Het is onvermijdelijk, herinneringen komen terug. Ze ploppen zomaar op. Sommigen flitsen voorbij en laten slechts een vaag spoor achter, anderen blijven sluimeren. Heerlijk nostalgisch, ik vind het fijn.

Zomer 2015

“9km 14%”, dat is er eentje uit de “hors catégorie” (op z’n Frans) heb ik me door een Sloveen op het terras laten vertellen. De Vršič pas, de hoogste van Slovenië en oei wat een bochten. De haarspeld bochten volgen elkaar in razend tempo op. Sneller dan ik kan fietsen. Auto’s tuffen gestaag omhoog, motoren gieren voorbij. Fietsers, wandelaars, koeien en schapen, alles klingelt en klinkt door elkaar.

De geur van gesmolten remblokjes, uitlaatgassen en asfalt. Ergens langs de kant staan Nederlanders met pech. Ik wil niet stilstaan. Afstappen betekent stoppen. Onmogelijk om weer op gang te komen. De wolken rommelen, maar ik fiets door. Omhoog, omhoog, omhoog. Er ligt een auto op z’n kop in de berm met een grote groep mensen er omheen. Ik fiets door. De eerste druppels vallen. Ik fiets door. De bliksem flitst. Ik fiets door. Door, door, door.

TRIGLAV NP
Heel veel stenen mannen

Een weekje later

We rijden in een geleende auto. Diezelfde Sloveen van het terras gaf ons de sleutels. Zomaar, zodat wij een roadtripje door Slovenië konden maken. Terug naar de pas die ik een week eerder omhoog buffelde.

Er hangen wolken boven de indrukwekkende rotswanden. Triglav gaat op in de mist. Toch rijden we omhoog. We stoppen daar waar je stoppen kan. Bij de Russische kapel, de steenmannetjes, bij de uitkijkpunten en informatie borden. We leggen alles vast. Schieten de camera vol met selfies, kopen souvenirtjes en blijven elkaar verwonderd aankijken. Hoe bizar. Hoe hebben we dit voor elkaar gekregen? We rijden in een geleende auto. We rijden, rijden, rijden.

Ik zie een topje! TRIGLAV NP
Ik zie een topje!
Dat daar is uhh...
Dat daar is uhh…

24 Augustus 2017

Een prachtig wandelpad kronkelt omhoog. Door de bossen, langs de rotsen, naar een topje en weer naar beneden. Naar de pas, de Vršič pas. Een stralende dag, strak blauwe lucht met een zomers temperatuurtje. Oh Slovenië, wat ben je mooi!

Jubel de jubel, wat is het fijn om hier weer te zijn. Hier te lopen. Hoog in de bergen. Hoog boven de fietsers, auto’s, motoren. Geen geraas van motoren, geen uitlaatgassen, geen piepende remmen. Bossen, bergen en nog meer bos en nog meer berg. Ik hobbel, ik jubel, ik loop. Stap voor stap voor stap.

Vršič pas, uitzichtje
Vršič pas, uitzichtje

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...