Nog net geen jaar geleden liep ik precies waar ik nu loop. Nanos ligt nog steeds parmantig te lonken en te pronken. Ze bakent de vallei af. Vormt een barrière tussen het binnenland en de weg naar de wijn en de zee. Aan de andere kant van de vallei ligt de grote Javorniki en ik loop vanuit Hrušica omhoog over een heuvelrug tussen Predjama en Planina.
Nog steeds vind ik het een aantrekkelijke route. Een semi graat wandeling met uitzicht op alle omliggende bergen. Tot aan Snežnik en Triglav toe. Het is niet hoog en niet moeilijk. Het is ook geen fantastisch goed onderhouden wandelpad, maar het heeft iets. Karakter. Daarom loop ik precies hetzelfde stuk nog eens.
Spirit
Vorig jaar was dit mijn laatste etappe. Ik had de heuvelrug zien liggen, uitgevonden dat er een pad liep en me voorgenomen dat dus te gaan lopen. Ik was moe, verzadigd, emotioneel wiebelig en het was koud. Volop herfst. Ik wilde nog door, meer verkennen en ontdekken, maar ik was de spirit kwijt. Het was gewoon genoeg.
Wat een verschil met nu. Ik heb er veel meer kilometers op zitten, toch voel ik nog steeds bijna iedere dag de zin en de kriebel om te lopen. Zeker hier. Ik sta te popelen om op de perfecte kampeer plekjes die ik vorig jaar heb gespot, mijn tentje op te zetten. Om de stukken waar ik vorig jaar het spoor bijster raakte, verder uit te pluizen. Om de boel aan elkaar te lopen en om met een iets aangenamer temperatuurtje gewoon te zitten, turen en absorberen. Geen druk, geen stress, geen vermoeidheid. Alleen ik, in de bergen. Heuvels.
Sv. Lovrenc Gora
Een paar kilometer voor Predjama, zag ik ineens een knullig rood wandelbordje met “Sv. Lovrenc Gora” langs de kant van de weg. Wat leuk, een short cut. Een wandelpad-short-cut. Zo kwam het dat ik afsloeg en Predjama liet voor wat het is. (Een gaaf kasteel in een rotswand met een grappige legende waar genoeg blogs over geschreven zijn en waar ik vorig jaar al ben geweest).
Ik stak een stukkie af, liep via het dorpje Gorenje omhoog en zag het uitzicht dat me vorig jaar door de wolken werd ontnomen. Bij het kerkje een klein stukje verderop kookte ik mijn avondmaal terwijl fanatieke hardlopers vanuit Studeno de berg op en af rende. Ze groetten me vrolijk, ringelden vervolgens de kerkbel en verdwenen weer. De volgende ochtend nog voor ik goed en wel wakker was, hoorde ik de eerste bergrenners alweer voorbij komen. En de kerkbel klingelen. Dobro jutro!
Begin
Met een zonnetje stond ik op, pakte ik in en begon aan de tocht. De graat. Semi graat. Lekker. Mooi. En heerlijk nostalgisch. Ineens besefte ik dat er een eind aan het Via Alpina hoofdstuk was gekomen. Een einde zonder officieel eindpunt-moment. Daarmee dus ook een begin van het Via Dinarica Green Trail hoofdstuk zonder officieel beginpunt. Ach. Het is mooi voor de vorm, maar uiteindelijk maakt het geen klap uit. Bovendien is het juist wel weer lekker typerend. Change of plans en oh, huh? Ach. Glimlach.
Ik ben onderweg. Ik geniet. De zon schijnt. Ik loop. En ik leef.