Genoeg woorden vang ik op. Ik kan er alleen geen logische zinnen van maken, laat staan een antwoord geven. Ik begrijp het niet allemaal. Ja, mijn sokken zijn nat. Nee, ik heb geen koude voeten. En nee, ik wil zeker niet dat jij ze voor me gaat wassen. Ik geneer me, maar zolang de regen met bakken uit de hemel komt en ik hier droog zit, zet ik me mijn ongemak heen en blijf zitten waar ik zit.
Het gesprek gaat over mij, maar ik word er niet meer in betrokken. “Ze begrijpt het niet” vang ik op. Alsof ze door hebben dat ik best wel iets begrijp, beginnen ze sneller en zachter te praten. Het is niet verkeerd bedoeld. We begrijpen elkaar gewoon niet, al zouden we elkaar verstaan.
De regen, de wolken, ik heb er vandaag geen zin in. Gelukkig ben ik gestrand in een klein paradijs. Te midden van groene bosbergen in een smal dal met een kleine rivier vertoef ik in een eko selo, een eco dorp in Ziličina. Dit zijn de beste plekken. Zelf verbouwde en lokale producten die in de keuken van het restaurant worden verwerkt tot heerlijke traditionele gerechten. Alle gebouwen zijn van hout, het terrein is met onwijs veel zorg gezellig gemaakt. Alles voelt vriendelijk. Dat de communicatie wat stroef verloopt, wordt door de omgeving goed gemaakt.
Geen stroom
De stroom is uit gevallen, maar de keuken ondervindt daar geen hinder van. Niemand lijkt zich echt zorgen om het gebrek aan elektriciteit te maken. Dat een paar uur later de stroom net zo plotseling terug is als dat ie verdween, lijkt ook niemand te verbazen. Wat mij misschien nog het meest verbaasd is dat bij de terugkomst van elektriciteit direct de TV wordt aangezet. Het past zo niet hier.
Alhoewel, ook weer wel. Ik vind het niet passen, maar dat ligt aan het beeld dat ik heb. Een beeld dat wellicht ietwat geromantiseerd is. Ik vind het prachtig dat de moeders en zelfs grootmoeders in de keuken staan en trots hun gebak (kolac) en andere lekkernijen met me komen delen. In mijn geromantiseerde beeld is er geen ruimte voor TV of Social Media, maar ik ben dan ook ontzettend ouderwets. Ouderwetser dan de moeders en de oma’s in de keuken.
Schrijfdagen
Ik heb me voorgenomen wekelijks twee schrijfdagen te nemen. Er zijn verhalen die in de tent tot me komen en ik in het moment zonder moeite neerpen (typ), maar er zijn ook verhalen waar ik de rust en tijd voor moet nemen. Artikelen, maar ook trailnotes-achtige blogs vergen meer aandacht. Een ander soort aandacht. Wat ik bij dit voornemen een beetje over het hoofd zag, is dat die schrijfdagen niet echt echte rustdagen zijn. Fysiek gezien wel, maar mentaal ben ik ook moe na bijna een week route zoeken. Route zoeken in de regen en mist maakt nog meer moe.
Eva slaapt
Terwijl de regen onophoudelijk door klettert en de TV onophoudelijk door klatert, probeer ik me op mijn boek te concentreren. Ik heb gewoon zin om te lezen. Ik wil dat ik wil schrijven, maar het lukt niet. Me daar druk over maken, kan ik doen, maar heb ik geen zin in. Dus lees ik.
Eva slaapt, een boek boek dat ik mee sleep, omdat ik het zo graag wilde lezen. Nu lees ik het en nu sleept het mij mee. Ik wil niet dat het stopt.
Zo knap als een schrijver, schrijfster in dit geval, je zo in een verhaal kan zuigen. Dat de woorden en zinnen, stuk voor stuk, een genot zijn om te lezen. Daar kan ik zo blij van worden. Dan kom ik tot rust. Tot rust rust.
Ik gebruik de regen als excuus om te blijven zitten. Met mijn boek opgekruld op de bank, geef ik een “niet storen” signaal. Ik hoor het wel, maar ben er niet.