Nietsvermoedend loop ik door een prachtige kloofachtige vallei. Links en recht gaan de wanden steil omhoog. Daarachter liggen bergen, heel veel bergen. Ik ben in Kosovo, op de Via Dinarica van Kosovo. De route gaat langs een riviertje. Overal liggen grote rotsblokken en het wemelt van de bloemen. Als het niet midden op de dag was zou ik er zo mijn tent opslaan.
Dan zie ik plots iets bewegen. Twee ietsen. Grote, bruine, fluffy ietsen. Ik hou mijn adem in. Beren.
De beren zijn te druk met hun stoeispel om mij op te merken. Ze zijn nog jong. Vlug kijk ik om me heen of ik de moeder zie. Misschien is één van hen de moeder? Nee, ze zien er allebei vrij klein uit. Langzaam loop ik wat achteruit en begin wat geluid te maken. Er gebeurt niets. Ze blijven vrolijk doorspelen.
Wat nu?
Ik klim op een rotsblok om het beter te kunnen zien. Wat ik ook doe, ze hebben geen benul van mijn aanwezigheid. Ik kom weer wat dichterbij en loop zingend terug. Herhaal dat verschillende keren voordat de moeder eindelijk tevoorschijn komt.
Moederbeer stapt met haar voorpoten op een grote steen en spitst haar oren. Met haar snuit omhoog kijkt ze mijn kant op. Ik zie dat ze me ziet. Langzaam loop ik weer weg. Ik weet dat ze nu zullen vertrekken, maar de vraag is waarheen. Zouden ze zich ergens in een grot schuilhouden tot ik weg ben? Nemen ze “mijn” wandelpad? Of zijn beren veel betere rotsklimmers dan ik vermoed? Waarschijnlijk het laatste.
Omdat ik niet goed heb kunnen zien waar ze heen zijn gegaan, vermijd ik voor de zekerheid het wandelpad. Hoewel een beetje tricky besluit ik om een puinhelling omhoog te klimmen en ongeveer 50 boven mijn route richting de col te traverseren. Ondertussen praat en zing ik. Het voelt zo belachelijk.
De beren zijn weg. Het spijt me dat ik hen in hun spel heb gestoord, maar ben tegelijkertijd superblij dat ik het heb kunnen aanschouwen. Dat ik zo’n mooi moment heb mogen meemaken. Ik grijns en grijns en grijns.
Aan de Engelse kant van mijn website plaats ik verslagen (route reflections) waar ik (min of meer) van dag tot dag schrijf over mijn belevenissen en over de route. Hier vind je mijn trailnotes van de Via Dinarica in Kosovo.