In Nederland logeerde ik een paar weken bij Sytske in Driebergen. Daar ontstond het plan om een winterse wandeltocht in Kroatië te maken. Ik dacht natuurlijk direct aan Velebit. Velebit is een bergketen in de Dinarische Alpen die geheel en alleen in Kroatië ligt. Er loopt een meer dan 100 kilometer lange trail over de gehele lengte van Velebit, de Velebitski Planinarski Put. Nu had ik wel bedacht dat het misschien niet haalbaar zou zijn om deze helemaal te lopen, maar een klein stukje zou best kunnen, toch? Een beetje sneeuwschoenwandelen op Velebit, hoe moeilijk kan het zijn?
Nou uhhh, tja. Hoewel ik vorige winter ook een weekendje naar Velebit ben geweest, blijkt het in februari/maart een heel héél ander verhaal te zijn. Een “ruim drie meter sneeuw voor de hut” ander verhaal. Al snel had ik door dat we zonder sneeuwschoenen niet ver zouden komen, dus leende ik die van een vriend. Dat we er twee dagen over zouden doen om überhaupt bij de eerste te komen, dat had ik nooit kunnen denken. Laat staan dat we daar drie dagen zouden blijven.
Het begin
Woensdagochtend vertrokken we richting de kust waar we in de middag aan de wandeling omhoog begonnen. Het bijzondere aan Velebit is dat deze bergen een grens vormen tussen de Dalmatische kust en het ruige Koratische binnenland. Terwijl je omhoog loopt, voel en zie je het klimaat veranderen. Daarnaast is er de welkbekende Bura wind die hier in de winter flink tekeer kan gaan.
Wij hadden het zo uitgekiend dat we na een paar dagen Bura zijn begonnen met lopen. Een prachtig heldere dag met een geweldig zicht op de zee. Vol goede moed, met het zonnetje in de rug begon ons winterwandel avontuur.
Wat er daarna gebeurde kan je in de video hieronder bekijken 😉
Over die sneeuwschoenen
Ennuh, nog even over die schoenen… Sneeuwschoenen zijn geweldig en het voelt ongelooflijk stoer om met die gekke dingen de sneeuw te trotseren. Echter, ik vond het stiekem ook best eng. Op steile stukken had ik geen enkel grip en ik struikelde voortdurend op die gekke staartvormige uitstulpels achter mijn sneeuwschoenen. Ik denk dat het een combinatie is van techniek (heb ik niet, want ja dit komt niet in de buurt van natuurlijk lopen), materiaal en zekerheid.
Toch was de grootste uitdaging niet het sneeuwschoenwandelen zelf, maar om ondanks alle horrorverhalen, goed bedoelde waarschuwingen en negatieve adviezen tóch te gaan. Niet uit eigenwijsheid of trots. Nee, dat was het niet. Onze afspraak was dat we er voor zouden zorgen dat we niet op een punt zouden komen dat het niet meer mogelijk is om terug te keren. Dit punt is niet gekomen, dus ik denk dat we het goed hebben gedaan. Het was koud en ik heb de sneeuwschoenen regelmatig vervloekt, maar het was ook zo ontzettend mooi, gaaf en stoer.
En ik voel me weer een stukje zekerder over mezelf én mezelf in de sneeuw.
Volgend jaar weer!
VLOG:
Sneeuwschoenwandelen op Velebit
