In Sarajevo ga ik altijd naar hetzelfde guesthouse, Guesthouse Bistrik. Ik geloof dat dit nu de vijf of zesde keer is dat ik daar ben. Ik heb er mijn eigen kamer, ben meestal de enige gast en kan er onbezorgd mijn fiets parkeren. Voor een week, een maand of zelfs een jaar. Het is grappig hoe snel een plek vertrouwd raakt. De straten, de geluiden, de geurtjes. Een eigen plekje, ook al is het niet van mij.

Wanneer ik in Sarajevo ben, blijf ik minstens tien dagen. Die dagen vliegen voorbij. Er is nog steeds zoveel te zien en zeker van alles en nog wat te doen in Sarajevo, maar ik ben er niet per se om de toerist uit te hangen. Ik zal vast nog eens een blog schrijven over wat te doen in Sarajevo, maar eerst ga ik je vertellen wat ik hier de afgelopen week heb uitgespookt.

Vijećnica (City Hall)
Vijećnica (City Hall)

Tussenstation

Sarajevo is meer een soort tussenstation. Een plek waar ik een beetje bij kan komen, vrienden ontmoet en vooral een plek waar ik me terug kan trekken. Letterlijk. Ik trek de deur achter me dicht en hoef eventjes helemaal niets. Geen praatjes, geen zorgen om wilde dieren of vervelende mannen, geen route plannen, geen voedsellogistiek en geen gedoe met het weer. Niets. De eerste dagen had dan dus ook geen zin om ook maar iets te doen.

Vreemd genoeg voelde ik niet echt dat “ik heb mijn bestemming bereikt gevoel.” Ja een beetje, maar het voelde niet als een eindpunt. Dat is het ook niet. Het idee of het besef dat ik van Amsterdam naar Sarajevo ben gelopen doet wel iets. Het totaal. Dat je door iedere dag een stukje te lopen, zo’n afstand kan afleggen. En dat je een één of ander plan daadwerkelijk stap voor stap uitvoert. Dat voelt bijzonder. Een mengeling van verwondering en trots. Ik weet het niet zo goed.

Mensenmoe

De berichten uit Bosnië en Herzegovina waren wellicht wat wisselend. Ik had het zwaar. Dan waren het de honden, dan de route, dan het weer. Bovendien ben ik ruim een week ziek geweest. Op een gegeven moment was ik alle mensen helemaal zat. Mensenmoe. Het is prima dat mensen je niet begrijpen, maar het werd gewoon vervelend dat iedereen met hetzelfde verhaal aan kwam zetten. Ik weet dat ik me het niet aan zou moeten trekken, maar het heeft wel invloed als iedereen je bang probeert te maken. Als alles wat je doet continu in twijfel wordt getrokken. Dan kom ik liever helemaal geen mensen tegen. Echt, zo ver was het.

Natuurlijk vind ik die mensen ontzettend lief en is het aan mij om hun zorgen in perspectief te plaatsen. Ik probeer me in de ander te verplaatsen, probeer meer te weten te komen over de gang van zaken hier. Over hoe men leeft, hoe men opgroeit en opvoedt. Over normen en waarden, culturele en religieuze achtergrond. Over de omgeving, het klimaat en wat voor invloed dat op het leven heeft. Daarvoor duik ik niet de boeken in, maar praat ik met mensen. Met heel veel verschillende mensen. Het blijft mijn interpretatie. Ik zal altijd mijn Westerse, Amsterdamse achtergrond hebben waardoor ik het nooit echt helemaal zal kunnen begrijpen. Toch is dit één van de interessante aspecten van reizen voor mij. En ja, soms ben ik het even helemaal zat. Zeker. Daarom is het fijn om hier en daar een eigen plek te hebben. Zoals guesthouse Bistrik in Sarajevo

Wat te doen in Sarajevo?

Na drie dagen in isolement was ik wel weer toe aan een praatje. Ik had zin om vrienden te ontmoeten, zin om wat te doen in Sarajevo en zelfs zin om een berg op te lopen. Ik heb twee toppen van mijn lijstje kunnen strepen, Igman en Trebević. Twee van de drie bergen die Sarajevo insluiten (Ozren is de derde). Igman is geen aanrader als je niet van bossen houdt, maar Trebević heeft een mooie graat route en fantastisch uitzicht op de hogere bergen. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat je zo vanuit de stad een berg berg op loopt. Misschien dat ik nog een keer een blog schrijf over dagwandelingen vanuit Sarajevo, maar op dit moment heb ik nog een lijstje andere ideeën die ik eerst wil neerpennen. Voor wie echt heel nieuwsgierig is heb ik onderaan een paar linkjes naar mijn eerder gemaakte wandelingen en fietstochten.

Verder liet ik mijn fiets nakijken, belde ik met wat vriendinnen, sprak ik met mensen af om bij te kletsen en voerde ik een aantal netwerkgesprekken. Zo ontdekte ik een paar leuke nieuwe cafeetjes en vormde langzaam maar zeker een plan voor de komende weken en volgend jaar. Hierover heb ik nog niet veel te melden, maar dat komt wel wanneer de tijd rijp is. Is er dan nu een einde gekomen aan mijn verhalen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb nog zoveel te vertellen en dat ga ik ook zeker doen. Kortom, stay tuned.

Groetjes uit Sarajevo, die betonnen parel tussen almachtige bergen.

Wat te doen in Sarajevo - Trebević dagwandeling
Daar is Sarajevo
Op de top van Trebević bij Sarajevo
Op de top van Trebević

3 Reacties

  1. Hoi Eva,
    sinds onze (korte) ontmoeting in Kroatie vorig jaar, volgen we je via je blog. En nu je op de/een (eind)bestemming bent gekomen, wil ik je laten weten weten dat ik je verhalen met veel plezier heb gelezen. Ik heb ze gelezen als mede-wandelaar in de bergen en als “mede-struikelaar” in het leven.

    Blijf gaan!
    ids

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...