Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid? En wanneer ik het een grensgeval?
Hoe bewaak ik mijn grenzen en in hoeverre ben ik juist op pad om grenzen te verleggen? Dat onderdompelen in een andere cultuur en dus geconfronteerd worden met andere gebruiken is enerzijds mijn insteek. Aan de andere kant functioneer ik niet als ik continue geprikkeld word.
Het verhaal dat ik eigenlijk wil schrijven durf ik niet online te zetten. Dat doe ik dan ook niet. Nog niet. Het gaat om een situatie waarbij ik schrok van het dominante gedrag van iemand die ik ontmoette. Zonder me op eniger wijze bedreigd te voelen, bekroop me een gevoel van onbehagen.
Overweldigd door gulle gebaren en geschenken die ik absoluut niet mocht weigeren, manoeuvreerde mijn gastheer mij steeds meer in een onderdanige positie. Een positie zonder uitweg. Ik wil niemand beledigen, zeker als er echt geen spoortje van ongewenste intimiteit te bekennen is, maar het werd me knap lastig gemaakt om het “te ver gaan” te herkennen. Om het overschrijden van mijn grenzen door te hebben.
Wanneer ik als een heldin op een voetstuk word geplaatst terwijl de vrouw des huizes als een sloofje wordt rond gecommandeerd, gaat het bij mij kriebelen. Ik voelde me schuldig en schaamde me zelfs, maar nee zeggen durfde ik niet. En wie ben ik om te oordelen over andermans relatie?
Ik maak heel vaak mee dat ik me over moet geven aan een situatie. Dat ik de gastvrijheid accepteer terwijl ik eigenlijk tijd voor mezelf nodig heb. Ik heb me erin berust dat dingen nou eenmaal anders werken en ik besef me gelukkig ook hoe ontzettend bijzonder het allemaal is. Toch was het deze keer anders.
Los van mijn behoefte om even alleen te zijn, druiste deze situatie tegen mijn normen en waarden in. Ik denk dat dat het was. Daar komt het stukje “nee wordt niet geaccepteerd” en een ietwat onveilig gevoel nog bij. Het voelde onveilig, omdat ik vermoedde dat weigeren consequenties zou kunnen hebben. Consequenties waarvan ik liever niet wilde weten hoever die zouden kunnen strekken.
Nu heb ik geen nee gezegd en is er niets gebeurd. Ik ben werkelijk alleen maar overladen door giften, maar heb er een beetje een bittere smaak van in mijn mond. Als ik ooit een boek schrijf, dan zal ik meer in detail kunnen treden, maar omdat ik tegenwoordig Facebook vrienden ben met iedereen, hou ik me gedeisd.
De vraag die me sindsdien bezig houdt is dus, waar ligt de grens? Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid? Maar ook, wanneer is het beleefd om ja en dankjewel te zeggen en wanneer ga je op je strepen staan?