Nu moet ik naar één van de ingangen om de/een wandelroute naar Štrbački buk op te pakken. Via de weg. Een weg die ik twee jaar geleden gefietst heb. Een weg die ik niet wil lopen. Er gaat een bus. Ik ben een beetje in gevecht met mezelf, omdat ik zoveel mogelijk wil lopen. Toch twijfelde ik geen moment om die bus te nemen.

Ik werd netjes bij de eerste ingang van Una National Park afgezet. De wandelroute stond prachtig aangegeven. 14 Kilometer naar Štrbački Buk. Yes. Vol goede moed begon ik. Hoewel de mist het niet echt aantrekkelijk maakte en het totaal verlaten, maar wel op toeristen ingerichte park wat somber over kwam, kon ik me daar niet echt druk om maken. Ik was allang blij dat ik de natuur in kon.

Totdat ik langs een parkeerplaats kwam. Gegrom. Echt, ik ben er zo klaar mee. En dat op dag drie. Ik bevroor. Vanuit de mist zag ik drie schimmen op me af komen. Vier, vijf. Meer gegrom. Niets geen kwispelende staarten. Een ratjetoe aan doorgwinterde zwerfhonden kwam op me af. Verdorie. Resoluut keerde ik om. Terug naar de weg. Met mijn hart in mijn keel probeerde ik kalm te blijven. Honden ruiken immers dat je bang bent. Godzijdank volgden ze me niet.

Nacionalni park Una | Štrbački Buk ingang naar de watervallen
Štrbački Buk, eerste ingang

Ander plan

Misschien had ik ze weg kunnen jagen, maar ik had er de moed niet voor. Want misschien dat er verderop nog wel meer honden zaten. Dit zijn de momenten dat ik het moeilijk vind om alleen te zijn. Samen ben ik weliswaar nog steeds bang, maar samen ben je in dit geval toch sterker. Bovendien, als er iets gebeurt is het makkelijker om hulp te halen. Maar goed, ik ben alleen. Dus ik liep terug naar de weg.

Een lege weg vol in de mist. Er zat niets anders op dan langs de weg te lopen. Van Gorjevac waar de eerste ingang was, zou het ongeveer drie, misschien vier kilometer naar Dubovsko zijn. Bij Dubovsko is een restaurant wist ik van mijn fietstocht van twee jaar geleden. Ik heb daar toen in de tuin gekampeerd en de eigenaar spreekt Duits. Ik herinnerde me ook een hond die daar rondscharrelde, maar die liet zich toendertijd gemakkelijk wegjagen. Hoe dan ook, vier kilometer en dan kan je een nieuw plan maken, hield ik mezelf voor.

Anderhalve kilometer verder kwam ik een man met een mandje tegen. Hij vroeg waar ik heen geen. “Dubovsko” antwoordde ik. “Gesloten” antwoordde hij. Ik legde uit dat ik uiteindelijk naar Ćukovi, naar de ingang van het nationaal park wilde. Ik had geluk, deze man zou daar over een half uurtje heen rijden. Hij opende zijn auto zodat ik droog kon wachten terwijl hij paddestoelen ging plukken. Wat een vertrouwen.

Herfstkrokussen in Una National Park, wandelen naar Štrbački Buk
Herfstkrokussen
Ruïne in Una National Park langs het wandelpad naar Štrbački Buk
Ruïne waarvan ik de naam ben vergeten

Štrbački Buk

Tweede poging. Wederom kwam ik bij een ingang met de wandelroute naar Štrbački Buk keurig aangegeven. Nu was het nog maar 5 kilometer. Behalve een kudde schapen en massa’s sporen van wilde zwijnen kwam ik niets of niemand tegen. Heerlijk mooi. Ik voelde de energie terug komen. Woeste wolken, bergen half in de mist en velden vol krokussen. Ja, dit is waarom ik hier ben. Dit is waar het me allemaal om te doen is. Jeetje, wat fijn.

Bij Štrbački Buk kreeg ik gezelschap van een tamme zwerfhond. Zonder een kik te geven volgde hij me over het houten paadje langs het water. Gezien het slechte weer was het verlaten. Desalniettemin ontzettend mooi. Een indrukwekkend gebulder van heel veel water dat over de rotsen en stenen zijn weg naar beneden probeert te vinden. Nog zoiets waar ik uren naar kan kijken, watervallen. Talloze foto’s en selfies verder vervolgde ik mijn weg. Een macadam road lang’s de Una naar de derde ingang bij Orašac. De ingang waar je met de auto door kan, dus de ingang waar je een kaartje moet kopen. Wederom had ik geluk, ik mocht zonder te betalen het park verlaten.

Štrbački Buk waterval in Una National Park
Štrbački Buk Una NP
Meer Štrbački_Buk waterval pracht
Meer Štrbački Buk

Naar Kulen Vakuf

De rest van de dag liep ik over verharde en semi verharde wegen. Nog steeds niet helemaal op mijn gemak wat de honden betreft, maar door “gewoon” door te gaan kreeg ik langzaam mijn vertrouwen terug. Gedurende dag klaarde het op en tegen de tijd dat ik bij Kulen Vakuf aankwam, was het zowaar zonnig en warm.

Twee kilometer voor de camping stopte een auto, eventjes huiverde ik. Er kwam een man uit die in gebrekkig Duits begon te vertellen dat ik naar hem toe moest komen. Dat bepaal ik zelf wel, ik voel me in dit soort situaties direct opstandig worden. Al snel bleek hij de eigenaar van de camping waar ik naar op weg was te zijn. En jawel, bij aankomst stond er, zoals hij beloofde, eten en rakija voor me klaar. Omdat het misschien wel zou gaan regenen, kreeg ik een caravan. Kamperen in de regen is een gruwel voor velen. Het maakt mij niet uit, maar een eigen caravan is wel echt super knus.

Het_klaart_op!
Het klaart op!
Autokamp_Lav bij Kulen Vakuf in Bosnie en Herzegovina
Autokamp Lav

Martin Brod

Ik besloot nog een nachtje te blijven en samen met de enige andere camping gast de omgeving op de toeristische manier te verkennen. Met de auto reden we naar Martin Brod om een wandelingetje te maken en de watervallen te bekijken. Vervolgens zette Boris me in Kulen Vakuf af waar ik een rondwandeling naar de ruïnes van het oude kasteel Oštrovica maakte. Heerlijk zonder rugzak.

’s Avonds begint het echt koud te worden. Het lijkt wel alsof de herfst wordt overgeslagen. Zolang het overdag aangenaam is, is het te doen, maar ik moet bekennen dat het best bikkelen is. En dat de wetenschap dat het alleen maar extremer wordt, me toch een beetje doet twijfelen. Is mijn uitrusting tegen een winter op de Balkan opgewassen? Ik vrees het ergste, maar goed, het gaat zoals het gaat. En nu gaat het goed.

Martin Brod in Bosnie en Herzegovina
Martin Brod

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...