Wanneer mensen zeggen “dat kan niet” voel ik me opstandig worden. Opstandig en verontwaardigd. Wellicht dat die twee sowieso goed samen gaan, maar het is niet per se iets eigenwijzigs of recalcitrants. Ik bedoel, het is niet zo dat omdát iemand zegt dat iets niet kan, ik het daarom dus wel wil doen. En het is ook niet zo dat ik niet nadenk over de dingen zouden kunnen gebeuren, maar ik wil me niet laten leiden door angsten. Ik denk dat het eerder een reactie is op de zogenaamde alwetende houding die eigenlijk voortkomt uit gebrek aan kennis of moed, waarmee ik zowel de strijd met mezelf als die ander aan ga.
Avontuur, in plaats van je te laten leiden door angsten. Het is een afweging. De “ja-maaren” en “wat-alsen” signaleren en in perspectief plaatsen.
Angst en zo
Toch zal ik niet ontkennen dat al dat doemdenken van anderen, de rampscenario’s en al die goed bedoelde adviezen wel degelijk invloed op me hebben. Helaas blijven zorgen en angsten altijd ergens op de achtergrond sluimeren. En helaas worden ze regelmatig geactiveerd wanneer ik alleen ben. Soms word ik ineens overvallen door angst voor wolven of beren. Meestal leent de omgeving zich daarvoor. Dan zie ik bijvoorbeeld heel veel plekken waar ik als beer of wolf best zou willen wonen. Of ik glij uit en bezeer mezelf waarna ik me direct bewust ben van de onmogelijkheid om met een gebroken been nog naar beneden te komen. Angst om te vallen zou me kunnen lam leggen. In plaats daarvan kies ik ervoor te vertrouwen op mijn kunnen.
Gevaren zijn er en zullen er altijd zijn. Evenals risico’s. Maar betekent dat dat ik beter beneden kan blijven? Of dat ik er verstandig aan zou doen niet alleen op pad te gaan? Ik vind van niet. Gek genoeg denken heel veel mensen daar anders over. En gek genoeg menen heel veel mensen mij op de hoogte te moeten stellen van hun mening. Meestal op alwetende of belerende toon. Een opstandige Eva.
Ostros
“Onmogelijk om daar een slaapplaats te vinden” vertelde iemand me toen ik zei dat ik op weg naar Ostros was. “Mwah, ik kan vast wel ergens in een weiland mijn tent opzetten” verdedigde ik. “Daar wonen alleen maar Albanezen” was het antwoord. “Dus?” Niets. “Just saying.”
In Ostros mocht ik mijn tent in een weiland opzetten. De vrouw des huizes kwam me mandarijntjes en een granaatappel brengen terwijl de kinderen nieuwsgierig vanuit het zolderraam naar me gluurden. De volgende ochtend werd ik op de koffie gevraagd in de basisschool, kon ik mijn water vullen bij de kraan op de speelplaats en kreeg ik brood van de bakker. Brood met bijbedoelingen weliswaar (je bent zo mooi, kom met me mee naar mijn huis), maar hij respecteerde mijn duidelijke “nee dat wil ik niet, blijf van me af”. Al met al begon ik optimistisch aan de klim naar boven.
Rumija
De route omhoog naar Rumija was redelijk steil en enigszins overgroeid, maar super goed gemarkeerd. Om de haverklap stond ik stil om van het uitzicht op het meer van Skadar te kunnen genieten. Omhoog lopen vind ik niet altijd heel leuk, maar de uitzichten die steeds verder strekken naarmate je hoger komt, dat blijft heerlijk. Dat je kan zien waar je vandaan bent gekomen. Dat je de route die je hebt gelopen kan teruglezen in het landschap. Bergkammen, dalen, dorpen, meren, rivieren. Uren kan ik turen.
Vlak voor ik de col bereikte, gleed ik uit. Vanuit stilstand lag ik ineens op de grond. Ik bleef beduusd liggen. Met mijn voorhoofd was ik behoorlijk hard op een steen terecht gekomen. Voorzichtig tastte ik naar mijn wenkbrauw. Een buil, maar geen bloed. Wel een geschaafde knie en een gat in m’n legging. Verdorie. Langzaam krabbelde ik overeind. Takken en bladeren hadden het pad in een glijbaan veranderd. Oppassen dus, commandeerde ik mezelf.
Misschien is dit wel een teken, kwam er om bizarre reden in me op. Als je hier al valt, hoe gaat dat met de rest van de trail? Doe ik er wel verstandig aan dit te willen? Zo’n stomme, onverwachtse val maakte me onzeker en gaf ruimte voor negatieve gedachten. Met moeite zette ik me over mezelf heen.
Moed en zo
Wanneer mensen zeggen “wat ben je moedig” voel ik me zowel trots als leeg. Trots, omdat ik inderdaad vind dat er heel wat moed voor nodig is om je twijfels, angsten en weet ik het wat nog meer aan te gaan. Onzekerheden. Je niet te laten leiden door angsten en vooroordelen van anderen, maar op jezelf, jouw kunnen en jouw eigen inzicht vertrouwen. Dat is vaak lastig. Dát is voor mij de prestatie waar ik trots op ben. Leeg voel ik me, omdat complimenten me vaak zo oppervlakkig doen voelen. Gaat het me om moedig zijn? Om angsten overwinnen, grenzen verleggen, prestaties neerzetten? Ik wil gewoon vrij zijn.
Waarom doe ik wat ik doe? Wat bereik ik er nou helemaal mee? Wat doet het ertoe? En waarom maakt dit alles me uit? Maakt het me uit? Als het me niet uit zou maken, waarom denk ik dan over na en deel ik mijn verhalen? Ik neem niemand iets kwalijk. Echt niet. En ik krijg liever complimenten dan waarschuwingen, maar ik voel me gewoon zo alleen, omdat ik bijna nooit iemand ontmoet die begrijpt wat ik doe. Laat staan iemand die iets soortgelijks doet.
“Are there things you miss?” vroeg een nieuwe vriend. “No. No things, but there is something.” Ik mis geen dingen, maar ik kon in het Engels niet goed verwoorden wat het is dat ik mis. “Are you lonely?” “Not when I’m alone” is mijn standaard antwoord. Wellicht dat ik het mede daarom niet zo moedig vind om alleen te wandelen. Het is nog steeds hetgeen waarbij ik me het beste voel.
‘ s Avonds in mijn tentje wanneer ik de gebeurtenissen van de dag de revue laat passeren voel ik rust. Voldaan, tevreden en dankbaar. Ik hoef niets te bewijzen of uit te leggen. Ik ben waar ik ben, doe wat ik doe en voel me goed. De rest doet er niet toe.
Het is goed.
