Het is 22 juli, de verjaardag van mijn opa. Ik heb moeite met de dagen bijhouden, ik merk dat het zondag is wanneer ik op een zondag in een stadje met supermarkt kom. Die is dan dicht. Toch vergeet ik nooit om mijn oma op 22 juli een berichtje te sturen.

Zo ook vanmorgen, ik had bereik en begon met typen. Vervolgens keek ik hoe laat het was. Half 10, een trage start, maar een prima tijd om te bellen. Mijn oma nam direct op en dankzij de nieuwe belminuten in het buitenland regeling, konden we onbezorgd babbelen. “Vandaag heb ik een beetje moeite met op gang komen,” biechtte ik aan mijn oma op. “Het weer is mwah, ik moet veel gaan stijgen en ik krijg mezelf niet echt in beweging. Ik weet nog niet wat ik ga doen.”

Mijn oma is een trouwe volger. Opa vond het helemaal niets, die computer, maar ik vind het geweldig dat mijn oma kan Facebooken en e-mailen. Het is haar zelfs gelukt om zich te abonneren op mijn blog. Toch leuk dat zij zo een beetje kan mee genieten. Desalniettemin is echt contact ook belangrijk. Ik zal niet iedere week of maand langs gaan, maar zo af en toe even bellen of plots op de stoep staan, dat voelt ontzettend fijn.

Mwahhh
Mwahhh

22 juli

Op 22 juli denk ik aan mijn opa. Eigenlijk de hele week daarvoor al, omdat ik rond deze tijd nagenoeg nooit in Nederland ben en ik er zeker van wil zijn dat ik ‘m niet mis. Die dag. Sommige data doen er toe. Hoe stom het ook mag zijn, verjaardagen horen daar voor mij bij. Dat je een jaartje ouder wordt, maakt niet zoveel uit en is in het geval van mijn opa niet meer van toepassing. Ik vind het mooi dat je op een bepaalde dag aan iemand denkt. Dit jaar heb ik twee vriendinnen niet gefeliciteerd en dat voelt stom. Zeker omdat ik wel aan ze gedacht hebt. Als ik heel eerlijk ben, komt het een beetje doordat ik de verjaardagen van hun man en kinderen niet weet. Wanneer ik alleen die vriendinnen feliciteer, wordt dat zo duidelijk. Hmm, misschien ga ik toch nog eventjes een berichtje sturen.

Van een aantal nieuwe vrienden weet ik de verjaardag niet. Dan zie ik, meestal te laat, de felicitaties op Facebook langskomen. Gek, dat nieuwe verjaardagen niet blijven hangen. Aan de andere kant denk ik bijvoorbeeld met volle maan aan een vriendin in Sarajevo. Zij vertelde mij dat haar zus met volle maan de natuur in gaat om te mediteren. Nu ik al een aantal maanden in de natuur ben, valt de volle maan me veel meer op. De nacht voelt anders. Klinkt anders. Door dat gesprek over mediteren, ben ik me met volle maan bewuster van de nacht. Automatisch koppel ik dit aan die vriendin. Geen verjaardag, maar een volle-maan-nacht.

Crno_jezero_montenegroTerug bij Crno jezero, Montenegro

Amuletten enzo

Hoewel ik geen familiemens ben (ai, wat klinkt dat vreselijk) en ik meer op pad dan thuis ben, ben ik wel trouw. Wellicht niet op de meest gebruikelijke manier, maar het gaat erom dat je het voelt. En dat de ander het voelt. Of dat misschien niet eens. Ja of toch wel. Wat ik bedoel is dat je je verbonden kan voelen, zonder dat het zichtbaar is.

Caroline heeft mij toen we nog op de basisschool zaten, een bedeltje met haar naam erin gegeven. Dat heb ik sindsdien in mijn portemonnee zitten. Zij weet niet dat iedere keer dat ik mijn kleingeld ergens op een toonbank uitstort, ik aan haar denk. Dat is niet zichtbaar. Maar ze weet wel dat ik dat bedeltje bij me draag.

Zo draag ik van alles bij me. Een paar door mijn moeder gebreide sokken, een armbandje met “The Wild One” erop dat ik van een andere vriendin uit Sarajevo heb gekregen. Een foto van mij in Crno jezero, die Rosa tijdens een roadtrip door de Balkan heeft gemaakt. Vorig jaar gaf ze me die foto toen ik op de trein naar Sarajevo stapte om de Via Dinarica te gaan lopen. Drie maanden later kwam ik langs precies datzelfde meer. Terug komen op plekken, herinneringen, foto’s, amuletten, aandenken. Je kan het onzin vinden, maar ik vind het mooi.

Aan mijn toilettas zit een rozenkrans. Mijn opa had een rozenkrans aan zijn sleutelbos, maar aangezien ik geen sleutels meer heb, heb ik mijn rozenkrans naar mijn toilettas verplaatst. De rozenkrans doet me aan mijn opa denken. Telkens weer wanneer ik deo op doe, mijn tanden poets of naar mijn pincet op zoek ben, denk ik eventjes aan hem. Aan die lieve opa.

Rozenkrans
Rozenkrans

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...