Langs de weg zie een vrouw in de berm zitten. Ze glimlacht vrolijk. Aan haar voeten staan een paar kratten frambozen, haar handen zijn rood van het plukken. Ik loop naar haar toe en vraag stuntelend of ik mijn tent hier ergens op kan zetten. Ze pakt haar telefoon en start een vertaalprogramma. Dan komt er een auto aangereden, het is haar zoon. De zoon spreekt Engels en zegt me “this is Tara, you can camp everywhere.”

De vrouw begint met haar hoofd te schudden en nodigt me bij haar thuis uit. Ik glimlach. Samen rijden we naar het gehucht 500 meter verderop, Šljivovica. Wat onaf ogende, maar bewoonde huizen, honden, kippen, koeien en meer frambozen velden. Het huis van Savda, ziet er verzorgd uit met een gezellig tuintje waar ze een vijvertje met waterval heeft gemaakt. Ik neem plaats aan de houten tafel en Savda loopt weg om koffie te zetten. Het maakt niet uit welk moment van de dag je mensen treft, je wordt altijd verwelkomd met koffie. En rakija.

De kopjes en glazen verschijnen op tafel en we beginnen een gesprek. Savda lacht om mijn Kroatische uitspraak. In Servië is de “j” verdwenen, lastig. Hoewel mijn woordenschat uiterst minimaal is, weten we een gesprek te voeren. Savda spreekt rustig en is ontzettend geduldig. Ik word overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Deze lieve vrouw, de tuin, het gesprek. Het is zo’n mooi moment.

Savda heeft kort geleden haar man verloren, haar verdriet is vers. Samen met haar man leefden ze van de frambozen oogst. Nu helpt haar zoon haar, maar ze hebben welliefst een hectare van deze vruchten te plukken. Het is hard werken. Daarbij is door de regen en gebrek aan zon de prijs dit jaar dramatisch laag. Één kilo frambozen levert niet meer dan 60 Dinar op, wat 50 Eurocent is. Toch moet er geleefd worden. Hoe men het hier doet is me een raadsel, maar het gaat.

Na de koffie verschijnt er een maaltijd, gevulde paprika’s met salade, verse kaas, kajmak en brood. Zo lekker! Ondertussen barst er een regenbui los. Zuchtend kijkt Savda omhoog, het is werkelijk ongelooflijk, iedere dag regen. Ze besluit dat ik binnen kom slapen en neemt me mee naar de slaapkamer. Dit is waar de kleinkinderen slapen, maar die zijn er nu niet dus ik heb het rijk voor mij alleen. Wat een luxe!

De volgende morgen mocht mag ik een potje frambozen plukken. Ik blijf het bijzonder vinden hoe vrijgevig de mensen hier zijn. De frambozen waren heerlijk, maar ik zag ook hoeveel er al was weggerot. Er is niets aan te doen, het weer heb je nou eenmaal niet in de hand. Na een uurtje plukken omhelsde ik Savda goodbye en vervolgde mijn weg. Ondanks het grauwe weer, gloeide en glimlachte ik. Prees mezelf gelukkig.

Dankjewel lieve Savda.

Gevulde paprika's
Gevulde paprika’s
Frambozen veld
Frambozen veld

2 Reacties

  1. Wat een lieve vrouw en wat een hartelijkheid, van hun armoe zo te delen. Dat is wat ik in Nicaragua heb onder vonden daarom trek t dat land mij zo.Al die jaren dat je al aan het lopen en fietsen bent heb je al zo veel goedheid van de mensen gekregen. Als dat niet zo was geweest weet ik niet of je het lang had uit gehouden.

    geniet maar weer van vanalles, En liefs van oma.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...