Ik zit achter een computer. Een hele snelle. En kijk uit op Medvednica, de berg bij Zagreb. Ik ben in Zagreb. Het begint koud te worden, maar gelukkig is het zonnig. Een groot contrast met het dag in, dag uit buiten zijn. Met elektriciteit zijn dagen zijn in één klap twee keer zo lang. Ik kan iedere dag douchen, onbeperkt thee zetten en ik heb internet. Een nieuwe fase. Toch is er patroon. In grote lijnen. Het is eigenlijk precies zoals vorig jaar. 8 Maanden buiten, 4 maanden binnen. Of zoiets. Ik vind het allebei fijn. Het is mijn patroon.

˝Ga je wel door met schrijven?˝ vroegen een aantal mensen. ˝Natuurlijk!˝ Dit is de tijd om bij te schrijven. Ordenen, opruimen, verwerken. Maar ook van netwerken, brainstormen en creëren. Plannen uitwerken, de mogelijkheden op een rijtje zetten en nieuwe stappen zetten. Werken en schrijven. Er komen verhalen uit de stad, beeldverslagen van mijn voettocht(en), dagboekschrijfsels en wat blogs over outdoordingen zoals tochtenvoer, natuurlijk lopen op FiveFingers, navigeren in de bergen, rugzakwandelen, wildkamperen, lowbudget trekken en weet ik het wat nog meer.

Buiten versus binnen

Die verschillende fases vind ik machtig interessant. Elke fase gaat in fases. In stappen. Het is een proces. Gaandeweg ontwikkel je je. Groei je. Zowel fysiek als mentaal. Ik krijg ontzettend veel energie van buiten zijn. Van de natuur, de rust, de kracht, de vredigheid, de eenvoud. Bezig zijn met de simpele dingen. Een slaapplaats vinden, route zoeken, voedsellogistiek, veiligheid. Door alleen op avontuur te gaan, neemt mijn zelfvertrouwen toe. Ik daag mezelf uit. Fysiek en mentaal. Ik word me meer bewust. Bewust van de omgeving, van mijn lichaam, van mijn functioneren. En ik verzamel. Ik verzamel verhalen, belevenissen, ervaringen.

Binnen vindt mijn leven grotendeels achter de computer plaats. Binnen is een fase scheppen. Ook dat is een proces. De chaos aan verzameld materiaal krijgt langzaam een plekje. Het gaat een geheel vormen. Langzaam. Soms is het lastig om genoeg ruimte te nemen. Het proces de ruimte te geven. Ik heb ideeën, ik ontdek nieuwe dingen en sommige klusjes kosten gewoon ongelooflijk veel tijd. De kunst is om mezelf hier niet in te verliezen. Ruimte en rust. Stap voor stap. Kleine stapjes. Ik daag mezelf uit. Ik leer, probeer en creëer. Gaandeweg ontwikkel ik me. Ik ontwikkel mezelf, mijn verhaal, mijn leven.

Bloggen vanuit Zagreb met uitzicht op Medvednica
Het uitzicht vanaf mijn ˝werkplek˝

In beeld

Naast alle verhalen die ik schrijf en heb geschreven, ben ik een beetje bezig met beeldmateriaal. In eerste instantie dacht ik ˝ach, ik film gewoon hier en daar wat en ik zie wel.˝ Die filmsels heb ik weliswaar op mijn YouTube kanaal gedumpt, maar er zit geen structuur of verhaal in. Daarnaast is het gewoon met mijn mobieltje opgenomen dus is de kwaliteit niet echt top én heb ik nooit de moeite genomen om me een beetje te verdiepen in het maken van video’s. Ik ben immers geen filmer. Geen cameravrouw, geen regisseur, geen weet ik het wat ik denk dat je allemaal moet zijn om filmpjes te maken. Ik ben gewoon een wandelaar. Ofzo.

Totdat ik benaderd werd om vlogs te maken. Ja hallo, ik ben helemaal geen vlogger. Ik heb een bloedhekel aan die in selfiemodus gefilmde filmsels. Vooral dat het míjn hoofd is dat in die selfiemodus gefilmd wordt. Maar eerlijk is eerlijk, ik dacht in eerste instantie ook dat ik geen blogger was (of kon zijn), maar ik zit nu toch echt een blog te schrijven. Het begon een beetje te dagen. Eva, je zit weer eens vast in een beeld. En in een kader. In een beeld dat wordt geschetst rondom het blogger of vlogger zijn en het kader waar ze in zouden moeten passen. En erger nog, je bent aan het vergelijken en je laat je ontmoedigen, in plaats van je eigen idee te vormen en je eigen weg te bewandelen.

Ik blijf het lastig vinden, die hokjes. Het is makkelijk en lekker overzichtelijk, maar ook verraderlijk. Want wie past er nou eigenlijk echt in een hokje? En als je past, is er dan nog ruimte voor creativiteit?

YouTube

Nou goed, ik heb al mijn bezwaren over boord gegooid en besloten het als een uitdaging te zien om juist YouTube een kans te geven. Op mijn manier. Ik ga eerst eens kijken wat ik leuk vind om te doen. Hoe ik wil filmen, wat ik wil filmen, wat ik daarmee wil laten zien. Of wat ik wil creëren. Hoe ik dit presenteer en hoeveel tijd ik ermee kwijt wil zijn. Kortom, ik ben een beetje aan het uitpluizen wat bij mij past. Dat is een proces. Jeej, weer een proces.

Verder ben ik me aan het verdiepen in hoe ik überhaupt filmsels kan editen (op mijn telefoon), hoe die geleende GoPro werkt én wat er allemaal bij het gebruiken van een YouTube kanaal komt kijken. Gaandeweg hoop ik een eigen stijl te ontwikkelen en uiteindelijk mijn filmsels te kunnen gebruiken om een verhaal te vertellen.

Nieuwe website

Tja. Het moest er eens van komen. Achter de schermen heb ik er zo’n ontzettende rotzooi van gemaakt. Ik snak al maanden naar een frisse start. Geen halfslachtig verstelwerk, maar een nieuw begin. Doodeng, want tja. Tja. Al dat werk. Er zijn zoveel dingen waarvan ik niet weet hoe het werkt en waarom je nou precies dit of dat moet doen. MAAR, er zijn ook zoveel dingen die ik afgelopen twee jaar heb geleerd. Dingen die ik nu meteen goed wil doen. Beetje vaag, ik weet het. Waar het op neer komt is dat ik me een heleboel werk op de hals heb gehaald, waarschijnlijk heel veel links niet meer gaan werken (ahhhh) en dat het jullie alleen opvalt dat ik een ander thema heb gekozen. Een ander jasje.

Waarom wil ik het dan toch doen? Tja. Nou ja, ik wil naar een betrouwbare hosting provider, webhoster of hoe dat ook heet. Ik wil meer opslagruimte en ik wil geen limiet in bezoekersaantallen. Want ja, ik wil natuurlijk groeien. Of in ieder geval de mogelijkheid hebben. Daarnaast wil ik grondig door mijn structuur en mijn berichten gaan om meer focus te krijgen. Of focus, misschien gewoon wat overzicht, want als ik het overzicht al niet heb, hoe kunnen mijn bezoekers dat dan krijgen?

Bezoekers enzo

Het begint met nadenken over wat mijn bezoekers eigenlijk op mijn website komen doen. Verhalen lezen? Informatie inwinnen? Wat plaatjes kijken? Nadenken over wat ik mijn bezoekers wil geven. Waarom wil ik überhaupt bezoekers? Wil ik bezoekers of lezers? Of volgers. Wat wil ik met mijn website en wat is het wat ik te bieden heb? Wat wil ik aanbieden? Wat is mijn boodschap. En hoe kan ik dat in één (of twee) oogopslag(en) duidelijk maken? Wat maakt het nou uit, zou je kunnen zeggen, je schrijft toch voor jezelf? Jawel, maar als dat zo is, waarom heb ik dan een blog opgezet?

Natuurlijk begon het als een plek waar ik van me af kon schrijven. Ik gebruikte ˝Eva Dinarica˝ als pseudoniem. Ik wilde mijn verhaal delen, omdat ik het zelf altijd heel waardevol heb gevonden om verhalen van anderen te kunnen lezen. Verhalen, vertelsels, creaties. Inspiratie. Mijn verhaal en een kijkje achter de schermen in de aanloop naar het avontuur. Jep, het proces. De reis. De tocht, in de niet letterlijke zin.

De insteek van het schrijven

Tijdens het lopen van de Via Dinarica bleef ik met dezelfde insteek schrijven, maar er kwamen wel meer reisverslag-achtige verhalen bij. Op een gegeven moment wilde ik graag wat meer informeren over de Via Dinarica en op dit moment ben ik bezig met blogs over de praktische kant van een wandelavontuur op de of naar de Balkan. Kortom, de inhoud ontwikkelt, net als ik. En mijn publiek. Er komen steeds meer reacties van lezers en ik ben eigenlijk een beetje overrompeld door de hoeveelheid persoonlijke berichten. Dat is echt heel waardevol.

De keerzijde is dat een tijdrovende hobby is om overal op te reageren. Een email beantwoorden doe ik graag en reageren op de comments onder de blogposts is ook nog prima bij te houden, maar al die verschillende Social Media kanalen actief volgen is zowaar een dagtaak. En eerlijk is eerlijk, uiteindelijk schrijf ik liever een verhaal dan dat ik uren zit te chatten. Sorry! Ik bedoel het niet gemeen, maar het is wel iets dat me (letterlijk) bezig houdt en waar ik mijn weg in probeer te vinden. Het is ontzettend leuk en bijzonder, maar niet 24/7.

Even terug naar die nieuwe website. Dat is dus vooral voor mezelf om wat grip te krijgen en ja, voor mijn lezers om ze als het ware een rondleiding te geven.

EVAdinarica Project - Exploring the Dinarides
Ook zoiets: tekstfoto’s, wil ik daar aan gaan beginnen?

Op de kaart

Eén van mijn computerbezigheden is het uitwerken van mijn tocht. Tijdens het lopen slaat mijn GPS mijn route op. Dat is handig, want dan weet ik precies waar ik ben, maar het is ook léuk, want dan kan ik precies laten zien hoe ik ben gelopen. Op Outdooractive.com heb ik een eigen pagina waar ik al mijn tours en dagtochten en tochtenlijsten verzamel. Nou kan dat in principe ook allemaal met een mobiel app, maar dat slurpt teveel batterij, dus ga ik achteraf op de computer aan de slag. Ik vind het heerlijk om dag voor dag de hele tocht opnieuw te beleven.

Het is een fijne manier om mijn avontuur te documenteren, maar het is ook een manier om informatie te delen. Nou gebruik ik lang niet alle mogelijkheden, maar de route met mijn kampeerplekjes, foto’s en wat linkjes met naar handige sites toevoegen, dat is qua hoeveelheid werk nog best te doen. Later zal ik de dagtours onder mijn blogs plakken, maar eerst de boel eens uploaden.

Nederland heb ik af. Alle dagtours staan zowel afzonderlijk als aan elkaar geplakt online en zijn inmiddels ook op deze kaart terug te vinden. Best cool toch?

Een groot besluit

(maar feitelijk blijf ik gewoon hetzelfde doen alleen dan zonder onderverhuurd huurhuis)

Sinds mei 2016 woont een vriendin in mijn huis. Ik noem het mijn huis, omdat mijn spullen daar nog staan, maar het is een huurhuis, sociale huur, dus het is eigenlijk niet van mij. Via Ymere heb ik geregeld dat die vriendin als huisbewaarder in de woning mag wonen. In eerste instantie voor acht maanden, maar na het lopen van de Via Dinarica besloot ik er nog een jaartje aan vast te plakken. Dat jaartje is nu bijna voorbij. Ik heb dus een jaar lang de tijd gehad om uit te vogelen wat ik nou wil.

Ik moet bekennen dat het hele huisverhaal best vaak in mijn hoofd rondspookte, het is namelijk echt een fijn plekje en het is super moeilijk om een betaalbare woning in Amsterdam te vinden. Tegelijkertijd kost die betaalbare woning toch nog 600 euro per maand, zonder gas/water/licht en internet.

Hoe dan?

Hoe ga ik die eerste maand betalen als ik weer terug ben? Wat ga ik überhaupt doen als ik terug ben? Wat wil ik doen? Ga ik eventjes heel heel hard werken om daarna weer op pad te kunnen? Ga ik dan nog wel tijd overhouden om te kunnen schrijven, om aan mijn website te werken, om mijn vrienden te zien, om nieuwe avonturen voor te bereiden. Het leven in Amsterdam is leuk, maar duur. En druk. Wil ik dat eigenlijk wel? Er zijn geen bergen. Wel weer een heel fijne kust, maar hoe vaak ga ik daar nou helemaal heen? Veel te weinig. Geen tijd. Druk, druk, druk. Ja ja.

Het punt is dat ik het stiekem al die tijd al wel wist. Ik ben immers in Nederland begonnen met lopen, omdat ik geen overhaaste beslissing wilde nemen. Ik wilde niet hals over kop naar de Balkan vertrekken om daar te gaan wonen. Niet hals over kop. Een jaar lang heb ik de tijd genomen. En in dat jaar is mijn gevoel niet veranderd.

Waarom niet?

Ik wil niet terug om mijn oude leven weer op te pakken. Ik wil niet terug om heel hard te werken om af en toe op avontuur te kunnen (zonder mijn huis onder te verhuren, want dat mag voor de komende 5 jaar niet van Ymere). Ik wil niet terug, omdat ik vind dat ik terug zou moeten, omdat ik anders weg zou lopen van de werkelijke uitdaging:  meedraaien in het Nederlandse grote mensen leven. Ik wil niet terug, puur omdat het teveel gedoe is mijn huis leeg te halen of omdat ik het moeilijk vind om afstand te doen van mijn meubels en bezittingen.

Waarom wel?

Ik wil alleen terug wanneer ik echt terug wil. Wanneer ik zin heb in Amsterdam, zin heb om mijn leven daar in te richten, zin om voor langere tijd op één plek te wonen.  Want ja, ik wil vooral niet terug, omdat ik hier niet weg wil. Hier, hier in Zagreb. In Sarajevo. Er tussenin en er voorbij. Hier, hier bij deze bergen. Hier, hier waar het leven toch en tikkie langzamer gaat. Waar ze het fenomeen ˝coffee to go˝ belachelijk maken. Waar de wereld 7 keer per dag lijkt t vergaan, omdat de ˝KATASTROFA’S!˝ je om de oren vliegen, terwijl men je de godganse dag met hun ˝polako, polako’s˝ maant rustige aan te doen. Hier, hier waar ik voor het eerst in mijn leven (buiten Amsterdam) het gevoel heb er wel een poosje te kunnen en willen wonen. Niet op een vaste plek, maar hier in de regio. Hier op de Balkan.

Dus ja, ik heb de huur stop gezet. Best een groot besluit, maar wel overwogen. Alle redenen om het niet te doen, kwamen voort uit angsten, de reden om het wel te doen, uit mijn hart.

EVA | Over mij pagina
Durf jij te dromen?

Leegverkoop

Leuke vintage meubeltjes, gordijnen, stoelen en koffiekopjes met bloemetjes, keukengerei, bed, bank, buffetkast. Een vloerkleed, goud geverfde billies, een retro lamp, een oubollige lamp, een schemerlamp, een tafellamp.  Wasmachine, stofzuiger, koelkast. Oh, en boeken. Jep, de hele inboedel.

Ik weet nog steeds niet hoe ik het in hemelsnaam ga doen, dat huis in krap twee weken leeg krijgen, maar ik heb in ieder geval alvast wat spullen op marktplaats staan en dat loopt best aardig. Daarnaast organiseer ik een ˝open weekend˝ waar mijn huisje als winkel fungeert. Van vrijdag 22 december tot en met zondag 24 december stel ik mijn huis open voor eenieder die interesse heeft in mijn meubels, spullen of boeken.

Hou mijn Facebook pagina in de gaten voor het evenement dat ik binnenkort ga aanmaken. Hoewel het belangrijkste is dat mijn spullen een nieuw plekje krijgen, zou het fijn zijn als ik er een zakcentje aan over hou waarmee ik mezelf in Zagreb in mijn levensonderhoud kan voorzien. Het hoeft niet veel te zijn, maar wel iets. Daarom ga ik het niet allemaal gratis weg geven of op straat zetten.

En dan

Dan ben ik dakloos. Of vrij.

“I’m free, I remind myself. Like the clouds floating across the sky. I’m all by myself, totally free.” – Haruki Murakami – Kafka on the Shore

In januari zal ik in Amsterdam als stadsnomade door het leven gaan, op zoek naar huisjes waar ik op mag passen. Mocht je alvast een plekje weten of zelf een weekje op vakantie gaan, let me know! In februari wil ik terug naar Zagreb om eindelijk een taalcursus te doen en ergens in mei begin ik weer met lopen. Eerst een stuk van de Via Dinarica Blue Trail langs de Kroatische kust, omdat het dan nog niet zo warm, druk of winderig is. Later pik de Green Trail bij Sarajevo richting Servië, Kosovo en Macedonië op. En tussendoor sjees ik even heen en weer naar Nederland voor een bruiloft.

Over mijn precieze plannen zal ik later een uitgebreide blog schrijven, ik zal namelijk eerst de route moeten uitstippelen en de financiën regelen.

Exploring the Dinarides project banner
Nieuw project 🙂

Inkomsten genereren

Door hetgeen te doen dat ik ook zou doen als je er niet voor betaald zou krijgen.

Natuurlijk moet er brood op de plank komen en met likes kan ik geen eten kopen. Dat is het lastige, want die likes zijn wel leuk. Het laat zien dat mijn verhalen gelezen worden, mijn foto’s bekeken en mijn avontuur gevolgd. Dat doet iets. Het is bijzonder om het aantal reacties te zien groeien. Ik vind het leuk om alle vragen over de Via Dinarica en wandelen op de Balkan te beantwoorden. Het raakt me als ik een persoonlijk bericht krijg en ik voel me zelfs een beetje trots als ik iemand heb geïnspireerd om op avontuur te gaan. Of dat nou de Via Dinarica of een road trip is, maakt niet uit.

Dus, hoe meer volgers, hoe groter mijn bereik. Dat is leuk. Wat ik niet leuk vind, is de neppe kant van die stomme hartjes. De nummertjes kant. Wanneer men (partners en sponsoren) puur naar de cijfertjes kijkt in plaats van naar de (moeilijk te meten) impact die je hebt en je vervolgens op die cijfertjes inschaalt, krijgen die likes een heel akelig bijsmaakje. Dat stomme populariteitsgedoe. Hoe groter je bent, hoe meer er te halen valt.

Stom

Ik snap het, maar ik vind het stom. En ik denk dat uiteindelijk de meerwaarde van die super grote influencers niet zo groot is. Niet als het om geluk gaat. Sterker nog, ik ben bang dat juist die influencers het plaatje van ˝wanneer je succesvol bent, doe je ertoe˝ in stand houden, wat in mijn ogen funest is. Want wat zit er achter die façade van succes? Geluk of geld? Een oprechte boodschap of een slimme marketing?

Wat ben je waard?

Nou, daar doe ik niet aan mee. Ik voel het, ik zie het, het doet iets met me, maar ik ga er niet in mee. Ik doe het op mijn manier. Een manier die ik onderweg aan het uitvinden ben. Ik ontdek, probeer. Ga op mijn bek, probeer opnieuw.

Zijn er alternatieven?

Hopelijk blijft er af en toe een donatie, een brief, vertel- of schrijfopdracht binnenkomen. Een interessante klus of een leuke samenwerking. Op deze manier hoop ik wat inkomsten te genereren waarmee ik in ieder geval het onderhoud van mijn website kan bekostigen. We zullen zien. Ik geloof in traag, maar gestaag. En ik geloof dat wanneer je achter de dingen staat die je doet, je er wel komt. Ergens. Of er al bent. Zolang ik leef, ben ik er. Heb ik het voor elkaar.

BLOG | Bepakt en bezakt wandelen door Europa, dit is hoe ik het doe
Bepakt en bezakt door Europa

Tot slot een leuk nieuwtje

Ik ben genomineerd voor de Wandelblog Award 2017:

˝Eva heeft vorig jaar vele kilometers in de Dinarische Alpen gelopen op Vibram FiveFingers schoenen en is ze daarna teruggekeerd naar Amsterdam. Eenmaal daar, besloot ze dat het tijd was voor een nieuw avontuur: terug lopen naar de Balkan; “Van Amsterdam naar Zagreb Sarajevo”, wederom op FiveFinger schoenen. Alle tijd dat ze wandelde heeft ze haar blog bijgehouden, waarin ze eerlijk en open vertelt over haar ervaringen. Niet alleen de leuke en mooie kant, maar ook over alle lastige emoties en moeilijkheden waarmee ze worstelt tijdens het wandelen. Juist dat is bijzonder aan haar blog: het is eerlijk en echt.˝

Echt zo super tof!

Meer verhalen

[post_grid id=’24568′]

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...