Net wanneer ik m’n lichaam van top tot teen van een laagje zonnebrand heb voorzien, trekt het dicht. Ja hoor eens even. Ik krijg ik dikke donder als antwoord. Goed. Vlug steek ik alle kleren die ik zojuist heb uitgetrokken in een plastic zak, trek m’n regenjas tevoorschijn en hul m’n mooie nieuwe (nog naamloze) tas in een oude, niet waterdichte regenhoes. De dagelijkse gang van zaken, behalve die zonnebrand dan. Dat was vandaag voor het eerst en had dus niet gehoeven.

Ik loop op een weggetje omhoog terug de bergen in. De beboste bergen van Višegrad. Het valt me op dat het vooral loofbomen zijn. Loofbomen, struiken, wat akkers en weilanden. Alles met krakkemikkige schuttingen van elkaar gescheiden. Ik kom door een gehucht. Het asfalt stopt en ik duik een glibberig karrespoor op. De sokken die vanmorgen semi schoon waren, hebben een nieuw modderbad gekregen. Het is nog best een kunst om te blijven staan. De truc is om op de iets hoger gelegen modderbulten te stappen zodat je niet tot je enkels wegzakt en tegelijkertijd grip te vinden op wat steentjes of grasjes. Balans.

BLOG | Knutselroute | Niet niets, maar wel weinig
Uitzicht over de bergen boven Višegrad

Bewoonde wildernis

De regen zet aan. Er steekt een wind op. Links van me hoor ik een gordijn van onheil op me af komen. De overhangende bomen bieden geen bescherming. Terug naar het gehucht waar ik een open schuur zag. Dat was een slimme zet. Met al het geweld van dien komt er een hoosbui over. Daarna klaart het op. Volgende poging. Glibber de glibber.

Het karrespoor verdwijnt, ik volg een schapenpaadje omhoog. Loopt dood. Ander paadje. Loopt ook dood. De track op m’n GPS zegt dat ik door het veld moet. Hmmm. Het veld is omheind met hekjes. Ik twijfel, zal ik er overheen klimmen? Dan steek ik ongevraagd iemands land over. Verderop hoor ik een vrouw roepen, waarschijnlijk naar haar schapen. Volgens mijn GPS is 500 meter verderop een ander gehucht. Dan zal daar ook wel een weg zijn. Of een karrespoor. Ik waag het erop en steek het veld over, klim over nog een hekje, steek nog een veld over en loop inderdaad op een weg af.

Het is absoluut mooi hier. Adembenemend is anders, maar het is mooi en indrukwekkend om door deze bewoonde wildernis te lopen. Het is mooi om te zien hoe men hier leeft. Ontzettend basaal. Men heeft hier echt weinig te makken. Dat maakt misschien nog wel de meeste indruk. Niet dat men het beneden in Višegrad ruim zal hebben, maar dit is echt andere koek.

Karrespoor op blubberweg | Via Dinarica Green Trail in Bosnië en Herzegovina
Karrespoor op blubberweg
Groen uitzicht over groene bossen op de groene route
Groen uitzicht over groene bossen op de groene route

Niet niets, maar wel weinig

Ik vraag me continu af mensen hier gelukkig zijn. Kleine kinderen zie ik vrolijk spelen, maar er komt vast een leeftijd waarop ze zich gaan vervelen. Of wanneer ze aan het werk gezet worden. Dat laatste weet ik eigenlijk niet, want ik zie nagenoeg alleen oude mensen werken. Ik vraag me af of mensen hier, als ze konden kiezen, dit leven zouden kiezen. Misschien wel, misschien niet. Misschien wel, maar dan het liefst wel met een betere economie en een niet corrupte regering. Ze hebben niet niets, maar wel weinig.

De weg slingert omhoog langs wat huizen, stallen, velden en duikt uiteindelijk de bossen in. Naaldbomen dit keer, van die lekker geurende. Plotseling is er een opening. Er verschijnt een enorm grasveld met picknicktafels, vuilnisbakken, water, een kerk en een onaf gebouw. Perfecte lunchplek.

Wanneer ik mijn tas op een picknicktafel neerplof, begint het weer met regenen. Ja hoor eens even! Wederom krijg ik een donder als antwoord. Okay, duidelijk. Ik verkas naar het afdak van het onaffe gebouw. Daar diep ik eerst de kleren die ik een paar uur geleden had uitgetrokken op. Daarna maak ik havermout en zet ik koffie. En thee.

Het is is niet dat ik de zon niet zie, maar wel weinig. Gelukkig heb ik telkens geluk en vind ik ofwel een schuilplaats ofwel een potentieel prachtige kampeerplek. Of allebei. Een beetje zon zou het gewoon aangenamer maken. Aangenamer en minder troosteloos. Maar het is wat het is. En het is tenslotte niet niets.

Kerkje met grasveld en picknicktafel middenin de bossen
Mijn kamp voor vanavond

4 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...