Dolomiti Superski, waanzinnig! De Dolomieten, tot nu toe één van mijn favorieten. Er wordt me vaak gevraagd wat ik het mooist vond of vind, maar ik weet het niet. Wat dat betreft heb ik teveel gezien. De Allgäuer Alpen vond ik indrukwekkend, maar ook Vorarlberg was zo mooi. Vorarlberg was bijzonder, omdat ik daar de bergen in kwam. Allgäu, omdat het een stuk ruiger en leger werd. Maar ook rond de Zugspitze was het ondanks de vele mensen, adembenemend mooi. De Pfalz, het Mullerthal, de Ardennen bij Houffalize en La Roche, Bliesen waar ik de 1000 kilometer aantikte en in Nederland de Drunense duinen, Heezer heide, Reeuwijkse plassen.

Dolomiti Superski!

Eigenlijk al die prachtige bergen waar ik de afgelopen weken doorheen en overheen ben gelopen zijn allemaal, stuk voor stuk, heel erg mooi. Wat ik het aller allermooiste vind, geen antwoord. Maar de Dolomieten komen wel in de buurt, vandaar dus Dolomiti Superski 🙂

Pragser Wildsee (Lago di Braies)
Pragser Wildsee (Lago di Braies)

Pragser Wildsee

In de Dolomieten liep ik vanaf de Pragser Wildsee (Lago di Braies) omhoog, een route die ik een paar jaar eerder met Caroline liep. De Via Alpina is in feite een aaneenschakeling van reeds bestaande routes, in de Dolomieten volgt ie de Alta Via Dolomiti. Eerst de nummer 1 naar de Seekofelhütte en daarna stapt ie over op de Alta Via nummer 3 naar Rossalm en verder over een prachtig smal paadje langs kliffen, over rotsen en langs enorme puin hellingen naar beneden naar de Plätzwiese, naar de Dürrensteinerhütte.

Rif. Biella
Rif. Biella

Herinneringendingen

Onderweg kwam ik relatief weinig mensen tegen. Ja, bij de hutten is het druk. Zeker als deze met de auto bereikbaar zijn, maar daartussen viel het mee. De meute verzamelt zich bij de Pragser Wildsee, dit was echt een gekkenhuis. Ik zal een filmpje toevoegen ter illustratie. Vooral bizar dat de vorige keer, Caroline en ik daar helemaal alleen waren. OK, het regende toen, maar toch. Het verschil was echt ongelooflijk. Ons autootje stond helemaal toen alleen op de parkeerplaats, terwijl er nu verkeersregelaars stonden om de boel te coördineren. Het was zo druk, dat het vermakelijk was. Bovendien voelde ik geen schroom om iemand te vragen een foto van me te maken. Ik wilde graag een “re-pose” voor het meer, gewoon omdat het kon.

Steenlawine

Doordat de weg tussen Toblach (Dobaccio) en de ingang van het Drei Zinnen National Park bij Landro is geblokkeerd door een steenlawine, was ik de enige die hier omhoog liep. Wederom een pracht aan puntige rotstorens die overal statig bovenuit pronken. Een beetje klimmen en klauteren tot ik aan de voet van de Drei Zinnen kwam. Oefff, dat ding is toch wel indrukwekkend. Jammer dat ik geen klettersteig set heb, maar anders had ik graag een torentje beklommen.

De Alta Via Dolomiti #3 naar beneden
De Alta Via Dolomiti #3 naar beneden

Klettersteigen

Klettersteigen? Ja, ik ben immers nog steeds alleen dus klimmen zit er niet in. Ik moet bekennen dat ik altijd een beetje lacherig over klettersteigen heb gedaan (omdat ik klom), maar wanneer ik op paadjes met kabels en voettredes kom, besef ik me telkens hoe leuk ik dat vind. Klimmen, klauteren. Met een klettersteig set kan je een stapje verder, de hoogte in. En je kan het alleen doen. Dat lijkt me leuk voor een volgende tocht.

Nog meer pracht in het Drei Zinnen Nationaal Park
Nog meer pracht in het Drei Zinnen Nationaal Park

Drei Zinnen

Die Drei Zinnen zijn echt geweldig mooi. Die “moet” je een keer gezien hebben. Ik ben blijkbaar niet de enige die dat vindt. Ik vraag me nog steeds af hoe al die andere mensen daar kwamen, want het is toch zeker 4 uur omhoog lopen (ook vanaf de kant waar ik naar beneden liep), maar er zal vast een kortere aanloop zijn. Of misschien wel een parkeerplaats die ik niet heb gezien. Het was gewoon te grappig voor woorden.

SCHAPIES
SCHAPIES in Kärnten

Kärnten

Tja, daarna liet ik de echte Dolomieten achter me en stevende op het Kärnten gebergte af. Misschien hoort dit nog bij de Dolomieten, ik weet het niet, maar het voelde in ieder geval heel anders. Daarover de volgende keer meer.

Bij de Drei Zinnen Hütte liep iemand tegen mijn tas aan, waardoor mijn zonnencellader kapot is gevallen. Sindsdien kamp ik met het lege-batterij-probleem en kan ik minder verhalen schrijven. Ik ben nu halverwege de Karnischer Höhenweg waar geen voorzieningen zijn. Wel hutten, maar die hebben een generator die ze niet de hele dag aan hebben. Behalve stroom heb ik ook geen bereik, laat staan internet, dus gaat het bloggen even op een wat lager pitje. Stiekem wel fijn. Eventjes een beetje weg van de wereld.

2 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...