Het is gek om op precies dezelfde plek in precies dezelfde situatie te zitten. Twee jaar verstreken en er is geen steek veranderd. Zo lijkt het. Ik lig in mijn tent (precies dezelfde tent) en het regent pijpenstelen. Na onwijs lang wikken en wegen heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen. Afwachten. In m’n tent, want de bivakhut, Martinova košara, is zelfs om een onweersbuitje uit te zitten een hoogst onaantrekkelijke plek. In de tijd dat ik alle andere mogelijke opties wel tien keer voorbij heb laten komen, had ik wellicht al in Uništa kunnen zijn.
Uništa
Uništa is een dorpje, waarschijnlijk verlaten, aan de Bosnische kant van Dinara. Dinara vormt eigenlijk de grens tussen Bosnië en Herzegovina en Kroatië. De route die ik loop, gaat dwars door de bergen van Knin naar Dinara naar Troglav naar Kamešnica naar Buško jezero. Het is een route die uiteindelijk deel van de Via Dinarica zal worden, maar omdat het officieel niet is toegestaan om de grens door bergen over te steken, gaat de Via Dinarica nu nog door het dal aan de Kroatische kant. Er zijn verschillende plekken waar je vanuit het dal de hoger gelegen Via Dinarica variant (Put Oluje) kan oppikken, maar ik probeer zoveel mogelijk hoog te blijven. Ik wil bergen, heel veel bergen.
Dinara-overschrijding
Die “tussenstukken”, verbindingswegen of kilometerslange asfalt-etappes vind ik over het algemeen helemaal zo erg nog niet. Het hoort er een beetje bij wanneer je lange afstandsroutes loopt. Verstand op nul en doorlopen, je kan niet anders dan je eraan overgeven. Simpel als dat. Desalniettemin bleef de Dinara-overschrijding in mijn hoofd zitten. Te meer omdat ik twee jaar geleden niet eens op de top kwam.
Vandaag kwam ik van de andere kant. Vanmorgen liep ik van Brezovac, een gesloten berghut zonder water, in amper twee uurtjes naar de top. Hoppa. Daar stond ik dan, op Dinara, klauterde nog even in m’n gouden legging op het hoogste punt om een belofte na te komen en liet het moment vastleggen. Eindelijk! De euforie was echter van korte duur, want achter mij begon het alweer te rommelen. Altijd hetzelfde gedonder. Dinara is een behoorlijk kale berg. Droog, kaal en onvoorspelbaar. Het weer en het water zijn de bepalende factoren hier. Dingen waar je weinig invloed op uit kan oefenen, dus je zult je aan moeten passen. Iets wat ik een heerlijke beleving vind. Je kan nog zoveel willen, maar zonder water kom je er niet. Je kan nog zo goed plannen, maar meneer de onweer trekt zich daar niets van aan.
Tusseningevalletjes
Wanneer het duidelijk is dat er stom weer op komst is en dat je sowieso je volgende bestemming niet gaat halen, vind ik het geen probleem om me daarbij neer te leggen. Het zijn die tusseningevalletjes die me doen dubben en twijfelen. Zal ik wel? Zal ik niet? Op zulke momenten vind ik het moeilijk niet even te kunnen overleggen. En zulke momenten komen best vaak voor. Blijkbaar is er ook wat dat betreft in de afgelopen twee jaar weinig veranderd.
6 Seconden. Nog te doen. Ik het voel het kouder worden terwijl ik in mijn tent lig. Zal ik m’n slaapzak pakken? Nu al!? Volgens mij ben ik vandaag verbrandt. Ik weet het wel zeker. 5 Seconden. Harde donder. Het blijft iets moois. Zo machtig krachtig. Onmogelijk om te negeren. Nu komt het van twee kanten, onweer. Daar waar ik vandaan kwam en daar waar ik heen wil. Vandaag ga ik nergens meer heen. Denk ik.
Onweer
3 Seconden. Hmm, het komt dichter bij, maar de regen wordt minder. Het miezert slechts een beetje. M’n tent staat wat aan de scheve kant. Of nou ja, eigenlijk staat ie alles behalve – 3 seconden – recht. 2 Seconden. Ik moet plassen. Toch maar eruit dan. Geen seconden. Okay, toch maar even de hut in. Kom maar op met die bliksem. Gooi het eruit, dan kan ik daarna nog ff lopen. Toch nog door naar Uništa. Of niet.
Reden van twijfel is dat ik na Uništa niet precies weet wat me te wachten staat. Twee toppen en dan een stuk zonder al te veel stijgen en dalen door naar een andere top. Dan komt er nog een top en nog één waar een bivakhut zou moeten zijn. Het blijft moeilijk in te schatten wat haalbaar is. Ik weet niet hoelang ik erover doe, ik weet ook niet hoelang anderen erover hebben gedaan. Ik weet niet of er water zal zijn, ik weet niet of de route gemarkeerd is (goed gemarkeerd én “vrijgemaakt”) en ik weet niet wat het weer morgen doet.
Martinova košara
Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als er maar één optie was. Gaan of niet gaan. Nu of nooit. Zo, of anders niet. Nooit niet. Een stuk makkelijker in de besluitvorming.
Het onweer trekt weg, regen blijft. Het lijkt op te klaren. Misschien ook niet. Ik heb eigenlijk wel zin om te lezen. Ik verplaats me terug naar mijn tent en pak mijn e-reader erbij. Met een boek in bed, stukken aantrekkelijker dan wandelen in de regen. Wandelen met een natte, zware tent aan je rugzak. In de regen. Met kans op nog meer onweer.
The book of my Lives slokt me direct op. (The Bosnian has said that he writes “sad books for humorous people” and “humorous books for sad people”. ~ The Guardian)
Zodoende lig ik precies zoals twee jaar geleden in mijn tent voor Martinova Košara lezend in een boek te luisteren naar de regen. Dezelfde plek, dezelfde tent, dezelfde ik. Ander boek.
