”Where did you sleep?” Het zware Slavische accent klinkt een beetje dreigend. Na alle waarschuwingen voor de extreem hoge boetes die in Triglav aan wildkampeerders worden uitgedeeld, ben ik wat op mijn hoede. Ik bekijk het jasje van de man en zie het logo van de lokale lovačko društvo. Ah, een jager. Dan herken ik zijn gezicht. Ik glimlach en vertel hem dat ik mijn tent in het dorpje Kal heb opgezet.
“And the rain?” vraagt de man. De regen was geen probleem, onweer ook niet. Het was eventjes heel heftig, maar met een half uurtje voorbij. De man vond het nog steeds bizar dat ik zijn aanbod om me met de auto naar Petrova Brdo te brengen had afgeslagen. In Stržišče waar ik de man de vorige dag ontmoette was ik nog van plan om door te lopen. In Kal, hooguit een kilometer verderop sloeg het weer om. Gitzwarte wolken bulderen over de bergen het dal in. Zonde dat ik het niet gefilmd heb, want het was echt indrukwekkend. Doorlopen zat er niet meer in. Schuilen ook niet, het dorp bleek uitgestorven. Ergens op een strook gras heb ik mijn kamp opgeslagen, dit is een noodsituatie maakte ik mezelf wijs.
Bača of Podbrdo
“Where do you go?” Ik weet het niet zo goed. “Bača or Podbrdo and then to Petrovo Brdo or Porezen.” Ik probeer de E7 te volgen, maar ik heb ook eten nodig. In Podbrdo zit een supermarkt, maar dan moet ik 500 meter extra dalen die ik daarna weer omhoog moet. Een omweg, maar dan heb ik wel ontbijt. En lunch. Als ik naar Podbrdo ga, dan kan ik net zo goed doorsteken naar Porezen. Dat is logischer, maar waarschijnlijk minder mooi. En niet de Via Alpina of de E7.
“If you follow this road, you go to Podbrdo” en de man wijst dezelfde kant op als het route bordje doet. “And if you go down here, you go to Bača.” Ja, zo ver was ik ook wel. Hoe er kom is het probleem niet, maar ik moet kiezen. De man begint me heel gedetailleerd de route naar Bača uit te leggen. Met geen mogelijkheid kan ik zijn aanwijzingen onthouden, maar dan hoor ik hem “hertenkamp” zeggen. Hey, dat is leuk. Ik bedank de man en begin aan de afdaling naar Bača.
Podbrdo
Grappig genoeg herken ik tijdens het lopen de aanwijzingen van de man. Ze bevestigen dat ik goed loop. Hier en daar kom ik een markering tegen en ja hoor, ik moet door een ingewikkeld hek en steek het hertenkamp door. Het stelt niet zoveel voor, maar kleine damhertjes blijven schattig. Ik probeer ze te lokken, maar ze hebben er geen zin in. Jammer. Dus loop ik door. Verder naar beneden. Aha, de verharde weg. Ik loop door en door en door. En huh? Heb ik onbewust toch de afslag naar Podbrdo genomen.
Zo gaat het nou altijd. Op de een of andere manier maakt de keuze zichzelf.