Nee, niet echt het laatste stuk, alsin het aller allerlaatste stuk, het stuk naar Sarajevo. Of Zagreb. Het laatste stukkie van de Karnischer Höhenweg. Ik ben bijna bij Slovenië. Het laatste stukkie door West Europa. En het laatste stukkie met m’n Garmin “West Europa” kaart. Daarna is mijn GPS scherm blauw.

Ik dacht die Höhenweg eventjes in een weekje te lopen. Die etappes van amper 12 kilometer kon ik best aan elkaar plakken, want ja, niet zo heel veel hoogtemeters en makkelijk terrein. Niet dus. Ik geloof dat ik inmiddels 10 dagen onderweg ben. Het weer zit niet echt mee. Wisselvallig en onvoorspelbaar en mijn energie heb ik ergens in de Dolomieten achter gelaten. Gelukkig is het vroeg donker, ’s avonds veelal nat en koud, dus kruip ik lekker vroeg m’n bed in. Toch mis ik die heerlijk lange juni-dagen wel een beetje.

Lekker onstuimig
Lekker onstuimig
Toch nog wat hogere bergjes
Toch nog wat hogere bergjes

Uren turen

Ik heb me erbij neergelegd dat ik langzaam ben, dat ik tijd nodig heb om te turen, staren, diertjes kijken en simpelweg niets doen. De laatste twee weken doen me echter inzien dat ik nog steeds relatief snel moe word. Ik kan conditioneel gezien veel aan. Mijn lijf is sterk en fit, maar er is veel meer dan dat.

Mijn inzicht: er zijn gewoon heel veel dingen die je moe maken. Alles wat je ziet, hoort, ruikt, alles wat je doet, denkt, voelt. Veranderingen, overgangen, waarnemingen, het weer, mensen, dieren. Alle prikkels. Alles kost in meer of mindere mate energie. Ik denk dat de helft van de prikkels onbewust binnen komen. Waarschijnlijk zelfs meer. Wanneer ik me verbaas over het feit dat ik moe ben, of snel moe word, zijn er veel onopgemerkte prikkels geweest. Veel dingen die op hun manier energie kosten, zonder dat ze mij ervan op de hoogte hebben gebracht.

Zicht op de Julische Alpen
Zicht op de Julische Alpen
Laatste stukkie voor de afdaling naar Tarvisio
Laatste stukkie voor de afdaling naar Tarvisio

Slaap

Een tijdje geleden las ik een verhaal over een man die 27 jaar in de wildernis doorbracht. Zijn (enige) inzicht: “het is belangrijk om goed te slapen.” Dat klopt. Toch blijft het lastig. Goed slapen. Wat is goed slapen eigenlijk? Dat je gemakkelijk in slaap valt? Dat je uitgerust wakker word? Dat je genoeg uren hebt gemaakt? Dat je aan één stuk door slaapt? Dat laatste lukt me nooit. Nergens niet, maar ook daar heb ik me bij neergelegd. In slaap vallen en genoeg uren maken, daar ben ik dan weer héél goed in. Ik zet nooit een wekker, word wakker wanneer ik wakker word en ga slapen wanneer ik moe ben. Voor mij geen slaapstress. Toch ben moe.

Waar ligt dat aan?

Ongemerkt verbruik ik meer dan ik denk. Daarom loop ik, ook wanneer het mooi weer is, halve dagen. Ik vind het niet erg dat ik moe ben, maar ik wil wel kunnen genieten van het lopen. Halve dagen dus. De rest hang, schrijf, klets ik wat.

En weet je wat het leuke is, die halve dagen brengen me heel veel grappige, mooie belevenissen (die overigens ook weer energie kosten).

Vandaag loop ik om de berg heen
Vandaag loop ik om de berg heen

Karnischer Höhenweg

Nog een inzicht: schrijven geeft me rust. Belevenissen, indrukken, gedachten en ideeën een plek geven. Wanneer ik dat niet doe, wordt het teveel. Wordt het een brei. Een breiig avontuur. Veel mensen vragen zich af hoe ik het toch vol hou. Schrijven is het antwoord. Een antwoord. Alles een plekje geven. Halve dagen en koffie. Cowboy koffie. Hütte koffie. Italiaanse koffie. En kletspraat koffie. Koffie met vreemden, geïnteresseerde voorbijgangers, mooie mensen.

De Karnischer Höhenweg is mijn nieuwe favoriet. Wat een mooi gebied en wat een bijzondere route. Toch vind ik het niet erg dat dit het laatste stukkie is. Aan alles komt een eind en dat is maar goed ook. Tijd voor iets nieuws. Een nieuw land, nieuwe bergen én nieuwe koffie. Oehhh, ik kijk nu al uit naar de potjes Sloveense (Turkse) koffie. Maar eerst dit alles een plekje geven. Het laatste stukkie Kärnten beleven en verweken.

TARVISIO PIZZA
Oh nee, eerst pizza. Na drie weken Italië kan ik toch zeker niet vertrekken zonder op z’n minst één keer pizza te eten?

2 Reacties

  1. Gisteren ook pizza gegeten Joline Erik en Vera waren hier lekker hoor net voor de lunch ook pizza gegeten ik kan nooit een hele op en neem nog de kleinste.Dat je moe bent kan ook aan het weer liggen veel mensen klagen er over.
    Je loopt ook alweer een hele tijd.Moet je nog ver?kus oma.

    1. Hmmmm, lekker! Doe ze de volgende keer de groetjes van mij! En tja ik moet niets, maar ik geloof dat ik nog iets van 200km door Slovenië ga, dan 200 door Kroatië en tot slot zal ik wat gaan puzzelen in Bosnië en Herzegovina. Dus ja, nog best ver 😉

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...