Wanneer ik het ongemakkelijk begin te vinden, blijft hij nog zeker vijf minuten gehurkt voor mijn tent zitten. Ongegeneerd is hij naar binnen aan het koekeloeren. Hoe ga ik hier een einde aan maken? Terwijl ik mijn brein afstruin naar een zo vriendelijk mogelijke tactiek, probeer ik verontrustende gedachten uit te schakelen.

Ik kijk naar de man. Hij heeft een rustig, vriendelijk gezicht. Hij is waarschijnlijk maar een paar jaar ouder dan ik. Twaalf koeien heeft ie. Geen kinderen. Ik ook niet nee. Geen kinderen. Ik beaam dat er veel koeien in Nederland zijn, maar nee, ik heb zelf geen koeien.

Gewoon zeggen waar het op staat lijkt me het beste. “Zeg, ik ga nog wat lezen. Vidimo se sutra.” Warempel, hij begrijpt me. Wat is het toch fijn als je je een beetje verstaanbaar kan maken. Hij glimlacht, wenst me een fijne nacht en loopt weg.

Een hele bubs kinderen die komen koekeloeren naar mijn tent
Tent in de tuin op de Via Dinarica in Kosovo

Mannen, honden, koeien

Het is zo makkelijk om bang te worden. Er is altijd wel wat. Mannen, honden, koeien. Ja, koeien hebben me de afgelopen drie nachten uit mijn slaap gehouden. Hoewel ze echt geen kwaad in de zin hebben, heb ik liever niet dat ze ’s nachts rond mijn tent lopen te grazen. Ik heb immers al een gat van een koeienpoot in het tentdoek zitten en zou het daar graag bij laten.

Dat ik een vrouw alleen ben, blijft interessant. Kinderen kunnen zo heerlijk onbeholpen nieuwsgierig zijn. Ze worden wel door hun ouders terug gefloten, maar die gaan vervolgens zelf stiekem om een hoekje staan gluren. Het komt zelfs voor dat kinderen er op uit worden gestuurd om een foto van mij te maken.

Wildkamperen op de Via Dinarica in Kosovo
Tentview

Buitenaards wezen

Een enkele keer kom ik iemand tegen die het alleen willen zijn begrijpt, maar over het algemeen word ik als een soort buitenaards wezen behandeld. Een wezen waar ze mee op de foto willen en dat gevoerd moet worden. Een wandelende attractie, dat voel ik me vaak. Vanuit die hoek probeer ik het gedrag van de mannen dan ook maar te bekijken. Ze zijn nieuwsgierig, verbaasd, maar daarom niet meteen gevaarlijk. Het zou toch wat zijn als alle mannen die ik tegen kom gevaarlijk zijn. Kom op zeg.

De gehurkte man zonder kinderen verdween met zijn koeien. De volgende morgen was hij al vroeg de hort op. Tenminste, dat neem ik aan, want ik zag hem niet meer. Ergens ben ik blij om vlagen van ongemak te voelen. Als er vervolgens helemaal niets aan de hand blijkt te zijn, groeit mijn vertrouwen. Het vertrouwen in die koekeloerende mannen.

Een koe die komt koekeloeren
Koe die komt koekeloeren

Aan de Engelse kant van mijn website plaats ik verslagen (route reflections) waar ik (min of meer) van dag tot dag schrijf over mijn belevenissen en over de route. Hier vind je mijn trailnotes van de Via Dinarica in Kosovo.

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...