Het is 7 uur en het is donker. Mijn tent is gevuld met slaapzak. Een nieuwe, oude slaapzak. Mijn enorm warme donsslaapzak. Mijn slaapzak zonder naam. Er ritselen bladeren, ik geloof dat het de wind is. Ik hoor ook de wolken. Ze schuiven. Het klinkt als een hele grote rammelende maag. Niets dreigends, gewoon wat geschuif. Of misschien is het een vliegtuig.

Mijn slaapzak kraakt alsof ie nieuw is. Wat is het fijn om warm te zijn. De wetenschap dat ik het de komende winter niet koud ga hebben, maakt het sjouwen van een zware rugzak meer dan de moeite waard. De wetenschap dat ik warm zal zijn, geeft me mijn gevoel van veiligheid terug. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Laat de winter maar komen.

Koffietijd | Bosnische koffie
Koffie zetten op mijn oude vertrouwde brander

Retourtje Zagreb

Het is grappig dat één ding, één verandering zoveel verschil kan maken. Nu ik er zo over nadenk, is de wetenschap dat je, wanneer je je tent opzet en in je slaapzak gaat liggen het warm en droog is, altijd een soort houvast geweest. Deze reis echter, had ik mijn warme slaapzak in Zagreb liggen, dus moest ik improviseren met dubbele slaapzakken, regenjas om het voeteneinde voor extra warmte, dat soort dingen. En zo nu en dan kou lijden. De laatste weken steeds vaker. Dat was te doen, tot een paar dagen geleden. Ik trok het niet meer. Afzien kan ik best en het is niet erg als dingen wat stroef gaan, maar als het teveel dingen tegelijk zijn én je kan niet veilig warm wegkruipen, dan wordt het lastig.

Een retourtje Zagreb was de oplossing. Ik moest een paar moeilijkheden elimineren. Naast de koude nachten, speelde ook de sneeuw door mijn hoofd. Ik wil niet op versleten FiveFingers door de sneeuw ploeteren. Met mijn Komodo Sports heb ik geen grip in de sneeuw, bovendien zijn ze absoluut niet waterproof. In Zagreb had ik mijn oude bergschoenen staan. Ja, van die klossen. Ik stel het zo lang mogelijk uit, maar als het moet dan kan ik nu in ieder geval door de sneeuw. Verder heb ik mijn gasbrander voor mijn trouwe oude benzinebrander omgewisseld. De gasblikjes zijn hier namelijk niet te krijgen en werken slecht in de kou.

Ok_het_is_best_zwaar
Ok, het is best zwaar

Pak ik in mijn angsten in?

Ze zeggen dat je je angsten inpakt. Dat is grotendeels waar. Ik heb namelijk ook m’n beerbelletje, m’n reserve telefoon met Bosnische simkaart, warmere winterkleren en een uitgebreidere EHBO set opgeduikeld. Tot mijn verbazing kon ik m’n dazer (om honden op afstand te houden) niet vinden. Waarschijnlijk ligt die bij mijn fietsspullen in Sarajevo. Hoop ik. In feite allemaal angsten. Voorzorgsmaatregelen voor het geval dat – het koud wordt, er beren zitten, ik mezelf verwond, ik in geval van nood moet bellen.

Zou ik het ook thuis kunnen laten? Die telefoon ja, je kan immers ook gewoon de simkaart wisselen (maar veel gedoe). Die wollen trui, tja die is ook extra nu ik mijn superwarme slaapzak heb. Zo kan ik nog wel even doorgaan, er zijn genoeg dingen die niet strikt noodzakelijk zijn – handdoek, zeep, deo, voetencrème, boek, dagboek, muziekspeler, slippers, ruime tent, een derde onderbroek (die ik ondertussen ergens in de zon heb laten liggen), een derde paar sokken, een extra pen, extra aansteker… Koffie…

Dikke tas met naam | Crvena Perla
Dikke tas

Moeilijkheden elimineren

Kortom een tas vol zooi om moeilijkheden te elimineren, om angsten te bestrijden en het leven een beetje aangenamer te maken. Ik ben geen bikkelharde, toegewijde thru-hiker, dat is echt een andere tak van de wandelsport. Dát is sport. Ik ben wellicht een trage lange afstandswandelaar of een lange termijn wandelaar, een trekker of avonturier. Het maakt niet uit. Natuurlijk bepaalt een zware rugzak hoe je je voort beweegt, hoe snel of hoe soepel, maar het bepaalt voor mij ook hoe vrij ik me voel.

Met die tas vol zooi om moeilijkheden te elimineren, om angsten te bestrijden en het leven een beetje aangenamer te maken, lig ik nu prins-heerlijk in m’n tentje omhelst door een warme slaapzak zonder naam. Crvena Perla, mijn trouwe metgezel ligt naast me, ze heeft haar eigen plekje. Gedrieën hebben we het goed.

Er zoemt een dikke wesp, ik vraag me af wanneer die gaat slapen. Ik hoor ook een krekel, een beetje zielig zo alleen. Het is een heldere nacht, de sterren komen tevoorschijn. Een lange, donkere nacht. Het is geen vijand meer. Heerlijk, laat de nacht maar komen.

Kamperen met m'n slaapzak zonder naam
Boven het dorp

4 Reacties

  1. […] Toen ik eind mei eventjes terug in Nederland was voor een bruiloft, kon ik mooi een deel van mijn winterspullen achterlaten. Dag fleecedeken, dag muts, gebreide sokken, extra wanten, lange mouwen slaap-thermo. Totdat ik  het halverwege Bosnië en Herzegovina weer koud kreeg en de bus naar Zagreb heb gepakt om mijn uitrusting weer winterklaar te maken. Winterwandelen is echt anders dan een vroege voorjaarsstart. Toen ik begon werden de dagen steeds langer, het was weliswaar koud, maar ik wist dat daar verandering in zou komen. In Bosnië en Herzegovina werden de dagen rap korter en hoewel de kou net aan te doen was, gaf de wetenschap dat het alleen maar kouder zou worden me de rillingen. Toch wilde ik door. Daarom koos ik voor een grote wisseltruc in Zagreb. Wat was dat een slimme zet. Het gaat wat ver om ook dit in detail te bespreken, maar voor de nieuwsgierigen heb hier een linkje naar een verhaal dat ik na de grote wisseltruc schreef. […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...