Ik loop een beetje achter met schrijven en er blijven maar nieuwe verhalen bijkomen. Ik zou willen vertellen over de mooie morenen waar ik een week geleden door liep, over de gletsjers waarvan slechts een streepje ijs over is, over de heerlijke bananenpannenkoeken die Patrick en Rachel op een klimmersbivak voor me maakten, over de rare mensen bij hotel Drei Zinnen Blick, over het vele stiekeme wildkamperen, over cowboy koffie, over het verdwaalde Koreaanse meisje, over het lieve meisje, Katherina geloof ik, die ik blij heb kunnen maken met de contactgegevens van de extreme thru-hiker die eerder tegen kwam. Over de treurige skipistes bij Mayrhofen, de bessen, aardbeien, frambozen, weggelopen schapen, slijtende schoenen, kabelbaan wandelaars, de Dolomieten (ohhh de Dolomieten!!), de gekte rondom de Pragser Wildsee, de gekte rondom de Drei Zinnen, de twee fietsers met dezelfde tent, de nacht in een huisje dat riegelde van de kakkerlakken, de vallende sterren bij Malaga Antola, de Duitse vrouwen op de Karnischer Höhenweg en nog heel veel meer. Inmiddels heb ik waarschijnlijk meer dan een week nodig om bij te werken, dus ga ik wat selectiever zijn.

Een paar dagen geleden las ik een verhaal over een man die van Zandvoort naar Istanbul is gelopen. “Eén leven is niet genoeg om alle ideeën die je onderweg krijgt, uit te voeren.” En dat klopt helemaal. Naast Inspiratie voor verhalen en blogs, ontstaat er zoveel meer. Over de toekomst maak ik me geen zorgen, er zijn zoveel mogelijkheden, er is zoveel te doen. Ook zonder geld. Ik begrijp simpelweg niet dat mensen zich kunnen vervelen. Of dat er bloggers zijn die geen inspiratie voor een nieuwe post hebben. Ga wandelen! Dan ben je in één klap van het probleem af.

Mijn honderdste wandeldag was in vele opzichten een bijzondere. Daarom deel ik nu, ruim drie weken later, (vier inmiddels) alsnog mijn belevenissen. Van begin tot eind. Hou je vast, pak er een kop thee bij, want het was een lange, ontzettend mooie dag.

Pfitscherjoch_via_alpina
Mooi mooi

Sneeuw

Tot mij verbazing werd ik in alle stilte wakker. De regen die de afgelopen 36 uur onophoudelijk op mijn tent viel, was gestopt. In plaats daarvan kwam het zonnetje tevoorschijn. De bergen aan de overkant van het stuwmeer waren bedekt met een vers laagje sneeuw. De nul graden grens lag afgelopen dagen op 2000 meter en dat was te voelen ook. Zelfs op 1800 meter was het koud. Vrieskou-koud. Dat in combinatie met dichte mist, deed me besluiten een rustdagje te nemen. Dat het de volgende daadwerkelijk beter zou worden, kon ik haast niet geloven, maar zowaar.

Vrolijk ritste ik mijn tent open en begon aan mijn ochtendritueel. Spullen uitstallen, ordenen en inpakken. Ik vind dit een fijne bezigheid. Zolang het niet regent. Ik kan er nog steeds blij van worden als alles netjes in mijn tas zit. Geen losse frutsels aan de zijkant, geen lompe bobbels, maar een mooi ingepakt tasje. Nou ja, tas. Vervolgens ging ik naar binnen, naar de hut om mijn was op te halen.

Slegeis_Stausee_tentuitzicht_via_alpina
Slegeis Stausee, tentuitzicht toen het niet zonnig was

Dominikus Hütte

De eigenaren van de Dominikus Hütte, Heiko en Juliette (als ik het goed onthouden heb), hebben me echt verwend. Hoewel ze een goedlopend restaurant/café/hut hebben, zijn ze niet op geld uit. “Ik zie het als een uitdaging iedereen hier met een glimlach te laten vertrekken.” vertelde Juliette. En ik denk dat dat haar lukt. Er is namelijk een verschil tussen beleefd je klanten bedienen en mensen warm ontvangen. Zo bood Heiko aan om mijn kleren te wassen. Jeetje, wat fijn. Ik wist niet waar ik dat aan verdiend had, zij hadden immers nagenoeg niets aan mij verdiend. Maar daar gaat het dus niet om. Ik geloof dat ik het al vaker heb geschreven, maar ik denk dat de mens van nature graag wil delen. Delen en geven. Daarmee beteken je iets voor een ander, maar je maakt ook jezelf blij. Onbaatzuchtig geven. Uiteindelijk “win” je daarmee meer dan je voor welk geld ter wereld ook, kan kopen.

Fris en fruitig begon ik met lopen. Van de Slegeis Stausee omhoog naar de Pfitscherjoch. De dagen hiervoor liep ik door het Zillertal, maar ik geloof dat de Via Alpina daar niet de mooiste route heeft uitgestippeld. Ondanks het feit dat ik de hele dag over skipistes liep, heb ik geen sneeuw of gletsjer gezien. Omhoog naar Pfitscherjoch kwamen dan ook “de eerste” gletsjers in zicht. Ik blijf het indrukwekkend vonden, sneeuwtoppen.

Italië_pfitscherjoch_via_alpina
In Italië

Pfitscherjoch

Ik voelde me goed, liep vlot en genoot van alle pracht. Bovenaan, op de pas stond een bundel mensen te poseren bij de grenspaal. Italië! Ik zette al mijn schroom overboord en vroeg iemand om een foto van mij te maken. “Met voeten en berg erbij, als het lukt.” En ja hoor, een super foto. Toch leuk. Dat is dan weer het voordeel van niet alleen zijn.

Een ander voordeel ontdekte ik een paar honderd meter verderop: bereik. De drukbezochte berghut op het Pfitscherjoch heeft waarschijnlijk een joekel van een antenne (of wat het ook mag wezen waarmee je ontvang hebt) waardoor ik een vriendinnetje kon bellen om haar te feliciteren. We hebben elkaar echt al lang niet gezien, omdat we allebei continue in het buitenland zitten, maar dit telefoontje bevestigde weer dat daarmee iemand niet uit het hart verdwijnt. En ook dat af en toe ontzettend fijn is om een bekende stem te horen.

Mensen_bergliefhebbers_pfitscherjoch_hutte
Een hoop sportieve lui hier

München-Venedig koppel

Met zowaar nog meer energie liep ik verder. Inmiddels begon het weer dicht te trekken, waardoor de twijfel toe sloeg. Ik was op weg naar de Gliederscharte, het hoogste punt tot nu toe, maar ik had weinig zin dit in de wolken te doen. Precies op dat moment kwam er een bepakt en bezakt stel langs. Ze liepen dezelfde kant op. Blijkbaar hadden ze mij een paar dagen eerder bij Karwendelhaus gezien. Het stel liep de München-Venedig die hier en daar met de Via Alpina overlapt. We besloten samen omhoog te lopen. “Ik ben wel langzaam hoor.” waarschuwde ik, maar uiteindelijk liep ik voorop. Ik geloof dat zij net een weekje bezig waren. Hun etappes zijn lang en hun route heeft dagelijks behoorlijk wat hoogtemeters. Uit ervaring weet ik hoe die eerste weken zijn. Dan is het zwaar en dan ben je snel moe. Dat had ik in Nederland al, kan je nagaan.

Het leuke was, dat zij ook met tent, kookspullen en de hele reutemeteut liepen. Ze sliepen af en toe in een hut, omdat wildkamperen vaak niet mag, maar ze hebben niets geboekt. Los van de dagetappes die ze probeerden aan te houden, liepen ze op hun eigen tempo. En maakten van de pauzes een feest. Of ik van koffie hield. Spijtig bedacht ik dat ik de chocolade wafels die ik van Heiko, de huttewaard van de Dominikus Hütte, had gekregen, al op had. Jammer! Behalve havermout had ik niets om met Chris en Vanessa te delen.

Omhoog_gliederscharte_via_alpina
Omhoog, omhoog em verder omhoog
Koffiepauze_via_alpina
Koffiepauze

Gliederscharte

Ik eet drie keer per dag, snacken doe ik niet aan. Het is lekker, maar overbodig. Bovendien eet het meestal in één keer op, waardoor ik toch weer op drie keer per dag eten uit kom. Ik heb geen idee wat ik dagelijks aan calorieën naar binnen werk, maar ik blijf op gewicht (denk ik) en voel me goed. Mijn porties worden wel steeds groter. Iedere avond denk ik ach, wat overblijft eet ik voor lunch. Maar er blijft niets over. Hetzelfde geldt voor het ontbijt. Het is ongelooflijk en maar goed dat ik alleen ben, anders zou de pan te klein zijn geworden. Ja, ik eet voor twee. Of drie.

Na een lange lange klim kwamen we eindelijk op de Gliederscharte. Tijd voor een tweede kopje koffie. Het leek een beetje op te klaren, maar voor een overnachting was het echt een beetje te koud en winderig. Doordat we samen liepen, voelde ik me een stuk relaxter. Dat is het stukje overleggen, samen beslissen en samen opties en risico’s afwegen. Wanneer ik alleen was geweest, had ik waarschijnlijk onrustiger gelopen. Me meer zorgen om de wolken gemaakt en daardoor minder genoten. Dat is geen reden om voortaan samen te lopen, maar wel een inzicht dat ik te danken heb aan het dagje samen met Chris en Vanessa.

Bijna_boven_gliederscharte
Bijna boven
Oefff_puinhelling
Oeff
Pauze_gliederscharte_koud_hier
Nog een pauze, bovenop de scharte

Samen wildkamperen

We besloten door te lopen tot we een geschikte wildkampeer plek vonden. Ergens tussen de Gliederscharte en Engberg Alm verwachtte ik een afslag richting de Edelrauthütte, een alternatieve route die me een enorme omweg met massa’s hoogtemeters zou besparen. De route van Chris en Vanessa ging verder naar het zuiden, dus onze wegen zouden hoe dan ook de volgende dag scheiden. Mijn afslag stond prachtig met bordjes en rood-witte markering aangegeven, de “Pfunderer Höhenweg”. Ik begreep werkelijk waar niet waarom de Via Alpina naar het dal ging terwijl er een Höhenweg loopt. “Misschien zit er een klettersteig in,” grapte ik.

Na wat wikken en wegen, plantten we onze tenten vlakbij mijn afslag op de hobbelige grashelling net boven de Alm. Chris en Vanessa waren er niet helemaal gerust op, “in Italië mogen ze je vastzetten als ze je op wildkamperen betrappen.” Ik kon me niet voorstellen dat dat daadwerkelijk gebeurt. “Wie komt hier nu nog langs? En stel dat er iemand komt, dan is het waarschijnlijk een wandelaar, die kan het echt niets schelen dat wij hier staan en zal al helemaal niet de politie gaan bellen. En áls ze dat doen, denk ik niet dat de politie komt. Een boer of boswachter, die kunnen je wegsturen. Ja. En die laatste geeft je in het ergste geval een boete.” Ik weet niet goed of ik mezelf of Chris en Vanessa gerust probeerde te stellen. Helemaal zeker was ik niet, maar ik weet wel dat die tentjes echt niet te zien zijn van beneden. Ik kon amper de weg naar mijn eigen tentje terug vinden.

Kamperen_engbergalm_via_alpina
Zie jij ze?
Hobbelbivak_engberg_alm
Hobbelbivak

Eerste keren

Mijn eerste nacht samen kamperen na een eerste dag samen lopen. Jeetje, een dag vol eerste dingen en keren. Eerste keer dat ik 100 dagen heb gelopen, eerste keer (deze trip) boven 2700 meter, de eerste gletsjers en de eerste keer erwtensoep met worst in de bergen. De eerste dag in Italië. Ik ben in Italië! Ineens komt het binnen.

Wow, ik ben in Italië. Naar Italië gelopen. Ongelooflijk. In honderd dagen. Dat is best een tijd, maar het is ook weer ontzettend snel gegaan. Wat bijzonder. En ook weer niet. Ja wel, wel bijzonder, maar niet gek. Wel te gek!

Welkom_italie_süd_tirol
Welkom!

4 Reacties

  1. Ik loop wat achter met lezen maar blijf genieten van je verhalen. Ondertussen heb je al weer nieuwe ervaringen opgedaan en zit je ondertussen in Slovenië dus ik weet dat er nog veel mooie verhalen zullen volgen.

    1. Ik blijf het bijzonder vinden dat er mensen zijn die echt alles lezen. Echt, dat betekent heel veel voor me. Dank! Ik ben idd alwwer in Slovenië (bijna in Kroatië zelfs) en heb zeer zeker een paar nieuwe verhaaltjes. Liefs, Eva

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...