Precies twee jaar geleden stond ik bepakt en bezakt op het busstation van Sarajevo. Klaar voor mijn reis naar Valbona waar ik een week later aan de Via Dinarica zou beginnen. De reis naar het beginpunt van de trail deed me direct begrijpen waar de website “Journey to Valbona” haar naam aan te danken had. Het bleek inderdaad een hele onderneming waarbij ik een paar dagen in de bus zat.

De busrit van Amsterdam naar Sarajevo is ook een hele reis op zich, maar gek genoeg vóélde het niet zo. Dertig uur in de bus zitten is lang, maar bizar genoeg kon ik ervan genieten. Ik gok dat dit met de sfeer te maken had, feitelijk gezien waren de omstandigheden niet echt optimaal. Daar over later meer.

Allereerst werd ik verwelkomd met een kopje koffie. Jawel, ik werd verwelkomd door de buschauffeurs. De eerste twee uur was ik de enige passagier. De bus deed verschillende stations aan, maar blijkbaar wilde er niemand naar Sarajevo. Raar.

Koffie in de bus van Amsterdam naar Sarajevo
buskoffie

Schoolreisje

Gaandeweg druppelden er mensen binnen. Allemaal Bosniërs. Sky Radio moest plaats maken voor een Bosnische komedie serie die op een scherm voor in de bus werd gedraaid. Beetje een schoolreisje gevoel. Vermakelijk en ideaal om wat woordjes bij de leren. Ik luisterde, de anderen lachte.

Gezellig, ik kan het niet anders omschrijven. Gezellig, wat ben ik toch fan van dat woord. Ondertussen paften de buschauffeurs de ene na de andere sigaret weg. Meestal met een raampje open, maar vaak ook niet. Af en toe stapten een bekende van een van de buschauffeurs op om een stukje mee te rijden. Of om gewoon wat te kletsen. Meestal waren het oudere mensen.

Ook werden er tot mijn verbazing pakketjes vervoerd. Het systeem dat op de Balkan de betrouwbaarste en snelste manier is om je postpakket te versturen, blijkt (onder de Bosniërs) ook in de Benelux feilloos te werken. Sowieso leken de mensen elkaar te kennen. Niet alleen de chauffeurs begroette elke nieuwe passagier als een oude vriend, ook de reizigers onderling gebruikten de rit om bij te praten. Gezellig gekeuvel waar ik de enige was die er niets, of bijna niets van verstond.

De Bosnische komedie werd afgewisseld met Bosnische muziek. Mededelingen van de chauffeurs waar eveneens in het Bosnisch, maar dit keer kon ik alles volgen. Na elke pauze werd er zorgvuldig geteld. De bus vertrok niet voordat iedereen aan boord. Wat een verschil met de helse rit van Zagreb naar Knin een maand geleden. Daar miste ik een (ongeplande en onofficiële) overstap door gebrek aan informatie waarop de buschauffeurs dreigden me er op een willekeurige plek langs de snelweg uit te gooien, omdat ik geen geldig kaartje meer had.

De bus van Amsterdam naar Sarajevo
Semi Tours

Non-stop met sigaretpauze

Het fijne aan de enorm lange rit van Amsterdam naar Sarajevo is dat ie wel direct gaat. Geen gedoe met overstappen, geen ongeplande en geen onofficiële overstap. Eenmaal in Duitsland raceten we non-stop door tot Kroatië waar de eerste grenscontrole plaats vond. Pas in Bosnië en Herzegovina druppelde de bus even langzaam leeg als dat ie vol druppelde.

Okay, de sigaretpauze om 02.00 uur ’s nachts had voor mij niet gehoeven. Ook de verwarming had voor mij niet aan gehoeven, of de airco uit, wat het ook was, het was ondraaglijk warm. Benauwd. Maar ik bleek de enige te zijn die hier last van had, dus zou ik het net als de anderen ongetwijfeld overleven.

Dat ik geen verbinding kon krijgen met het WiFi netwerk was jammer, maar ook wel lekker rustig. Tja en het toilet op bussen zoals deze blijven dramatisch, zelfs al maak je er zelf geen gebruik van, ze vallen niet te negeren. Toch wogen al deze ongemakken niet op tegen de relaxte, gezellige sfeer.

Redelijk kapot en uitgedroogd, maar met een voorverwarmd hart kwam ik aan in Sarajevo. Natuurlijk had ik kunnen vliegen, maar die verbinding is niet direct en de vliegtijden over het algemeen ongunstig. Daarbij vind ik het fijn dat het langzaam gaat. Een rustige overgang. Om nog een keer te gaan lopen was met wat veel van het goede, maar de busreis ging langzaam genoeg om met een leeg hoofd aan te komen.

Een leeg hoofd en een verwarmd hart. Met een glimlach stapte ik uit, zwaaide mijn medepassagiers gedag en koerste op café Tito af. Het is fijn om terug te zijn, al is het maar voor heel even.

In de bus, pauze in Bosnië en Herzegovina
Pauze bij een Bosnisch wegrestaurant

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...