Misschien is wat ik wil niet mogelijk, maar ik vermoed dat het vooral zeer ongebruikelijk is. Men komt niet verder dan uit te roepen dat het niet okay is om alleen te lopen. Laat staan in de bergen. Ze wijzen me naar hotels waar ze me ook geen steek verder helpen. Ik heb een computer nodig om de GPX tracks op mijn GPS te zetten. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, heel moeilijk. “No, not possible. Private computer.”

Goed, men begrijpt niet wat ik wil. Prima. Dan doe ik het zonder tracks. Ik heb wat routes op mijn telefoon met kaarten en beschrijvingen. Het is wat omslachtig, maar het zou moeten kunnen. Dus eigenlijk is er qua wandelen niets aan de hand. Nou ja, behalve dan dat het allemaal losse routes zijn waarvan de “instap” lastig te vinden of bereiken zijn. En dat er heel veel honden in Bosnië en Herzegovina zijn.

Una rivier in Bosnië en Herzegovina
Una rivier, het blijft een plaatje (niet vergeten om je heen te kijken, Eva!)

Road hikes

Om van de ene naar de andere plek te komen, plekken langs de Green Trail, moet ik over autowegen lopen. Zo nu en dan kan ik kiezen, de (semi)snelweg of een weg door kleine dorpjes. Allebei is redelijk troosteloos, maar daar gaat het niet om. Dat is helaas hoe het hier is. (Hier is bij Bihać). Er is geen werk, geen geld, geen zicht op betere tijden en geen uitweg. Een enkeling heeft met wat in het buitenland verdiend geld zijn huis opnieuw kunnen opbouwen, maar velen leven echter in een semi ruïne. Het blijft heftig om te zien. Zeker na Plitvice is dit een behoorlijk pittige overgang. Dat heeft invloed op m’n gemoed, maar ik kan er doorheen kijken. Ik weet dat er ontzettend aardige mensen tussen die ongestucte muren wonen.

Het probleem zit ‘m in de honden. Die maken me bang. Echt waar, geef mij maar beren. Wolven voor mijn part, maar honden – wilde, hongerige straathonden, nee. Het begon letterlijk bij de grens. Twee honden lagen daar een beetje te liggen. Ze keken op, maar kwamen niet in beweging, gelukkig. Grappig genoeg herinner ik me van twee jaar geleden een soort gelijke situatie op de grens van Slovenië naar Kroatië. Toen was ik echter op de fiets, dus kwamen ze direct als een dolle achter me aan rennen.

Honden in Bosnië en Herzegovina bij de grensovergang met Kroatië
Slome honden bij de grens

Honden in Bosnië en Herzegovina

Nu niet. Niet direct. Twee kilometer verder in het dorpje bleken de honden wat alerter. Een grote, witte spurtte de straat over en alarmeerde alle viervoeters in de omgeving. De honden met baasje werden terug geroepen, maar die grote witte had overal schijt aan. Een baasje kwam me te hulp en liep een stukje mee. Hij vertelde dat hij de politie had gebeld om het dier af te laten maken, maar de politie neemt zijn tijd. Ondertussen heeft de grote witte een paar katten en kippen gedood.

Of ik zin in koffie had. Op zich wel, maar ik wilde liever doorlopen, naar Bihać, dus bedankte ik de man en vervolgde mijn weg. Over de weg. Langs nog meer honden. Zolang er ook mensen zijn, is het geen probleem. Mensen of heel veel auto’s zodat ze de straat niet durven over te steken. Nou wil het om de een of andere reden telkens zo zijn dat wanneer er even geen auto’s zijn, er een groep honden uit de berm komt geslopen. Ik ben te langzaam. Te voet maak ik geen kans. Ik vind het echt heel erg eng.

Huis langs de weg van Una National Park naar Martin Brod, tapijt over de trap
Gestuct huisje met slippers

Una National Park

Het gevolg is dat ik dapper een stukje loop, door honden wordt terug gejaagd, een andere weg neem, door andere honden wordt terug gejaagd en vervolgens terug bij af op mijn tas ga zitten. Niet te doen. Het maakt niet uit waar ik loop, overal voelt het onveilig. Dat wil zeggen overal op de wegen. Ik de bergen is het anders. Dus lift ik een stukje en probeer het een paar kilometer verder nog een keer. Helaas telkens hetzelfde verhaal. Honden dulden geen wandelaars.

De eerste dag eindigde ik op een camping bij een hotel langs de weg. Alles is uitgestorven. Het seizoen is over en het weer is slecht. Wolken, mist en regen. Op de camping hoorde ik de honden wel, maar op veilige afstand. Slechts één exemplaar kwam wat bij mijn tent snuffelen, maar verdween net zo plotseling als dat ie verscheen.

Vanuit Bihać waar ik op de camping stond, wilde ik Una National Park in. Ik hoopte via Lohovo, een klein plaatsje aan de Una rivier de natuur in te kunnen wandelen. Maar helaas. Na een heleboel heen en weer lopen, vluchten voor honden, koffies met oude vrouwtjes en liften, kwam ik erachter dat er bij Lohovo geen brug en geen wandelpad is. Wel een raft club, maar die doen alleen groepen. Het zou heel gaaf zijn geweest om per boot langs Štrbački buk naar Martin Brod te varen. Raften. Waarschijnlijk de beste manier om je hier te verplaatsen. Wel lastig met rugtas. En trouwens nog lastiger stroom opwaarts.

Wandelen in Una National Park langs de Una rivier in Bosnië en Herzegovina
Als ik nou een boot had.

Barretje in Ripač

Tegen het einde van de dag (de tweede dag) strandde ik in een barretje vlak voor Ripač. Hemelsbreed was ik amper vijf kilometer opgeschoten. Bij het barretje mocht ik in de tuin kamperen. Mooi aan de Una met een brug en een weg ernaast. Best. Er stond een soort van hek omheen dat hopelijk honden buiten zou houden. Na een uurtje kwam de eigenaar naar me toe en bood me een slaapplaats in de bar aan. Binnen.

Dat is dan weer het mooie, al mijn omzwervingen – de leuke, de mooie, de moeilijke en de lelijke – brengen me uiteindelijk allemaal in contact. Contact met mezelf is onvermijdelijk, daar gaat het in zekere zin allemaal om. Maar ook het contact met vreemden is één van de belangrijkste elementen tijdens mijn tochten. Of ik nu wil of niet 😉

Bar in Ripač langs de doorgaande weg, blog over honden in Bosnië en Herzegovina
Mijn slaapplaats, nacht twee in BiH

9 Reacties

  1. Hey, wat een verhaal weer!

    Doet me denken aan mijn fietstochten in Thailand, die duivelse wilde honden. Ook daar is het de lastste jaren een mega probleem geworden, vond het af en toe echt een domper op mijn fietsvakantie. Fijne tocht ☺️ Gr Sandrs

  2. Mooi maar een beetje afschrikwekkend verhaal. Ik begrijp het helemaal. Zelfs als ik al langs de boerderijen hier in de buurt loop waarbij de huizen niet zo’n draad hebben gespannen waar de honden achterblijven sta ik doodsangsten uit. Ben al meerdere keren aangevallen.

      1. Jammer,heel jammer dat je de honden niet hebt begrepen. Ik zal zo uitleggen waarom het geen SLOME honden zijn en zo onterecht!plus de reden dat die ene hond waarvan jij zegt dat deze SCHIJT had. Uitleg: honden in die landen worden door zeg maar eigenaren de vrijheid op straat gegeven net als men in NL, het normaal vindt om poezen ‘gewoon’naar buiten laat,hier vind men dat dat moet kunnen. De honden die daar een halsbandje om hebben, gaat men daar vanuit,heeft een eigenaar en hondje komt trouw naar dezelfde woning. Er zijn ook honden die gestolen worden en diegene die dat doen,eigenen de dieren toe met een bandje, terwijl eigenlijk het dier al huis heeft. Dan zijn er honden die elke dag proberen te overleven. De honden zijn als ze pup zijn achtergelaten en of anders mishandeld en of ergens geboren buiten een zeg maar opvang om. Wat ze dan zien is daarmee verbanden leggen. Jij komt aan met je rugzak, de honden brengen een tas(soort) in verband met …eten!. Ook geluiden als plastic evt met je tas openen en of ze ruiken het eten dat je mee hebt of je hebt net gegeten..ze hebben hele goede neuzen. Deze honden kun je niet vergelijken met de honden in Nederland.
        De hond die de straat op kwam en anderen riep,komt omdat deze niet aan zichzelf dacht. Ga er maar vanuit dat ze vreselijke honger hebben en nog steeds aan elkaar denken. Dieren doen niets zonder reden. De honden zijn niet agressief of aanvallend uit zichzelf. Als ze dit doen zie het dan zo: die enorme honger kan een knop omzetten en ze dit gedrag laten doen, ze willen dit niet!ik heb een gezien op PETA een olifant vanaf jongs af aan 30jaar lang voor het circus(elke zogenaamde entertainment met dieren is er mishandeling)dat dit dier ineens in een show de mensen op zijn/haar rug afwierp en naar buiten rende en daarna op die straat zo’ n ’27 keer beschoten werd.
        Zie daar de jarenlange angst kwam eruit olifant ging door een knop om het was te veel,weg.
        Olifanten zijn heel sterk maar ze misbruiken deze kracht niet. Met 1 stootje van hun been tegen jou aan dan lig je.
        De honden hebben elke dag een lege maag en buiten slapen wakker worden in weer en wind. Hopelijk kun je je nu voorstellen dat zonder eten en amper rust ze heel moe zijn.
        Ook deze honden hebben een grote behoefte en dat is dus goed eten eindelijk eens èn LIEFDEVOLLE aandacht! Want reken maar dat ze dat nog nooit hebben gehad en anders af en toe eens.
        Als je had geweten dat het eten was dan nog moet je weten hoe je ze eten kunt geven zonder gevecht om voedsel. Meestal gaat het goed, soms omdat ze door redenen zo doen, zijn er ook hondjes die reageren als ander hondje ook wat wil eten. Dit is gelijk af te leren maar ja dan moet je van te voren wel weten welk hondje dat doet.
        Nadat ik ervaring heb gedaan in BIH viel me op in NL dat het met vogels niet anders is. Ik sta op het station met broodje in plastic .het geknisper..een jonge meeuw kwam aangevlogen .roept…de rest komt…ik strooide wat en ze kwamen erop af en heel netjes ook. Kraaien ook. Waarsch.andere vogels zelfde. Zo werkt het dus.
        De politie daar is harteloos!niet alleen politie ook vele mensen zelfs als ze een puppy zien worden ze bang, deinzen ze terug. Want daar kijken ze neer op deze MENSENVRIENDEN. Ze heten niet voor niets huisdieren.
        Mijn ervaring met hondjes die op straat elke dag en nacht proberen te overleven is compleet anders. Geef ze eten en wees lief. Ze zijn niet sloom maar MOE! De hond die de straat op ging had geen schijt aan zus of zo maar was opgewonden vol hoop want ..er is MISSCHIEN nu wel eten.
        Kijk anders maar eens op de sites Bosnië mishandeling honden dan zie je gelijk hoe ze met vijf man sterk 1 bang hondje in een kennel the proberen te krijgen de honden vangers…en kop eraf van honden..poten eraf .wil je nog meer horen?dat is al horror. Nee velen daar gaan er nog steeds vanuit dat honden besmettelijk zijn en vies ÈN EEN DING! Ik wou dat je dat daar al had ingezien. Ik merk ook dat misschien hoor…door terug te denken aan een jouw jarenlange ervaring je mening gelijk met het schrijven negatief is. Het lijkt erop of je toen je daar was, geen moment mededogen hebt gehad maar alleen bewust was van je angst. Ook de commentaren…in NL honden bij een boerderij…kunnen goede wakers zijn en ook moet men goed weten dat je niet direct moet afstappen op dat terrein zo werkt dat nu eenmaal .als je ernaar toe wilt moet dat op een bepaalde manier waarbij de hond kan zien dat je respect hebt! Als een hond bijt heeft dat te maken met hoe er met hem door de mens is om gegaan.Ben jij gebeten?nee hè?je had angst!het had super gewest als je eten had gegeven.

  3. Men zegt wel blaffende honden bijten niet maar dat is niet waar. tijdens het fietsen ben ik gebeten op de Veluwe de hond kwam van een erf af.

  4. Even een ps op mijn verhaal aan Eva van zojuist.
    De honden zijn juist heel zachtaardig..voelen je aan en lopen met je mee ja zonder eten ofzo te verwachten..
    Ze zijn meestal met 2 of meer. Het zijn nu eenmaal roedel dieren. Ik denk als je 1 hondje die daar op een afstandje vd andere hond wat eten had gegeven was alles voor jou daar iig mooi geweest.
    Door een typefout door de automatiche toets op mobiel staat in mijn reactie het woord:jarenlange ervaring dat jarenlange moet er niet staan:)
    Nogmaals de dieren worden daar bruut behandeld en als je elke dag en nacht mensen ziet die met alles laten voelen dat je niks voorsteld en ook nog snel van je weg lopen en zonder dat je slecht heb gedaan en alleen maar omdat je daar ook loopt, ademt, dan ervaar je dat als extreem verdrietig een eenzaam.
    Daar kennen ze de honden niet! Ik hoop dat je met je hart gaat kijken en wat opzoekt op sites en zie en weet dan beter.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...