Het gaat niet. Het gaat wel. Het gaat niet. Het gaat niet heel lekker. Het is bikkelen. Zo wil ik niet meer door. Maar ik wil ook niet terug. Of met de bus. Ik wil wel, maar ik wil niet. Niet zo. Pfff.
Er zijn te veel dingen die me energie kosten. De balans is zoek. Ondanks de mooie plekken en de lieve mensen, kan ik me niet opladen. De afgelopen week heb ik meer dan 12 uur per nacht geslapen. Het is koud, maar het gaat net aan. Nog wel. De kou, de sneeuw, gebrek aan brander (kan geen tankjes kopen hier), het gedoe met de route. De honden. Eigenlijk zijn die honden nu het probleem niet. Niet meer. Niet meer het hoofdprobleem. Maar wat dan wel?
Nou, dat er teveel moeilijk is. Dat de balans zoek is. Dat de herfst erin hakt en ik nog met mijn hoofd en mijn garderobe in de zomer zit. Het is tijd om me aan te passen. Om maatregelen te nemen. Gek genoeg weet ik zeker dat ik door wil, maar dus wel op een manier die het beste bij deze omstandigheden past. Bij nu.
Gister zag ik Vlašić, een hoge berg bij Travnik. Daar wil ik heen. Er ligt nu al sneeuw op die berg. In de bergen rondom Sarajevo zijn vrienden aan het snowshoeën. Ik kan het niet geloven. Twee jaar geleden kwam de eerste sneeuw in maart, nu de eerste van oktober. Verdorie. Of niet. Wat is het probleem? Mijn uitrusting. Mijn instelling. Mijn verwachting. Dus moet er veranderen? Mijn uitrusting, mijn instelling, mijn verwachting.
Hoppa. Ticket naar Zagreb. Retour. In twee dagen ben ik terug.
Ik heb nu al meer energie. Zin. En moed.
Lieve schat je bent al zo’n tijd aan het lopen stop er mee en ga een andere keer verder, je lichaam zegt het is genoeg.
Er zijn nog zo veel leuke dingen te doen. Hou je taai. Kus oma.
Haha, valt wel mee hoor. Dat lichaam gaat goed, het is de kop 😉
Bikkel! En als het niet meer gaat dan is dat zo Eva! Luister naar je lichaam, maar ook naar je kop…..