Twijfel de twijfel. Wat zal ik doen? Ik kom er weer eens niet uit. Via Martin Brod naar Klekovača, dat is leuk, van de watervallen naar de bergen. Ik heb een wandelroute op mijn telefoon, maar het bestaan ervan wordt door iedereen ontkent. Ook door mijn GPS. Er is tevens een mountainbike route, maar die is 35 kilometer en gaat naar Drvar. Daar wil ik niet heen. Ga ik verkennen of kies de gemakkelijke weg? Twijfel de twijfel.

Hoe kom ik in Martin Brod? Ja, lopend. Maar dat is meer dan 10 kilometer en van Martin Brod naar een slaapplaats is het 30. Dat is teveel. Bovendien zitten er honden langs die weg. Honden en wat verlaten dorpjes met hier en daar een krom oudje. Ik wil dat niet lopen, dat staat vast. Maar verder weet ik het niet. Ik wil lopen, maar voel me angstig. Ik wil mooi lopen, maar daarvoor moet ik eerst langs de weg.

Op de camping in Kulen Vakuf, Bosnië en Herzegovina
Op de camping

Jagers in Bosnië en Herzegovina

De mannen op de camping maken me het nog een stukje moeilijker door zich ermee te bemoeien. “Šuma, sama – no good…” Juist ja. Het is no good om alleen het bos in te gaan. Waarom niet. Omdat ik de weg niet ken? Ja en omdat er beren, wolven en zwijnen zitten. Er zouden overal mijnen liggen en tot slot zijn er nog de jagers die me per ongeluk neer kunnen schieten. Vervolgens wordt er een hele reeks voorbeelden van ongelukken gegeven. Ik vraag me af hoeveel er echt gebeurd is, maar ik wil ook niet de naïeve, eigenwijze Hollander zijn. Wat weet ik nou over jagers in Bosnië en Herzegovina? Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik wil wel mijn eigen beslissing nemen.

Ik neem alle risico’s serieus, zeker de mijnen, maar het blijft de kunst om de adviezen in perspectief te plaatsen. Daarbij probeer ik me in de ander te verplaatsen. Vaak kom ik tot de conclusie dat die ander dat andersom niet doet. Ze begrijpen niet wat ik doe, wat ik wil. En ze begrijpen niet dat ik me het meest op mijn gemak voel wanneer ik alleen in de natuur ben. Natuurlijk is dat een uitdaging en soms best spannend, maar dat is precies wat me zoveel kracht geeft. Ik ben kwetsbaar, maar loop niet per se meer gevaar dan in de stad. Sterker nog, ik denk dat het andersom is.

Ok, Martin Brod is een lastig verhaal en ik heb de watervallen immers al gezien. Ik krijg een lift aangeboden naar Dubovsko, waar ik vandaan kom. Ik wil niet terug. Ik wil niet met de auto. Ik voel heel duidelijk waar ik niets voor voel, er is alleen nog geen goed alternatief. De eigenaar van de camping vertelt me dat er bij Vrtoče een Etno Selo zit, “dobro ljudi – good people.” Dat klinkt goed, een soort eco dorp of boerderij waar toeristen kunnen eten en overnachten. Dat zijn vaak de mooie plekken, indien ze niet te grootschalig zijn opgezet, maar daar hoef je je in Bosnië en Herzegovina niet zoveel zorgen om te maken.

Routezoeken
Routezoeken

Op weg naar Vrtoče

Vrtoče. Ik pak de net geïnstalleerde maps.me app erbij. Haha! Er is een short cut. Ik hoef niet via Dubovsko om bij Vrtoče te komen. Daar is ie dan, die lekkere kriebel. Het alternatief waar ik me onmiddellijk wel goed bij voel. Ook deze route is volgens Ado gevaarlijk, maar hij weet me niet te overtuigen.

De volgende morgen ben ik na de tweede ronde koffie op pad gegaan. Te voet. Over die oude, oh zo gevaarlijke weg door de bossen. Na een kilometer of wat, kwam ik een bordje tegen met “recreation trail”. Pfff, dacht ik bij mezelf. Dan heb je een camping en dan weet je niet eens van de wandel- en fietsroutes twee kilometer verderop. Verder was het een topcamping en werd ik enorm gastvrij onthaald hoor, maar van outdoor activiteiten weten ze niets. Een fijne plek, net als dit recreation trail. Een heerlijke route.

Weer een paar kilometer verder kwam er ineens een hond me tegemoet lopen. Heel rustig, zonder te blaffen. Een jachthond. Oh, een jachthond. Vrolijk begon ik tegen het dier te praten zodat de bijbehorende jager me niet voor een zwijn zou aan zien. De jager kwam tevoorschijn en gebaarde me vriendelijk om stil te zijn. Oehhh, zit er een zwijn? Aandachtig luisterde ik met de jager mee, maar hoorde niets. Hij ook niet meer. Sorry. “No problem.” en ik mocht doorlopen.

Eten met de jagers in Bosnië en Herzegovina
Bubs jagers

Nog meer jagers

Opgewekt vervolgde ik mijn weg. Nu ook niet meer bang voor jagers. Speaking of, plots zag ik een aantal auto’s langs de kant van de weg. Auto’s, een hut, picknickplaats en een hele bubs mannen. Nog meer jagers. Ik liep op ze af om te vragen of ze mijn water konden bijvullen. Water? Bier! Ah wel ja, één biertje kan best. Terwijl ik aan een biertje zat, kwam de koffie op tafel. Toen ik het zelfgebakken brood en homemade marmelade van de vrouw van de campingeigenaar erbij pakte, kreeg ik een bord soep voorgeschoteld. Heerlijke soep. Na soep kwam nog meer bier. Tsja, zo gaat dat.

De tijd begon een beetje te dringen, wilde ik voor het donker in Vrtoče aan komen. En dat wilde ik zeer zeker. Een bos prima, jagers ook prima, maar een bos in het donker, mwahh. “Je kan ook hier blijven slapen.” Uhhh. “Dan kan je mee-eten. Lam van het spit.” Uhhh. Ter ere van de opening van het jachtseizoen aten de jagers lamsvlees. Een traditie. Aladin, de Duits sprekende jager die me uitnodigde, liet me de kamer zien en begon een bed voor me op te maken. Ik grapte nog dat ik heel hard snurkte, gezien ik vermoedde dat ik niet de enige zou zijn. “We doen je niets hoor, je kan ons echt vertrouwen.” Daar twijfelde ik geen moment aan. Eigenlijk twijfelde ik helemaal niet. Ik vond het wel grappig. Tussen de mannen, de jagers. Heb ik in ieder geval weer een goed verhaal voor mijn blog ;-).

Lam aan het spit
Het lam

Aan tafel

Na een middagdutje schoof ik bij de jagers aan tafel. De mannen waren ongelooflijk druk aan het discuseren. Er kwam een lijst op tafel waarop ze één voor één hun handtekening konden zetten. Voor of tegen. De meeste stemmen gelden. De uitslag was definitief. Ja. Er mocht gedurende winter binnen gerookt worden. Waarom verbaasd mij dat nou niets? Het verbaasde me eigenlijk dat er überhaupt tegenstanders waren. Het mooiste vind ik nog dat de verliezers zonder morren hun tegenslag accepteerden. De meeste stemmen gelden. Zo simpel is het.

Wat me ook verbaasde is dat de meeste jagers relatief vroeg naar bed gingen. Totdat ze me vertelden dat ze om half zes op zouden staan. Oef. In het donker. Gelukkig begon de dag niet zonder koffie. En gelukkig mocht ik nog een uurtje rondhangen totdat het licht genoeg was om te lopen.

Zoals altijd kan juist heel erg van de vroege ochtend genieten. Zo stil. Leeg. Nu ook mysterieus mistig. Prachtig.

Gut wat ben ik blij dat ik mijn eigen weg ben gegaan. Dat ik ondanks alle waarschuwingen toch het bos in ben gelopen. Wat ben ik blij dat ik juist deze jagers heb ontmoet. Niet alleen om de gezellige middag en avond, maar ook omdat deze mannen mijn vermoeden bevestigden. Dat het bos met al zijn wilde dieren echt niet zo gevaarlijk. Dat een jager je, wanneer je netjes op de paden blijft, echt niet zomaar neer schiet. En anders ook niet.

Blij om de mooie ontmoeting, om het prachtig mooie stukje natuur, om mijn zelfvertrouwen dat weer een beetje gesterkt is en om een succesvolle etappe van mijn groene Via Dinarica door Bosnië en Herzegovina.

Vriendelijke agers in Bosnië en Herzegovina
Jagers, geen probleem

2 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...