en wanneer ik moet stoppen. Wat maakt het uit dat ik niet kan vertellen waar ik heen loop? Zolang ik weet waar ik ben…

Doordat ik niet plan, hoef ik niet een bepaalde afstand af te leggen. Ik voel me daardoor vrijer en flexibeler. Dat maakt dat ik me aan de omstandigheden van dat moment aanpassen. Of het nou het weer, de omgeving of mijn lichaam is die mij signalen geeft, ik heb de ruimte om ernaar te luisteren. Zo bekeken is het gebrek aan planning alles behalve laconiek. In tegendeel.

Steenmannetjes_wijzen_de_weg
Steenmannetjes wijzen me de weg

In de bergen

Wandelen in de bergen hangt nauw samen met presteren. Het is mooi om jezelf fysiek uit te dagen en te ontdekken waar je grenzen liggen. Dingen te doen waarvan je niet verwacht had ze te kunnen. Je lichaam en geest sterker te zien en voelen worden. En daarbij beloond worden met de prachtigste uitzichten. Maar het stukje grenzen ontdekken is tricky. Er zijn veel factoren die je niet in de hand hebt. Ik heb vaak het idee dat de drang te presteren ten koste gaat van veiligheid. En eigenlijk ook van plezier.

Je moet afzien om je doel te bereiken. Zo schijnt het. Misschien komt het door het klimmen dat ik extra voorzichtig ben. Een verkeerde inschatting of een simpele misstap kunnen je duur komen te staan. Wandelen, fietsen, klimmen. Toppen, collen, graatjes. In de bergen is allemaal, hoe dan ook ietsie extremer. Een beetje respect is hier wel op zijn plaats.

Pauze_via_alpina
Pauze

Luie sport Hiker

Misschien dat ik met dit verhaal de Zugspitze tekort doe. Misschien dat ik mezelf tekort doe door deze top over te slaan. Ik heb zo mijn stokpaardjes en het is lastig om daar zo één twee drie vanaf te komen. Het kan zijn dat deze stokpaardjes me belemmeren nieuwe dingen te ontdekken. Nieuwe vreugdes. Passies. Hobbies. Iedereen heeft zo zijn strategieën en voorkeuren. Zijn karakter en eigenaardigheden. Ik wil de Zugspitze wandelaars niet veroordelen evenmin als dat ik mezelf probeer niet te veroordelen.

De term “Luie sport Hiker” is dan ook niets negatiefs. Het is hoe ik op dit moment met de uitdagingen van het wandelen, het wandelen van lange afstanden in de bergen om ga. Hoe ik met een instelling die bij mij past, mijn tocht maak.

En mocht je nieuwsgierig zijn hoe ik aan die term “Luie sport Hiker” ben gekomen? In dit verhaal dat ik vorig jaar schreef, geef ik tekst en uitleg.

2 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...