Al dagen lang hangt het in de lucht, storm. Noodweer is op komst, maar de berichten die mij bereiken variëren. Eerst zou het vrijdagmiddag los gaan, dat werd uitgesteld naar zaterdag, dat werd zaterdag avond en nu, zondag besef ik me opnieuw hoe heftig onvoorspelbaar noodweer in de bergen kan zijn. Het is 12 uur ’s middags en zowaar nog donkerder dan gister nacht.

Gister nacht was ik bang. Ik ben absoluut niet dol op onweer, maar echt bang ben ik niet snel. Wel voorzichtig. Maar gisteren was echt heftig. Vandaag ben ik vanaf de Dürrensteinerhütte over een prachtige Höhenweg naar de Dürrensee gelopen. Ondertussen trok het dicht en net voor de eerste druppels vielen, bereikte ik een klimgebied met enorme grot. Prima schuilplek, maar hoe lang moet ik hier blijven?

Mooie Höhenweg met wolkjes
Mooie Höhenweg met wolkjes

Steenlawine

Een klimmer vraagt waar ik naar toe ga. “Uhm, nu even nergens. Ik zie het niet bepaald zitten om naar de Drei Zinnen te lopen.” De klimmer, Filippo vertelt me over de noodsituatie. Gisteravond zijn verschillende wegen onder het puin bedolven. Een steen lawine heeft een vrouw het leven gekost en Cortina d’Ampezzo is gedeeltelijk verwoest.

Ik slik. Ok, ik stelde me dus niet aan. Ik slik nog een keer. Steenlawine.

Gisteren ben ik over een afgesloten pad gelopen. “Steinslaggefahr”, maar volgens de medewerkers van de Rossalm hut zou het alleen met regen een echt gevaar zijn. Al snel zag ik de puinhelling. Een enorme lading rode stenen heeft het wandelpad volledig bedolven. Met een grote boog liep ik onder het getroffen gebied langs. Toen ik een kilometer verder aan het pauzeren was, kwamen er twee wandelaars voorbij. Een halfuur later hoorde ik onwijs veel lawaai. Ik schrok. De vrouw kwam bellend (of poging tot bellend) terug. Oh, hemeltje. Maar de man liep 5 minuutjes later ook voorbij. Beiden zeiden geen woord.

Vervolgens kwam er een helikopter voorbij. Ik had geen idee wat er gaande was, maar evenals de storm, hing er onheil in de lucht. Snel pakte ik mijn spullen en liep door naar de vallei waar ik mijn tent op zette.

De rode wand
De rode wand

Geluk gehad?

Het moeilijke van alleen reizen is dat je alle beslissingen alleen neemt. Je maakt een afweging, je probeert de adviezen, weerberichten en weet ik het wat nog meer op waarde in te schatten. Je dealt met je angsten. Reële en irreële angsten. Alleen. In het geval van het afgesloten pad had ik niet het gevoel dat het gevaarlijk was toen ik voorbij liep. Maar misschien had ik geluk.

Hoewel Filippo me slecht nieuws vertelde en ik er een knoop van in mijn maag kreeg, was ik in zekere zin ook opgelucht. Ik weet niet zo goed waarom. Misschien omdat ik mijn verhaal kon vertellen. Of omdat het nu heel duidelijk was dat ik vandaag niet verder zou lopen. “Tonight is gonna be bad as well, but from tomorrow on it should be better.” Hij bood me een lift naar Cortina d’Ampezzo aan en gaf me zijn nummer. “Don’t hesitate to call.”

Terwijl ik dit zit te schrijven (in het warme, droge Drei Zinnenblick hotel), hoor ik een groep Vlaamse wandelaars over de storm praten. “De Dürrensteinhütte was het middelpunt van de heksenketel.” Jep, dat was mijn locatie. Nou goed, ik denk ook doordat ik in het midden zat, ik geluk had. Overal om me heen regende het flitsen en donders, maar ik denk dat ze ergens hoger in berger insloegen. Ik zat in feite redelijk goed op de Platzwiese.

Inmiddels lijkt het op te klaren. Misschien begint het feestje zo meteen opnieuw. Misschien niet. Ik heb weinig zin om nog een nacht in een grot door te brengen, maar ik wacht voorlopig nog even af.

Alta Via Dolomiti
Alta Via Dolomiti

2 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...