Na de ontmoeting met Savda vervolgde ik mijn Tara trekking en liep vanuit Šljivovica via een Europese wandelroute, de E7, naar Mitrovac. Mitrovac is het meest bedrijvige dorpje in Tara National Park. Bedrijvig wat toerisme betreft dan. Het riegelt er van de zomerkampkinderen en dagjesmensen. Een ranger gaf me toestemming om mijn tent op te zetten waar ik maar wilde, heerlijk. Ondanks de drukte, vond ik Mitrovac een aangename plek. Niet schreeuwerig of ordinair. Gewoon een hele hoop vakantiegangers tussen te midden van Tara’s groene natuurpracht. Prima vertoeven daar.
In Tara National Park valt er heel wat te wandelen en fietsen, maar om heel eerlijk te zijn, zijn de trails ietwat saai. Nou ja, niet saai, of ja, toch wel. De uitkijkpunten zijn werkelijk waar adembenemend en hier en daar is er een echt wandelpad te vinden, maar hou er rekening mee dat je vele kilometers over onverharde bospaden tussen de bomen loopt. Het verbaasde me dan ook niet dat ik onderweg slechts auto’s en mountainbikers tegen kwam.
Selfie-stick-toeristen
Desalniettemin wilde ik alles lopen. Ik liep van het bedrijvige Mitrovac naar het populaire Banjska Stena, probeerde een foto van mezelf met uitzicht te maken. Vroeger werd ik nog wel eens vreemd aangekeken wanneer ik (niet geheel zonder gêne) een selfie maakte. Nu ben ik de enige zonder selfie stick. Hoe dan ook, dit uitkijkpunt is zo fotogeniek dat het bijna onmogelijk is om hier geen mooi kiekje te schieten.
Één van mijn eerste Instagram posts ooit werd geliked door Tara National Park. Geen idee waarom, want het was volgens mij een foto van Amsterdam. Toch klikte ik door naar hun account en ging ze volgen. Vervolgens nam ik een kijkje op de website en bekeek de Facebookpagina. Wat dat betreft werkt Social Media prima. Mijn interesse was gewekt.
Op Instagram komen continu de highlights voorbij. Dicht begroeide bosbergen met een doorkijkje op nog heel veel meer bergen en de rivier beneden, de Drina. Na verloop van tijd begon ik locaties te herkennen, Banjska Stena bijvoorbeeld. Normaal heb ik het absoluut niet op populaire (Instagram) plekken, maar dit uitkijkpunt moest en zou ik bezoeken. Zodoende.
Beren
Iets anders dat mijn aandacht trok, waren de berenfilmpjes. Echt, mocht je bang zijn voor beren, ga filmpjes kijken. In Tara National Park worden de beren bijgevoerd en vorig jaar toen het zo ongelooflijk heet was, werden er enorme tanks met water in het bos gestort. Bij deze voederplekken hebben ze camera’s opgehangen. Het is zo ontzettend aandoenlijk om deze dieren te aanschouwen. Ze zijn super alert en alles behalve agressief. Je moet alleen geen gekkigheid uithalen.
Tijdens mijn wandeling van Bansjka Stena richting Predov Krst kwam ik verse voetafdrukken tegen. Duidelijk van een beer. Ze leken voor me uit te gaan. Geen moment voelde ik angst. Alleen iets van ontzag. Ik ben op hun terrein, zo voelde het. ’s Avonds bond ik mijn beerbel aan m’n tent, maar het enige dat ik hoorde ritselen waren van kleine bosmuisjes.
Er zijn allerlei bear-watch-tours, maar ik vind het een beetje suf om ze eerst met eten te lokken en ze dan vervolgens te gaan bekijken. Zogenaamd in het wild. Dat vind ik niet echt echt wild. Is het wel, maar ik vind het niet zo tof. Laat ze gewoon met rust. Hoewel ik natuurlijk hoopte er eentje te mogen spotten, moest ik het met de voetafdrukken doen. Ook goed. Misschien maar beter ook.
Modderpaden
Tara National Park stond hoog op mijn verlanglijstje. Nu ik er geweest ben, weet ik niet zo goed wat ik vind. Dat verlangen om een plek te zien gaat samen met verwachtingen. Verwachtingen leiden vaak tot teleurstelling. In dit geval was het zeker niet de natuur of de omgeving die niet aan mijn verwachtingen voldeed. Tara National Park is ongelooflijk bijzonder en absoluut de moeite waard. De teleurstelling zat ‘m meer in de wandel-infrastructuur, die is er nog niet zo.
Hoewel er ruim 200 kilometer aan wandelroutes is gemarkeerd, gaat zo’n 90% van deze wandelroutes over verharde en onverharde bospaden, makadamwegen of boomstamsleurgeulen. De overige 10% is natuurlijk prachtig, maar moet in het geval van een trektocht aan elkaar gelopen worden via uitzichtloze modderpaden. Hierdoor weet ik niet zo goed wat ik vind. Ik ben niet geen hoogtepunt hopper en zeker niet vies van een wegwandeling hier en daar, maar in Tara moest ik echt even doorbijten.
Tara trekking tips
Voor wie ondanks mijn ietwat kritische noot toch nieuwsgierig is geworden naar een trektocht of een (lange) dagwandeling in Tara National park, heb ik wat tips. Mijn Tara trekking tips.
Sluit je aan bij de selfie-stick-toeristen en ga de hoogtepunten af. In Mitrovac kan je een (wandel)kaart kopen waar alle uitkijk- én hoogtepunten op te vinden zijn. Ik raad aan om een mountainbike te regelen en daarmee de highlights aan elkaar te fietsen.
👣 Mitrovac – Banjska Stena – Pasjaca – Planinarski dom Sedaljka
Voor wie toch echt graag een wandeltocht wil maken is er een mooie route vanuit Mitrovac naar Banjska Stena, trail nummer 9a. Je kan een rondje lopen wanneer je via de fietsroute terug gaat, maar je zou ook door kunnen lopen naar berghut Sedaljka bij Rastište. Bereid je erop voor dat de wandelpaden ofwel tiptop ofwel enorm overgroeid zijn. Toch is alles gemarkeerd en echt wel leuk lopen.
👣 Rača klooster – Lađevac – Crnjeskovo – Jarevac jezero – Kaludjerske Bare
Een andere wandeling die ik kan aanraden begint bij het kloostercomplex in Rača, gaat langs de rivier en daarna omhoog naar Crnjeskovo, een uitkijkpunt. Vervolgens daal je een beetje af naar een meertje, Jarevac, waar je de E7 richting Šljivovica kan oppikken. Leuker is wellicht om naar Kaludjerske Bare te gaan, een wat groter plaatsje met alle voorzieningen die je je maar kan wensen.
Views
En dan tot slot mijn Instagramwaardige hoogtepunt kiekjes.