Vandaag liet ik de hoge bergen achter me. “Vanaf nu wordt het vlakker, totdat je in de Julische Alpen komt. Daar begint het feest weer. De Dolomieten van Slovenië.” Dit stuk van de Karnischer Höhenweg is minder populair, misschien omdat het wat landelijker is. Minder hoog en meer boerderijen. Zoals gebruikelijk is het juist het minder bekende en minder gelikte dat mij aanspreekt.

Om de haverklap moet ik me door smalle koeienhekjes wringen, me om blubberpoelen heen manoeuvreren of koeien van m’n pad verjagen. Heerlijk vind ik het. Koeien lopen overal in de Alpen, maar hier zijn daadwerkelijk boerderijen waar ze bij horen. Almen waar ze twee keer per dag gemolken worden en waar kaas wordt gemaakt. De geur van deze Almen doet me aan Montenegro denken. Aan de katuns waar families in de zomer met hun vee verblijven. Weliswaar is het in Montenegro wat basaler dan hier, maar de geur is hetzelfde. Koeienpoep, koeienmelk, koeienkaas, diesel en haardvuur.

Zollnersee Hütte
Zollnersee Hütte

Trage trekker

Halverwege de dag kwam ik bij de Straniger Alm aan. Wederom was er onweer voorspeld en wederom had ik weinig zin om verder omhoog te lopen en me onzeker of onveilig te voelen. “Jahoor, zet je tent op waar je wilt.” Top. Ook mijn batterij kon ik opladen én ik kreeg een enorme beker lekkere koffie. Wat een topplek. Hier kan ik eindelijk mijn dagboek en blogs een beetje bijwerken, dacht ik. Totdat ik twee bekende gezichten zag.

In de Sillianer Hütte ontmoette ik twee Duitse vrouwen die eveneens de Karnischer Höhenweg lopen. Bij de Klapfsee kwamen we elkaar weer tegen, maar omdat ik daar een rust/wachtdag had genomen en omdat ik de dagen daarna voor mijn gevoel extreem weinig afstand had afgelegd, ging ik ervan uit dat de Duitse dames kilometers verderop zouden zitten. Niet dus. Vrolijk zwaaiend kwam Ulrika me tegemoet lopen. Zij op haar beurt was verbaasd dat ik niet al kilometers verderop zat. “Ik zei toch dat ik een trage trekker ben.”

Trage trekker
Trage trekker

Trailgenootjes

Het is grappig dat zo’n route toch een soort van band schept. Mensen die ik in een ander leven nooit zou ontmoeten, laat staan mee zou gaan tafelen, zijn nu mijn “trailgenootjes” waarmee ik een ervaring deel. Ok, zij slapen in hutten en hebben de boel gepland en gereserveerd, maar dat maakt niet uit. Dat maakt het in zekere zin juist leuk. Voor ik het wist, was de middag alweer voorbij.

“Mogen we je uitnodigen om mee te eten? Dan hoef je niet te koken.” Zo zaten we een uur later gedrieën aan een enorme pan “feestsoep” en een schotel “Tiroler Gröztl”. Wat een smaaksensatie. Met aardappelpuree verdikte instant soep is prima, maar een diner in een boerderij natuurlijk oneindig veel beter. De restjes mocht ik in mijn plastic bakje meenemen. Echt waar, dat bakje is geweldig, wat mij betreft een onmisbaar item.

Buiten bergen eten
Super lunch

Gedachtenfrutsels

“Hoe kunnen wij, internet leken, jouw blog vinden?” vroeg Isolde me. “Google: EVAdinarica Project”

Ja, goede vraag. Iets waar ik natuurlijk wel eens over heb nagedacht, maar zodra ik me in de blog wereld verdiep, word ik overspoeld door frustratie en afschuw. Ik wil me niet te diep in dat wereldje begeven, want het maakt me onzeker en een beetje verontwaardigd. Ik ben liever onvindbaar dan dat ik zoekmachine tactische blogs schrijf. Toch zou het slim zijn wat strategischer te werk te gaan, maar dat is iets voor later.

Maar hoe kunnen de dames mij vinden. “Door mijn naam te Googelen. Of iets met wandelen op de Balkan, FiveFingers in combinatie met Via Dinarica.” Ik weet het niet. Mijn moeder zocht laatst op “gedachtenfrutsels” en kreeg mijn blog als eerste resultaat. Grappig, maar wie (behalve mijn moeder) tikt er nou “gedachtenfrutsels” in? De twee Duitse dames in ieder geval niet, gok ik.

Isolde en Ulrika knoopten een gesprek met één van de kazenmaaksters aan. Geïntrigeerd luisterde ik mee. Het precieze proces ontging me een beetje, Duits blijft lastig, maar ik vond het vooral interessant hoe het meisje (vrouw) vertelde. Met passie en een grote grijns. Bescheiden, maar zelfverzekerd. “Dit is een ideale plek om tot rust te komen. Hard werken, maar zonder stress. Ideaal om te herstellen van een burn-out.” Ik begrijp het helemaal.

Zollnersee, Kärnten
Zollnersee, Kärnten

Back-up plan

Sterker nog, zoiets als dit is in feite mijn back-up plan. Als het lopen niet gaat of niet meer leuk is, kan ik altijd kijken of ik vrijwilligerswerk op een boerderij kan doen. Voor kost en inwoning iets nieuws leren en misschien een klein zakcentje verdienen. Maar vooral een rustige omgeving zonder continue bereikbaar te zijn. Met je handen werken. Met dieren. In de bergen. Ik weet niet precies wat, maar deze Alm bracht mijn back-up plan weer naar boven.

Het was me al opgevallen dat er bij de Straniger Alm relatief veel mensen op blote voeten rondliepen. Geen klanten, maar de crew. Vooral de natuurlijke manier van bewegen en de vanzelfsprekendheid daarvan, verried dat deze mensen liever geen schoenen dragen. Ik zag sterke, gebruinde voeten die zonder een krimp te geven over steentjes en andere oneffenheden stapten.

Ik weet niet of ze hier blootsvoets koeien melken. Dat zou mij een stapje te ver gaan, maar wie weet is het heerlijk om die lauwe stalvloerdrap tussen je tenen te voelen. Ik heb me wel voorgenomen om mijn schoenen wat vaker uit te trekken. Deze blote voeten lopers deden me namelijk beseffen dat ik helemaal niet meer zo natuurlijk blootsvoets loop. Mijn FiveFingers vind ik nog steeds fantastisch, maar hebben me in zekere zin ook afhankelijk gemaakt. Ik kan niet meer moeiteloos blootsvoets over de weg te lopen. Dat is absoluut anders geweest. Dus, bij deze ga ik mijn voetzolen weer wat meer blootstellen.

Stap voor stap terug naar de vrijheid.

Goedemorgen
Goedemorgen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...