Geheel in de zomervakantie-stemming stapte ik in Sarajevo uit de bus. Okay, we hadden wat onweer onderweg en okay, het weerbericht gaf regen, regen en regen aan, maar omdat het in Nederland zulk mooi weer was, kon ik het gewoon niet geloven. Ik had me voorbereid op intense hitte. Dikke tube zonnebrand en after sun mee, maar in plaats van een meedogenloos hard brandende zon, kreeg ik mist en modder. Heel héél veel mist en modder.
Desalniettemin begin ik aan mijn tocht. Vanuit het centrum van Sarajevo zwoeg ik de steile straatjes aan de voet van Trebević omhoog. Stug m’n met m’n zonnebril op m’n hoofd.
Ik blijf het fascinerend vinden dat zodra je 10 minuten omhoog bent gelopen, je in een totaal andere wereld terecht komt. Een dorpse wereld. Nog weer 10 minuten voelt het niet alleen dorps, maar tevens bergs. Een stukje witte rotswand met daaronder wat huisjes. Een langzaam lopende oude man die druk gebarend een verhaal aan zijn jongere metgezel vertelt. Een vrouw met een doek om haar hoofd geknoopt. Rondscharrelende dieren en blaffende honden.
Jahorina trailrun track
Vanuit Sarajevo loop ik oostwaarts, via de Jahorina trailrun track. Deze track is weliswaar niet recentelijk gelopen, maar grotendeels gemarkeerd. De Jahorina trailrun track verbindt Trebević, Jahorina en Romanija, de drie bergen noord-oost van Sarajevo. Daarna gaat ie door via de Rogatica regio naar Višegrad. Een onwijs groene route, perfect voor mijn variant van de Via Dinarica Green Trail.
Op Trebević kies ik een route die ik nog niet ken waardoor ik bij een restaurant/hotel kom, Napredak dom. Gezien ik in Sarajevo nog koffie heb gedronken, loop ik door. Via de berghut richting de top. Maar zover kom ik niet. Plots barst er een onweersbui los. Terug naar het restaurant. Daar blijf ik de rest van de middag. Bij de berghut die gesloten is, maak ik het me comfortabel op een zachte bank onder een overdekt terras. Klaar voor de eerste nacht in de mistige, groene wildernis.
Jahorina Midi Trail 2016 | Jahorina Ultra Trail 2015 | Jahorina Ultra Trail 2016
Mist en modder
In de wolken loop ik de volgende dag naar de top. Vanaf de top is er een pad naar beneden, paadje. Het is zoeken geblazen. Vale trailrunlintjes afgewisseld met aan takken vastgemaakte bierblikjes wijzen me de weg. Hier en daar kom ik op een spoor, maar deze loopt meestal dood. Koeienpaadjes. Ik hoor ze verderop loeien, maar zie ze niet. Ik herinner me een verhaal over een wilde stier tijdens het trailrun evenement. Onbewust begin ik sneller te lopen.
Er komen bossen, bosjes, struiken. Een blubberpad omhoog. Weer raak ik de track kwijt en vind ‘m mezelf door de bossen heen wurment terug. Meer lintjes en bierblikjes en dan ineens markering. De markering brengt me bij een weg, een weg langs boerderijen naar wat huizen aan een grotere weg. Deze steek ik over. Dan blaft er een hond op het terrein dat ik volgens mijn gpx track over moet steken. Er komt een man aansloffen. “Nee, hier is geen pad. Hier is bos.” Hij maakt met gebaren duidelijk dat daar beren zitten. “Znam”, weet ik. “Ik ben jager, ik kan het weten.” “…”
Ik word mee naar binnen genomen en krijg sap. De dochter legt me via Google translate uit dat het gevaarlijk is en bovendien overgroeid. Ik moet over de weg. Om de een of andere reden heb ik de energie niet om er tegen in te gaan. Dus ik ga via de weg. Heb ik in ieder geval even een modderpauze.
Ski magie
Jahorina is een skigebied, ooit waren hier de olympische winterspelen, maar van die glorie is weinig te bekennen. Skigebieden in de zomer vind ik sowieso troosteloos. De regen en mist maken het nog schimmiger. Er doemen verlaten, vervallen gebouwen op. Vol graffiti en kogelgaten. Ik geloof dat ik wel drie rond en door het skidorp ben gelopen voordat ik over een skipiste afdaalde. Halverwege valt m’n oog op een vlak stuk onder de kabelbaan. Time to call it a day.
De volgende dag word ik wakker in de mist. Onderaan de piste loopt een makadamweg, daarna komt een overgroeid, maar gemarkeerd wandelpad door de bossen dat me na een uur of wat bij de volgende skipiste brengt. Hier is de kabelbaan wel in gebruik. Vreemd genoeg gaan er zelfs mensen omhoog, de wolken in. Ravna Planina, dit oord heb ik op foto’s gezien. ’s Winters ziet het gezellig uit, maar ook hier is van die magie nu weinig te zien. Ik strijk neer in het restaurant en vertrek pas wanneer mijn spullen droog zijn.
Groen, groener, groenst
Trebević is groen, Jahorina groener, maar Romanija is absoluut het groenst. Via Pale loop ik richting Romanija. Een lange weg langs best mooie huizen. Als de mensen hier niet zo kil zouden zijn geweest en alle tuinen er niet zo ongelooflijk ontoegankelijk uit hadden gezien, had ik gevraagd of ik mijn tent ergens kon opzetten. Dat doe ik echter niet. Ik heb het niet zo op Pale, dus ik loop door. De weg wordt een bospad waar schapen worden uitgelaten. Modder met poep.
Een paar kilometer voor het gehucht Jelovci vind ik een open plek. Een schapenuitlaatplaats en dus met mini houten bankjes voor de uitlaters. Prima. Tevreden zet ik m’n tent tussen de varens op en bind voor de zekerheid de beerbel aan m’n tent. Behalve herten heb ik niets gehoord. Beren en zwijnen komen niet zo snel rondsnuffelen. Het blijft een beetje spannend, maar het went.
Romanija
Voor de afwisseling loop ik in de regen, door de mist over modderpaden. Het is wat het is, maar of het aanraad? De avontuurlijke, sleile klim was leuk. Dwars door het bos, zonder pad recht omhoog, middenin de groene wildernis. Jammer genoeg mis ik daarna mijn afslag en loop wederom een eindeloos lange makadam/modder weg naar beneden. Het is wat het is en het is in ieder geval groen. Onwijs groen.
Bij de onaffe berghut zet ik mijn tent op. Blijf een beetje zitten suffen en bekijk de route. Er is me aangeraden om van de trailrun track af te wijken. Tussen Romanija en Rogatica is het een hoop trouble. Ik geloof niet dat ik daar zin in heb. Ik vind dat ik moet willen, maar zo werkt het niet. Ik heb geen zin.
Ziličina paradijs
Ik besloot met de bus naar Sokolac te gaan en vanuit daar kleine dorpsweggetjes naar het volgende wandelpad te volgen. Geluk bleek aan mijn zijde. Er kwam daadwerkelijk een bus, mijn alternatieve route bleek heerlijk en ’s avonds brak de zon door. Als klapper op de vuurpijl lukte het me om in Ziličina te geraken waar ik zielsgelukkig in een über kneuterig restaurantje ben neergestreken. Lokaal eten, zelfgestookte rakija en Bosnische koffie.
Met een grote glimlach en een goed gevulde maag kroop ik mijn tentje in om alle mist en modder horror van me af te slapen.
Voor eventjes dan…
