Gisteren heb mijn rechter ringvingerteen ontzettend hard gestoten. Dat is vaak een teken van vermoeidheid, dan ga ik slordiger lopen. Hoewel dat zeker het geval was, ik had meer dan 1700 meter gestegen en gedaald en ruim 25 kilometer gelopen, zijn die stomme net niet kort genoeg afgezaagde boomstronken gewoon gemeen. Met mijn rechter voet raakte ik zo’n kreng zo ongelooflijk hard, dat het even zwart werd. Oh nee, heb ik nu mijn teen gebroken?

Het wel en wee van een wandelaar

Voorzichtig bewoog ik mijn voet, daarna één voor één mijn tenen. Au. Ik duwde ze voorzichtig in de grond, tastte een beetje met mijn vingers. Pijnlijk, maar dragelijk. Het zal wel meevallen besloot ik en liep langzaam door.

Mijn grootste “angst” is dat ik een teen breek. Je zou kunnen zeggen dat dat een nadeel van FiveFinger schoenen is. Ja. Aan de andere kant geloof ik dat juist teenschoenen ervoor zorgen dat je zorgvuldiger loopt. En dus de kans op tenen breken verkleint. Ik denk zelfs dat de kans dat een traditionele begschoenwandelaar zijn teen breekt groter is (wanneer hij eventjes zijn schoenen uit heeft), omdat hij gewend is overal tegen aan te kunnen schoppen. Binnenkort zal ik een blog specifiek over het wandelen op FiveFingers schrijven. Dan zal ik ingaan op veel gestelde vragen, maar ook het hoe, wat en waarom. Heb jij een vraag over wandelen op FiveFingers, stel ‘m gerust.

Mental-Power-Weg | Het wel en wee van een wandelaar
Precies wat ik nodig heb.

Kilometers vreten

Tot en met week 8 heb ik notitiegewijs bijgehouden hoe het met mijn lichaam ging. Natuurlijk voornamelijk de pijntjes, want dat wat goed gaat, valt niet zo op. Waarschijnlijk dat ik na 8 weken nergens meer last van had en daarom gestopt ben met aantakeningen maken. Of gewoon, omdat ik er het nut niet van in zag.

Ik ben nu 4 maanden -1 week weg (- nog 1 week toen ik eventjes terug was in Nederland voor een bruiloft) en heb 93 dagen gelopen. De kilometerstand weet ik niet precies, iets van 2100. Steeds vaker krijg ik de reactie “Huh, maar in 4 maanden kan je toch veel verder lopen?” Ja echt. Maar ze hebben natuurlijk gelijk, in 4 maanden zou je, als je bijvoorbeeld 25 kilometer per dag loopt, 3000 kilometer kunnen afleggen. Of minus die twee weken 2650 kilometer. Het laatste waar ik zin in heb is om aan deze mensen te gaan uitleggen waarom ik “zo weinig” heb gelopen. (NB. Deze post is 18 juli geschreven, maar kon ‘m vandaag, 1 augustus, pas plaatsen).

Gisteren las ik een blog over de Pacific Crest Trail waarin stond dat voor deze 4000 kilometer lange route je 4-5 maanden moet uittrekken. Je zou moeten rekenen op dagelijks 10 tot 12 uur lopen en moeten kunnen dealen met pijn, dorst en honger. Waarom? Waarom moet het lopen van een lange afstand een lijdensweg zijn? Ik hou namelijk helemaal niet van afzien.

Via Alpina 5 Trails
Via Alpina trail overzicht

Een thru-hiker

Vandaag kwam ik een serieuze thru-hiker tegen, de eerste andere Via Alpina wandelaar. Deze jongen (Cloud) loopt niet alleen de Red Trail, nee hij doet ze alle vijf. Deze zomer. Dat is echt bizar, dan hebben we het over 5000 kilometer. Door de bergen. Hoe doet ie dat? Nou, gemiddeld 50 kilometer per dag lopen. 50! Het is mij een raadsel hoe je dat fysiek en tijds- en weertechnisch voor elkaar krijgt, maar deze jongen zag er gezond en vrolijk uit. “I have too much energy and I get easily bored.” Aha.

Ik heb respect voor wat hij doet. Niet omdat hij een bizarre prestatie levert, maar omdat hij het doet hoe hij het wil doen. Veel mensen zullen hem niet begrijpen. Veel wandelaars zullen hem niet begrijpen. Sterker nog, hij wordt voor gek verklaard. Toch loopt hij zijn trail en geniet daarvan. Dat is toch inspirerend?

Zelf pak ik het een beetje anders aan.

Aan de start
Aan de start

De eerste week

Ik heb me ingesteld op maximaal 25 kilometer per dag, maar eigenlijk is zelfs dat nu nog iets teveel. Het is echt een groot verschil met of zonder grote tas. Ik moet nog een beetje inkomen en mijn voeten hebben de tijd nodig om te wennen. 20 is genoeg. Mijn tas is wel te zwaar, wat kan er weg?

Spieren die afgelopen maanden niets hebben hoeven doen, protesteren. Verzuren en verstijven. Van mijn billen tot mijn kuiten kruipen de pijntjes en ongemakken hen en weer. Onderaan de pijnketen staan mijn voeten. Ze houden zich stil, maar echt leuk vinden ze het nog niet. Het is alsof ze de kat een beetje uit de boom aan t kijken zijn, maar ik weet dat wanneer ik het echt te dolletjes maak, ze over gaan op het grovere geschut. Dus ik doe voorzichtig. Ik probeer rustig aan te beginnen. Dat is nog best lastig in zo’n vlak land, voor je het weet heb je er al weer 20 kilometer op zitten.

Week 2

De hele dag voelde ik me wat loom een stroperig. Moeie benen, zure spieren, beurse voeten. Het is echt weer wennen. Nu het met dit mooie weer kan, neem ik ongeveer om de 5 kilometer pauze. Het liefst languit in het gras en dan wegdommelen. Waarom niet? Drie rustdagen bij Tjes en Bart in Brabant.

Week 3

Het ene pijntje neemt de andere over. Niets ernstigs. Spieren in mijn billen zijn tot rust gekomen, mijn voeten gaan goed en mijn tas wordt steeds lichter. Het weer houdt zich goed, ik doe dutjes op bankjes langs het pad en ga heel vroeg slapen. Veel gelezen. Een dag zonder tas gelopen toen ik twee nachten bij Elout logeerde. Heerlijk!

Dutjesuitzicht | HET WEL EEN WEE VAN EEN WANDELAAR
Dutjesuitzicht

Week 4

Rustdagje met Pasen. Met gemak loop ik twintig tot vijfentwintig kilometer. Nergens last van. Wel moe aan het einde van de dag. Af en toe een dagje 10 km geeft me meer rust in mijn hoofd. Verder hobbel ik zonder problemen door. Kan de tas nog wat lichter?

Week 5

Ardennen. Bospaadjes, heuvels, klimmen. De vrieskou hakt erin. Door de stenen en rotsen loop ik anders, bewuster. Leuker en lekkerder.

Week 6

Die kuiten! Aantal korte dagen, maar ik loop elke dag. Het gaat gemakkelijk, vooral heuvel af 😉 voeten geen probleem, uithoudingsvermogen neemt toe. Minder moe ’s avonds. Gezwicht voor een camping, ik moest echt mijn haren wassen.

Week 7

Moe overdag. Het is nat en druilerig, koud en grauw. Ik heb minder zin en pauzeren is afzien, dus zit ik veel in cafés. Bijschrijven. Ik voel mijn kuiten nog steeds bij het omhoog lopen. Het zijn gemeen steile heuvels. Van die tergend saaie wegen die maar omhoog blijven slingeren. Ik vind Luxemburg niet zo leuk, maar misschien komt dat door mijn lage energie niveau. Of juist andersom?

Ik ben het eventjes helemaal beu | HET WEL EN WEE VAN EEN WANDELAAR
Ik ben het eventjes helemaal beu.

Een zware week

Dit was een zware week. Ik merkte dat het weer, de steile wegen, het ongezellige, strakke Luxemburg en de honger samen mijn humeur of zelfs mijn gemoedstoestand begonnen te beïnvloeden. Op zich niet erg zolang je in de gaten hebt dat dat gebeurt. Toch hoopte ik stiekem het hele circeltje te kunnen doorbreken door simpelweg de grens naar Duitsland over te steken. En zowaar.

Zon langs de Saar! Voor het eerst ben ik echt aan het zweten, druppels op mijn voorhoofd enzo. Dat maakt wildkamperen wat plakkeriger, maar daarvoor sleep ik vochtig toiletpapier mee. Voel m’n voeten, 4 dagen meer dan 25 km gelopen. Oja, asfalt doet pijn.

Week 8

30 Is het nieuwe 20. Mijn grens verschuift, 30 kilometer per dag is deze week het gemiddelde. Dat kan ik dagelijks aan zonder ergens last van te krijgen. Mijn voeten voelen wat beurs, ik voel dat ik ze gebruikt heb, maar met een nachtje slapen ben ik helemaal hersteld. Toch leuk om te merken dat mijn conditie, kracht, uithoudingsvermogen, mijn belastbaarheid toenemen. Fysiek, maar ook mentaal voel ik me sterker worden. Misschien niet van dag tot dag, maar als ik terug kijk, ben ik enorm gegroeid. Op beide vlakken.

Op het terras in Amsterdam
Op het terras in Amsterdam

Amsterdam

In week 9 ging ik op en neer naar Nederland voor een bruiloft. Ik merkte dat het verschil met non-stop buiten (en alleen) zijn, enorm was. Ik voelde me overprikkeld, enorm moe en zelfs een beetje gestresst. In die ene week wilde ik natuurlijk van alles, waardoor ik van hot naar her vloog en er met mijn hoofd maar half bij was. Voor een deel maakte ik het mezelf extra moeilijk, anderzijds is het ongelooflijk hoeveel geluid, geurtjes en beelden er in een stad op je af komen. Alles behalve rustgevend, toch?

Ik heb een tijd geleden een aflevering van Sophie in de mentale kreukels gezien, waarin ze de hele dag een hartslagmeter om heeft. Het bleek dat haar hartslag, (stress), het hoogst was wanneer ze van de ene naar de andere afspraak onderweg was. Ik heb heb gemerkt dat wanneer ik alles te voet doe, dus ook in Amsterdam, dat er juist rust onstaat tussen de activiteiten door. Lopen gaat langzaam, je kan niet eventjes snel… Nee, inderdaad. En dat is nou juist zo fijn. Je wordt gedwongen je over te geven aan de traagheid.

Daarom is lopen voor mij de ideale snelheid. Ook in de stad.

PAUZE | HET WEL EN WEE VAN EEN WANDELAAR
Pauze

De weken daarna

In Amsterdam wisselde ik wat spullen om en liet alles dat overbodig bleek te zijn, achter. Een ongelezen boek, de fleecedeken die inmiddels niet meer was, thermoshirt, het teveel aan snoertjes. Het maakt m’n tas een klein beetje lichter, maar of ik echt het verschil voelde met lopen, durf ik niet te zeggen.

Mijn kuiten blijven een ding, zouden compressie kousen helpen? Liever klauteren of “traplopen” dan zo’n stiekem best wel steile weg omhoog. Geef mij maar bergpaadjes!

Sterke punten

Opvallend is dat ik het nooit over mijn knieën, rug, nek of schouders heb, terwijl mensen bij het optillen van mijn rugzak vaak zeggen dat ik sterke schouders moet hebben. Dat heb ik misschien dan ook, maar het gewicht komt uiteindelijk op je voeten terecht. Mijn tas draagt fijn, ik heb geen last van mijn schouders en na de eerste weken ook niet meer van mijn heupen.

Iedereen heeft zo zijn sterke en zwakke punten. Bij mij zijn mijn kuiten overduidelijk de zwakste schakel. Het gekke is dat ze niet daadwerkelijk zwak zijn, ze zijn enorm gespierd en ik heb ook geen spierpijn. Toch lijken die spieren maar niet te kunnen wennen aan het omhoog lopen, dan staan ze continue in de fik. Het helpt om te stretchen, maar ik overweeg om compressie kousen uit te proberen. Zouden die er ook met tenen zijn?

Compressie kousen? | Het wel een wee van een wandelaar
Compressie kousen?

In het Schwarzwald merkte ik dat mijn enkels wat gezwollen waren. Dat herkende ik van vorig jaar. De combinatie van hitte, hoogte en biertjes drinken, lijkt hierin een rol te spelen. Gelukkig weet ik uit ervaring dat zodra ik aan de wandel ben, het wegtrekt. Wat zal het volgende ongemak zijn, vroeg ik me af. Zoals verwacht legde ik naarmate de bergen hoger werden, minder afstand af.

Het gaat langzamer en van veel stijgen en dalen, word ik sneller moe.

Het doel

Ik geniet van wat ik doe. Iedere dag weer. Dat is me zoveel meer waard dan welke prestatie dan ook.

Het lijkt nu misschien mee wee dan wel, maar het ongemak is minimaal en weegt niet op tegen al het fijne. Ik ben blij dat er geen klok is die tikt, geen stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik een bepaald doel moet halen. Natuurlijk ben ik op weg naar de Balkan en natuurlijk hoop ik voor de winter in Sarajevo aan te komen, maar ik ga er niet voor haasten. Ik wil niet dat de weg daar naartoe een lijdensweg wordt. Ik heb geen zin om zodanig af te zien dat ik met een kapot, oververmoeid lijf de bestemming bereik.

Karwendeltal | Via Alpina Oostenrijk
De makkelijke weg door het Karwendeltal

Vandaag

Die teen, daar moet ik even lief voor zijn. Vanmorgen deed ie nog steeds pijn. De sok, die natuurlijk ook vijf vingers (tenen) heeft, was een hel, maar gek genoeg ging lopen prima. Ik stond voor een keuze. De Via Alpina volgen via een wandelpad door de bossen met een fikse klim, of over de weg. De weg was korter, maar ging niet naar de col. Het bospad waarschijnlijk mooier, maar om en met boomwortelobstakels.

Ik koos voor de makkelijke weg. Toen ik eenmaal besloten had, begon het te onweren. Om 10 uur ’s ochtends! Ik even blij dat ik niet op die col stond, zo zie je maar weer. Normaal trekt het rond drieën dicht, nu klaarde het ’s middags op. En hoe! Strak blauwe lucht. Als klapper op de vuurpijl kwam ik een geweldige zwemplek tegen. Uit het zicht, vol in de zon en een grasveldje ernaast. Onder het mom van “mijn teen een beetje rust geven”, maakte ik het mezelf gemakkelijk en ben niet meer weg gegaan.

Neem de tijd

Ik weet het, dat is mijn stokpaardje. De tijd nemen. Ik zal proberen het niet nog 1000 keer te gebruiken, maar ik wilde afsluiten met de tip die voor een ANWB prijsvraag instuurde. Ik won daarmee een prijzenpakket dat ik helaas pas over een paar maanden kan open maken. Desalniettemin, heel erg leuk.

Avondje naast de tent
Avondje naast de tent

Tips voor lange afstands wandelaars:

Mijn ervaring is dat fysieke ongemakken weliswaar vervelend zijn, maar wanneer je naar de signalen van je lichaam luistert, echte klachten voorkomen kunnen worden. Af en toe een pijntje tijdens het wandelen hoeft niets ernstigs te betekenen, maar het is wel belangrijk deze pijntjes in de gaten te houden. Neem voldoende tijd voor een route. Geef jezelf en je lichaam tijd om zich aan de belasting aan te passen. Een superstrakke planning waarbij je een bepaald aantal kilometers per dag móét lopen kan tegen je werken, prestratiedrang ook.

Wanneer je af en toe een extra rustdagje inlast, of een keer besluit vroeg te stoppen met lopen, heb je automatisch meer tijd om je voeten te verzorgen, spieren los te maken en om de hele belevenis een plekje te geven. Daardoor zul je minder snel overbelast raken en meer van de tocht kunnen genieten. – ANWB wandelen

14 Reacties

  1. Hallo Eva
    Ik heb een vraagje over je FiveFingerschoenen. Als ik ze zo zie dan heb ik het idee dat er weinig zool onder zit zoals bij een wandelschoen. Voel je dan niet iedere hobbel of steen waar je op stapt? Ik gebruik trailschoenen om te wandelen en dat voelt goed maar als ik op mijn damesschoenen door een hobbelige stad loop vind ik dat behoorlijk vervelend. Heb jij daar geen last van?

    Ps. Lees trouwens je blog altijd met veel plezier. Ik vraag me af of ik het zou kunnen maar ik voel steeds de neiging om ook zoiets te gaan onder nemen.

    1. Hey AnneMarie,

      Ik ga er nog uitgebreid op terug komen en als je erg nieuwsgierig bent, kan je ook dit blog lezen: https://www.evadinaricaproject.com/nl/2017/01/12/1500-kilometer-op-fivefingers-door-de-bergen/

      Maar even kort, ja, je voelt bijna alles. De zool zit eronder voor bescherming (scherpe dingen enzo) en grip, maar niet voor demping of iets anders. Het is juist de bedoeling dat je alles voelt. Dat maakt je voeten sterker en echt, het went. Ik vind het juist fijn, een gratis voetmassage de hele dag door 😉

      En als je die neiging voelt, wat houdt je tegen? Je kan klein beginnen, niet te grote doelen stellen 😉

  2. Ik ben wel een beetje nieuwsgierig naar hoe je met de fivefingers op een puinpad loopt. In mijn ervaring loopt dat ook met behoorlijk serieuze bergschoenen nog niet erg prettig als je op een wat groter keitje stapt dat tussen het vlakkere puin uitsteekt – en dan zeker aan het einde van een dag lopen kan dat best zeer doen. Loop je daar dan omheen? of probeer je onder de afstand te blijven waarop je voeten gevoelig worden?

    En nog zoiets, het overkomt mij best wel eens dat ik mijn voet tussen twee stenen in weet te krijgen (da’s dan vaak wel wat hogerop en meer off-road) maar dan zodat m’n voorvoet ietwat klem komt te zitten, zodat je druk krijgt over de breedte van de voet zonder steun van onder zeg maar. Doet best pijn, en ook daarbij vooral als je al wat langer op je voeten staat. Daar helpen alleen de Perfekt tegen, m’n oude kistjes houden dat ook niet tegen. Daarvoor geldt dan ook denk ik dat je dan ‘gewoon’ beter moet leren opletten waar je je voeten neerzet?

    1. Hey Sytse, even een kort antwoord (ik zal in een blog over FiveFingers op Al je vragen terug komen). Idd, ik probeer niet over mijn grenzen te gaan, alsin zoveel lopen dat iedere stap pijn doet. En puinhellingen zijn echt niet zo’n probleem, zolang ze een beetje glijden ;). Ik denk eigenlijk dat doordat de FiveFinger schoen flexibeler is, je beter mee beweegt. En dus ook niet zo snel klem komt te zitten. Bovendien ben je wellicht heel bewust van je voet plaatsing. Op FiveFingers of blote voeten loop je wezenlijk anders…

  3. Heel veel respect voor jouw manier van wandelen. Heb zelf deze zomer weer veel met backpack gewandeld In de bergen en dan komen de pijntjes inderdaad snel terug als je voor die tijd dat zonder backpack hebt gedaan Mioie foto’s trouwens. Veel plezier!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...