No-budget avonturieren, hoe doe je dat?

 Bijna een week geleden kwam ik in Zagreb aan. Na een 24 uur durende busreis waarbij ik twee backpacks en een loodzware laptoptas mee zeulde, zette de bus me keurig op schema in het opvallend warme Zagreb af. Hoezo heb ik ook alweer al die dikke winterkleren meegenomen? En hoezo had ik bedacht dat het best mogelijk was om met “slechts” drie tassen door het leven te gaan? Minimalistisch leven, no-budget avonturieren. Niet te doen.

Drie tassen is echt veel te veel! Zeker niet als jouw tram op zondag niet blijkt te rijden en je om ruimte in je tas te winnen, je dikste kleren hebt aangetrokken waarin je vervolgens 5 kilometer moet gaan lopen. Maar tja, je moet er wat voor over hebben om je hart te kunnen volgen. Toch? No-budget avonturieren, het heeft zo zijn voordelen, maar soms, soms vraag ik me af waar ik in hemelsnaam mee bezig ben.

Wat is no-budget avonturieren?

Uhm ja, wat is dat eigenlijk, no-budget avonturieren? Heel simpel. Op avontuur gaan zonder een budget. Niet helemaal zonder geld, maar wel zonder de zekerheid van een bepaald bedrag dat je sowieso kan gaan besteden. Geen gegarandeerd inkomen. Let op, ik bedoel niet reizen zonder geld of leven als (succesvolle) Digital Nomad. Het doel is niet om zonder geld de wereld over te trekken of om op een slimme manier alsnog bakken met geld te verdienen dat je strikt genomen niet echt nodig hebt. No-budget avonturieren is voor mij in feite een leefstijl. Leven met en van weinig zodat je veel tijd over houdt om te avonturieren.

Je vertrekt met genoeg geld om de komende maand eten te kopen, maar je weet niet waar, wanneer en hoe je aan nieuw geld komt. Soms heb je mazzel of een meevaller, soms zul je je tocht eventjes moeten staken om druiven te gaan plukken. Of een artikel te schrijven. Zoiets. Duidelijk? Misschien zou ik even moeten Googelen, wellicht dat er iemand is die hier een heel doordacht verhaal over heeft geschreven… Google-de-google… Hmm, je komt toch vooral op LOW-budget-weet-ik-het-wattes uit. Nou goed.

Ik heb geen vaste inkomsten. Sterker nog, ik heb bijna géén inkomsten. Zo nu en dan schrijf ik een artikel waar ik voor betaald krijg, zoals bijvoorbeeld deze twee verhalen: “A Guide to Hiking the Via Dinarica” en “Biggest Challenge to Hiking the Via Dinarica” die ik voor Chasing the Donkey schreef. Daarnaast geef ik lezingen. Of eigenlijk zijn het er tot nu toe drie, maar er zit meer in de pijpleiding. Ik schrijf handgeschreven brieven op bestelling, krijg soms een donatie of iemand trakteert me op een kopje koffie. Dat is het wel zo’n beetje. Oja, ik ben deze week met Patreon aan de slag gegaan. Daar kom ik later nog op terug.

Gebrek aan geld maakt je rijk

De truc is dus om zuinig te leven. Zo min mogelijk uit te geven. Dat klinkt meteen wat krenterig, gierig of sneu, maar ik ben het daar niet mee eens. Wanneer je geen inkomen hebt en je je geen luxe kan permiteren, ga je anders leven. Je word je ongelooflijk bewust van hoe vanzelfsprekend het is om van alles maar gewoon te kunnen aan te schaffen. En hoe lastig het is om dat niet te kunnen. Dan ben je ineens anders. Een uitzondering. Dat is lastig, maar ook mooi. Het gebrek aan geld maakt je rijk. Je gaat namelijk nadenken over wat je echt nodig hebt. Of je dat ook op een andere manier voor elkaar kan krijgen. Je zoekt naar alternatieven. Én je beseft je dat je waarschijnlijk een heel eind komt met dat wat je al hebt.

Mijn voettocht van Amsterdam naar Sarajevo is een fantastisch voorbeeld. Waar gaat het me nou eigenlijk om? Wat wil ik nou echt? En waarom? vroeg ik mezelf af. Onderweg zijn. Met alles wat ik nodig heb op mijn rug, rondtrekken. Ontdekken. Verkennen. Buiten leven. Lekker lopen. En contact. Liever langzaam wandelen met een zware rugtas vol oude en geleende spullen dan geld uitgeven aan fancy, lichtgewicht spulletjes. Lichter is sneller, maar waarschijnlijk betekent dat ook beperkter de tijd. Want ja, waar moet je immers naar toe om dat geld vandaan komen? Juist ja, je werk. Onbeperkt de tijd hebben. Altijd overal de tijd voor kunnen nemen. Ruimte hebben om naar je lichaam te luisteren. Jezelf het gunnen om af en toe helemaal niets te doen. Niets te hoeven. Zo’n vakantiegevoel is een rijkdom, toch?

Vrijheid

Doordat ik geen geld voor campings of nog luxer, B&B’s of berghutten had, ging ik wildkamperen. In Nederland vroeg ik het altijd netjes, waardoor ik meestal met onzettend sympathieke mensen in contact kwam. In de bergen zocht ik een plekje bij een waterbron en had ik meestal het rijk voor mij alleen. Ik vind het onbegrijpelijk dat er relatief weinig mensen voor wildkamperen kiezen. Het is natuurlijk wat gesleep, je moet kampeer- en kookspullen meenemen, maar de rust en onafhankelijkheid die je daarvoor terug krijgt… Dat is vrijheid voor mij.

Ook op maaltijden en drankjes “buiten de deur” heb ik flink bespaard. Op een gegeven moment wist ik precies wat het minimale was dat mijn lichaam nodig had. Ik kocht de basics en af en toe een biertje. En koffie. Want ja, koffie vind ik gewoon echt echt heel erg lekker. Maar goed, het feit dat ik het als een traktatie zag om ’s avonds een blikje bier open te trekken of ’s morgens een kopje Cowboy Koffie te zetten, zegt wel genoeg. Het is voor mijn zo’n bevrijding dat wanneer je het je simpelweg niet kan permitteren om allerlei lekkers te kopen, die behoefte uiteindelijk verdwijnt. Dat je dus van de kleine, normale dingen zo ongelooflijk kan genieten. (Ai, wat cliché…) Maar het is wel zo. Clichés zijn niet voor niets cliché. Toch?

Gebrek aan zekerheid

Natuurlijk zijn er ook nadelen van dit no-budget avonturieren. Wanneer je je niet lekker voelt bij het gebrek aan zekerheid, kan het een heel vermoeiend verhaal worden. Echter, wat is nu eigenlijk echt zeker in het (normale mensen) leven? Wellicht alleen dat er geen zekerheden zijn? Ik heb makkelijk praten, dat weet ik. Het moment dat ik besloot erop uit te trekken, had ik voor mijn gevoel weinig te verliezen. Weinig van de vanzelfsprekende zekerheden stonden er nog overeind. Je zou het als een dieptepunt kunnen beschouwen, maar niets-te-verliezen betekent voor mij alles-te-winnen.

Je weet niet waar je aan toe bent, behalve dat je precies doet waar je aan toe bent.

Wanneer de onrust wat geld betreft te groot wordt, zorg ik dat ik wat artikelen gepubliceerd krijg. Als dat niet lukt, is er altijd nog het “ergens-vrijwilligerswerk-doen-back-up plan”. Onderweg ben ik zoveel plekken tegen gekomen waar je voor kost en inwoning kan meehelpen op een boerderij of in een berghut. Inmiddels maak ik me geen zorgen meer. Ik heb ontdekt dat zolang je genoeg ruimte op je pad hebt, er vanzelf wel iets verschijnt. Het is vervolgens aan jou om daar vertrouwen in te hebben.

Slaapplaats planning

Ik begrijp heel goed dat het niet precies weten, het niet kunnen berekenen en het niet echt kunnen plannen (of juist bizar veel moeten plannen) onrust kan geven. Elke dag is het een verrassing waar je slaapt. Er is geen garantie dat je een goede plek voor je tent zult vinden, of dat je misschien ergens binnen je matje kan uitrollen.

Theoretisch gezien kan je allerlei hulpmiddelen zoals apps voor wildkampeerplekken, couch-surf en andere gastvrijheidsplatforms gebruiken. Dat klopt, maar dan is het wel handig om online te zijn. Bovendien kan je zelden op de dag zelf zomaar aan komen lopen. Je zult dus moeten gaan plannen. Pfff, een slaapplaats planning! Persoonlijk ben ik daar niet zo voor, omdat juist een planning me stress geeft.

Nog wat nadelen van no-budget avonturieren

Ook van het altijd maar super simpel eten eten wordt hoogst waarschijnlijk niet iedereen even blij. Evenals het in zekere zin afhankelijk zijn van de liefdadig- en gastvrijheid van anderen en de prijs die je betaalt (letterlijk en figuurlijk) wanneer je jezelf een beetje luxe gunt, voelen soms als nadelen van het no-budget avonturieren.

Veelal speelt vermoeidheid een rol bij deze nadelen. Wanneer ik niet goed uitgerust ben, kan ik minder hebben. Dan word ik sneller wiebelig, wil ik meer eten, ben ik gevoeliger. Vermoeidheid versterkt het allemaal. Versterkte emoties kosten mij nog meer energie, dus word ik nog sneller moe. In feite is het enige wat ik dan nodig heb, slaap. Dus, een plek waar ik kan slapen zonder me ergens zorgen om te hoeven maken en zonder het contact met andere mensen aan te hoeven gaan.

Het hele sociale gebeuren

Ook wanneer ik merk dat het contact met de vele mensen, het hele social media gebeuren, het route zoeken, het weer checken of het elke dag in en uitpakken me teveel energie kost, zoek ik een plek op waar ik me terug kan trekken. Slecht weer is daar uitstekend voor, maar in feite heb je helemaal geen slecht-weer-excuus nodig. Ik heb tijdens het lopen van de Via Dinarica wel eens meer dan vier dagen helemaal alleen in een mini-bivak-hut doorgebracht. Die hutten zijn gratis, liggen meestal op een prachtig afgelegen locatie en zijn volledig van de buitenwereld afgesloten. Ik kom tot rust door echt alleen, alleen te zijn. Dat ik dan op havermout en noodles leef, maakt mij niet uit. Helaas vind je die plek niet altijd wanneer je ‘m nodig hebt. Ook daar zul je mee moeten kunnen dealen.

Het doel

Belangrijk is dat je je flexibel opstelt. Probeer niet al te veel verwachtingen te hebben. Probeer geen dag, week of maand “targets” in afstand of snelheid na te streven. Die drang naar prestatie leidt vaak tot teleurstelling. Teleurstelling wanneer je het niet haalt en een teleurstelling na het behalen. Want, wat nu? is vaak het eerste gevoel na het behalen van het doel. Richten op een volgend doel? Voor mij werkt de onderweg-zijn instelling het best. Het maakt niet zoveel uit waar, wat en wanneer precies. Ik heb in grote lijnen een plan, een route en een idee, maar de preciese uitwerking en uitvoering vindt onderweg plaats.

Het doel is er om mezelf een beetje richting te geven, maar eigenlijk is het doel niet het doel opzich.

Toen ik van Amsterdam terug naar de Balkan liep, was ik in eerste instantie van plan om naar Zagreb te lopen. Gaandeweg veranderde dit en werd het Sarajevo. In Sarajevo kon ik even bijkomen. Het “behalen van mijn doel” op me in laten werken om vervolgens te beseffen dat het meer een tussenstop was. Een tussenstation. Een winterstop.

Nooit even pauze

Wat ik moeilijk vind, is dat je nooit even pauze hebt. Ook niet als je even terug in Nederland bent. Zoals ik al schreef, is het wat mij betreft meer een leefstijl. Het is geen sabbatical of een avontuur tussen de jobs door. Voor mij in ieder geval niet. Wanneer ik terug in Nederland ben, zou ik eventjes heel heel hard kunnen gaan werken om een flinke duit te verdienen voor een volgende tocht. Als ik dat zou willen. Als dat mijn insteek zou zijn, maar dat is het niet.

Ik heb geen vaste woon- of verblijfplaats en ik heb geen baan waar ik op terug kan vallen. Los van dat ik niet goed weet met wat voor werk ik dat “eventjes heel veel geld verdienen” voor elkaar zou kunnen krijgen, werk ik liever heel heel hard aan het vastleggen en verwerken van mijn avonturen. Aan het creeëren en vertellen van verhalen. Aan het maken van nieuwe plannen, het uitwerken van routes en het verbeteren en presenteren van mijn “producten”. Of creaties. Of strategieën.

Onbetaald werk

Hoe dan ook, veelal onbetaald werk dus. Werk dat ik voor mezelf doe. In zekere zin is dit een fysieke pauze, maar het is net zo goed onderdeel van het avonturierschap. Het no-budget avonturieren stopt niet. Dit moet je maar net willen. Zo niet, dan zul je óf op zoek moeten gaan naar een groot budget, óf toch voor de “hard werken – hard avonturieren – hard werken” variant gaan.

Maargoed. No-budget avonturieren, hoe doe je dat?

Om even op de titel van dit hele verhaal terug te komen: No-budget avonturieren, hoe doe je dat? Dat is natuurlijk per persoon verschillend, ik kan je alleen vertellen hoe ik het doe. Ik blijf bezig met nieuwe strategieën, er blijven nieuwe ideeën komen en er blijven zich nieuwe mogelijkheden voor doen. Daaruit kan ik concluderen dat het een proces is. Een continue proces dat immer in beweging is.

In het leven lijken er soms meer moeten-dingen dan willen- of kunnen-dingen te zijn. Je  moet natuurlijk geld verdienen. Je moet jezelf in je eigen levensbehoeften kunnen voorzien. Je moet bereikbaar zijn. Je moet iets van je leven maken. Maar MOET dat echt? Of wíl je dat? Wanneer het niet bij je past om mee te hobbelen in het “normale” ritme van de samenleving, kan het leven knap lastig worden. Lastig, maar niet onmogelijk. Het is maar net wat jouw instelling is. Ik zie het als een uitdaging.

Maandelijkse kosten

Het is fijn om een veilige slaapplaats te vinden, je zult inderdaad moeten eten, het is toch wel belangrijk om een zorgverzekering te hebben en last but not least, het abonnement van die slimme telefoon moet ook betaald worden. Maar dat is het wat mij betreft dan wel zo ongeveer. Dat zijn de maandelijkse kosten die ik maak. Wanneer ik in een tent slaap of een logeeradresje heb, heb ik ongeveer 150,- euro per maand nodig voor mijn vaste lasten. En daar schaar ik de kosten van mijn website ook onder. Van 150,- euro per maand doe ik alles.

Leef ik.

Mijn enige moeten-ding is dus zorgen dat ik maandelijks die 150,- euro bij elkaar krijg. Of dat nou met artikelen schrijven, lezingen geven, via sponsoring, donaties of traktaties is, maakt niet uit. En wanneer het niet lukt, zal ik ergens appels moeten gaan plukken. Of druiven. Of asperges steken (zo heet dat toch?). Dit is wat ik onder NO-budget avonturieren versta. Zonder zekerheden toch het avontuur aan gaan. En geloof mij, het is zowél bevrijdend als beklemmend. Maar wat is dat nou niet?

Patreon

Sinds kort het ik Patreon ontdekt. Patreon is een platform voor creatievelingen die die graag aan hun creaties willen werken, maar daar (op het moment van creeëren) niet betaald voor krijgen. Of voor mensen die iets willen creeëren, maar geld nodig hebben om dat te kunnen verwezenlijken. Het lijkt een beetje op Crowdfunding, maar dan in de vorm van een maandelijkse bijdrage. Mensen die het leuk, mooi of interessant vinden wat jij doet, kunnen jouw “patron” worden. Op die manier hebben de creatievelingen iets minder geldstress en kunnen ze zich volledig aan hun creaties wijden.

Ik zie Patreon als een steuntje in de rug om het een beetje anders te doen. Een platform dat het mogelijk maakt om een beetje anders te leven. Om mijn leven in mijn eigen ritme te leven. Om met volle aandacht schrijfsels te creeëren, verhalen de wereld in te slingeren. En wellicht daarmee andere mensen te inspireren.

Inspiratie, herkenning, ’n stukje erkenning en simpelweg genieten

Zo belangrijk.

Ja, ik kies voor een relatief onzeker bestaan. Ik kies ervoor om mijn wanderlust boven een goed betaalde baan te plaatsen. Of überhaupt boven een baan te plaatsen. Ik kies ervoor te leven van een uiterst minimaal, zeer fluctuerend inkomen. Ik kies bewust voor het no-budget avonturieren, maar ik kies er ook voor om de creeër-deel-en-inspiratie-drang boven geld te plaatsen.

Ik geloof namelijk in de kracht van geven.

Mijn werkmotto is dan ook: doe dat wat je ook zou doen als je er niet voor betaald zou worden, dat maakt je pas echt een rijk mens.