Vorig jaar liep ik de Via Dinarica White Trail van Albanië naar Slovenië. Een handvol andere Via Dinarica hikers liepen de route andersom. Of eigenlijk liep ik andersom. Daardoor kon ik lezen over de ervaringen van mijn trailgenootjes en mijn route daarop aanpassen. Zoals ik al vermoedde, was de Via Dinarica door Slovenië, niet veel meer dan een op de computer gemaakte GPS track. Zonde, want Slovenië is zo mooi. Hier had ik geen trek in, dus ik zocht mijn eigen weg.

Mijn Slovenië & Zeleni Kras

De Via Dinarica loopt door een relatief onbekend stukje Slovenië, door de zogeheten Green Karst regio. Op Snežnik, Postojna en Predjama na, is het echt een onontdekt gebied. Ik zag kansen, mogelijkheden. Via Tina Batistuta van de website Mijn Slovenië kwam ik in contact met Dejan Iskra van Zeleni Kras. Zeleni Kras is als het ware een organisatie die deze regio vanuit toeristisch perspectief in beeld brengt, toegankelijk maakt en op de kaart zet. Ik ben niet zo goed thuis is de terminologie, maar ik geloof dat het gebruikelijk is om een regio te “merken”. Zeleni Kras, oftewel Green Karst verbindt natuur, cultuur, traditie, buitensport, toerisme en tourist. Een perfecte partner voor mij en mijn Via Dinarica door Slovenië.

PLANINSKA JAMA
Uitzicht op Planina en onder mij zit een grot, Planinska Jama

Green Karst “attracties”

Na een brainstormsessie met Dejan begon ik een nieuw uitgestippelde route te lopen. Daar waar de Via Dinarica door Slovenië over grote wegen of eindeloos lange brede bos paden liep, zocht ik naar paadjes. Locale wandelroutes, educatie trails, thema paden, trail run tracks en reeds bestaande lange afstandswandelroutes. Ik liep van alles. Ik combineerde, experimenteerde, ontdekte en leerde. Een groot deel van deze routes plaatste ik op het Outdooractive platform.

Naast mooie wandelpaden wilde ik graag een stukje cultuur, lokale tradities en gebruiken zien en ervaren. Ik sliep in bijzondere gasthuizen, herbergen, berghutten en maakte kennis met het typisch Sloveense “glamping”, glamorous camping. Ik maakte regelmatig een ommetje via een tourist farm en bezocht de verborgen pareltjes. Om er even een paar te noemen: Grad Snežnik, Križna jama, Bloško plateau, Cerkniško jezero, Rakov Škocjan en het Nanos plateau. Uiteindelijk was dit alles veel te veel voor één trail. Ik moest een keuze maken.

HET MEER VAN CERKNICA
Op de bodem van Sloveniës grootste meer, Cerkniško jezero

De kracht van de Via Dinarica

Nou is kiezen niet mijn sterkste kant, dus besloot ik twee routes te creëren. De eerste zou een alternatief voor de White Trail worden en de tweede een voorstel voor de Green Trail. Het idee is dat deze routes door Via Dinarica in de officiële Via Dinarica trails worden opgenomen. (CHECK!) Dat is mooi, want gezien de sterk toegenomen populariteit van de Via Dinarica, komen er hikers vanuit alle windstreken om deze nieuwe lange afstandsroute op de Balkan te lopen. Het zou toch zonde zijn dat ze in Slovenië, waar de meesten beginnen, worden teleurgesteld, terwijl het juist een magisch mooie ervaring kan zijn. Een eerste kennismaking met het betoverende karstlandschap.

Bovendien geloof ik nog steeds dat de Via Dinarica van betekenis voor de Dinarische Alpen kan zijn. Eerlijk eco toerisme dat je op een oprechte en waardevolle manier de Dinarides laat beleven. Dat is goed voor de locale economie, voor het behoud van de authenticiteit van de regio en het is een manier om het belang van de natuur en natuurbescherming onder de aandacht te brengen. Dat is naar mijn idee, de kracht van de Via Dinarica. Daar worden we toch allemaal beter van?

Mijn groene route
Mijn groene route

Via Dinarica voettocht

Maar eventjes terug naar mijn voettocht. Die liep en loop ik natuurlijk voor mezelf. Ik wilde en wil een mooie ervaring. Mijn eigen ervaring. Mijn reis. Het is leuk als ik die kan delen en zeker ook leuk als ik een steentje kan bijdragen aan zowel het plezier van toekomstige Via Dinarica hikers als aan het Via Dinarica project. Toch is dat niet het hoofddoel. Het zou een doel op zich kunnen worden, maar ik ben er inmiddels wel achter dat dat uiteindelijk ook neer komt op een stressvolle kantoorbaan. Daar heb ik geen zin in.

Waar ik wel zin in heb, is wandelen, schrijven, ontdekken. Ervaren, delen en inspireren. Ik doe dat wat ik ook zou doen als ik er niets voor terug zou krijgen. Dát wat ik graag wil doen. Ik vind het leuk om mee te denken over een route, ik vind het leuk om artikelen voor Mijn Slovenië te schrijven en ik vind het nog steeds leuk om er in mijn eentje op uit te trekken.

Gerestaureerde kerk in Dolenje Jezero
Gerestaureerde kerk in Dolenje Jezero

Gesponsorde accommodatie

Vorig jaar kreeg ik mijn accommodatie in Slovenië gesponsord. Super leuk en bijzonder, maar het veranderde iets aan mijn manier van trekken. In de eerste plaats moest ik plannen en me aan die planning houden. Hierdoor verdween er een stukje spontaniteit en een stukje rust.

Ten tweede maakte het feit dat ik verwacht werd dat er dus ook iets ván mij verwacht werd. Ik voelde een soort druk. Dat ik iets waar moest maken. Ik voelde me onzeker en blokkeerde. Ik schreef bijna geen verhalen voor mijn blog, omdat ik bang was dat dat niet het soort verhalen waren waar mensen (mijn gastheren en vrouwen) op zaten te wachten. Tegelijkertijd lukte het ook niet om reisbloggers blogs te produceren, omdat dat niet is wat ik doe. Wat ik kan, of wil. Om je even een idee te geven hoe ik mij voelde, dit is mijn laatste (in zekere zin gecensureerd) dagboek schrijfsel van toen.

Een jaar later

Daarom doe ik het nu anders. Het is bijna een jaar later. Een wereld van verschil. Ik heb veel geleerd. Niet alleen door het wandelen of alleen zijn, maar vooral heel erg door allerlei uitdagingen en samenwerkingen aan te gaan. Ik heb nergens spijt van. Absoluut niet, in tegendeel. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle mogelijkheden en ervaringen. Ik heb meer zelfvertrouwen en ik heb een beter idee van wat ik te bieden heb. Ziet iemand dat niet, dan niet. Komt iemand met een interessant idee, dan kijk ik wat ik daarmee kan zonder mezelf te verliezen of te verloochenen.

Bloemenpracht in Vrhnika pri Ložu
Bloemenpracht in Vrhnika pri Ložu

Terug in Slovenië

Ik ben terug in Slovenië. In de Green Karst regio en ik loop nu de Green Trail. Een route die ik in elkaar heb geknutseld, die ik nu deels ga testen. Deels, want je weet immers nooit hoe het precies loopt. Ruimte voor onverwachtse wendingen.

Regendagen, rustdagen, gekke tripjes en ruimte om te schrijven.

Waarschijnlijk komen er wat verhalen van vorig jaar boven, misschien dat ik ze deel. Zeer zeker komen mijn verhalen die ik voor Mijn Slovenië heb geschreven voorbij, want die worden komende weken gepubliceerd. Toch grappig dat dat zo samenvalt.

Ik ben blij dat ik hier ben. Het is zo mooi, zo’n bijzonder gebied dat me wederom raakt. Het groene hart onder de grote Snežnik. Ja. Gewoon ja.

Žaga bij de Obrh
Žaga bij de Obrh bron, een klein paradijsje

M’n groene Via Dinarica door Slovenië

Officiële Via Dinarica door Slovenië

De route die ik vorig jaar liep

2 Reacties

  1. Mooi om je eerlijke verhaal te lezen over het bij jezelf blijven. En wat fijn dat je dat mooie stuk nu kunt lopen zonder de druk dat je aan verwachtingen van anderen moet voldoen. Ik vraag me overigens wel af hoe koud het daar inmiddels is. Want ook daar begint de herfst toch inmiddels wel in te vallen?

    1. Haha, nou idd! En of het nou tijdens een wandeltocht of in een andere vorm van dagelijks leven is, maakt eigenlijk niet zoveel uit, denk ik.

      Tja, de herfst, het is niet echt koud, maar wel heel nat. (Net als in Nederland?) Gelukkig komt er vandaag een vriendin uit Amsterdam me een paar dagen vergezellen. En gelukkig zijn hier veel onbemande hutten waar ik heerlijk warm kan slapen. (Hier is inmiddels Kroatië).

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...