Dag twee op de PPT. Nu gaat het echte werk beginnen. Niet dat de klim van gisteren geen echt werk was, maar wat de trail betreft gaat het voor mijn gevoel nu serieus worden. Ik heb een guidebook op mijn telefoon en ik heb wat blogs gelezen. Ik weet waar ik aan begin en ik weet dat wandelen op de PPT niet bepaald makkelijk zal worden.
De traverse verbindt drie bergmassieven, Rumija, Lovćen en Orjen. Hoewel er hier en daar wat populaire tracks naar topjes bijzitten, zullen de tussenstukken overgroeid en slecht gemarkeerd zijn. Met de kaart en de waypoints op mijn GPS hoop ik de route waterbassins of putten te vinden, want smeltwater is inmiddels behoorlijk verdwenen. Het vinden van de route blijkt een behoorlijke klus.
Tergend langzaam kom ik vooruit. In m’n tas heb ik eten voor ruim een week. Tien dagen om precies te zijn. Dat is zwaar, maar het geeft me een ongelooflijk vrij gevoel. Ik hoef niet te haasten, ik hoef niet naar beneden. Het enige wat ik moet is me een weg door de wildernis banen.
Begroeiing
“Now, it’s time to take a machete out of your backpack if you haven’t already done so. In this part, a GPS or map along with good navigation skills are a must. The next 2km of the trail are unmarked and heavily overgrown and require constant bush whacking most of the time. The ’trail’ drifts between stone walls, deep forests and big boulders where extra attention is needed to avoid losing your feet in the gaps.” ~ PPT guidebook
Leuk is anders. Van lekker lopen is geen sprake. Van het ene op het andere moment is de trail verdwenen. Rotsblokken, planten, takken, bosjes, bomen. Ik geloof dat ik twee uur over die twee kilometer doe. Misschien langer. Ik worstel net zolang tot even plotseling als ie verdween, de trail weer opduikt alsof ie nooit is weg geweest. De route is waarschijnlijk verlegd, maar dat is dan niet duidelijk aangegeven. Hoe het ook zij, ik ben door de eerste bushwhack etappe heen, stel ik tevreden vast.
Water
Wat het water betreft ben ik een beetje lui. Ik heb een hekel aan dat gepruts met een touw en water filteren is ook niet mijn favoriete bezigheid. Wanneer ik bij een afgesloten put met een emmer kom pauzeer ik, filter een paar liter, drink een paar liter (twee), filter nog meer zodat ik waarschijnlijk tot en met het avondeten wel red. Meer liters meeslepen is zwaarder en maakt me wellicht nog langzamer, maar bij elke cistern stoppen, het gegoochel met een touw en filteren kost ook tijd. Bovendien weet ik niet of er nog wel water in iedere cistern zal zitten. Het is niet ondenkbaar dat sommigen droog staan of dat het water door dode dieren ondrinkbaar is. Kortom, ik kies voor de luie en zware, zekere voor het onzekere variant.
Tegen een uur of vier kom ik bij de Sutorman pas aan. De laatste kilometers gingen over een onverharde weg met af een toe een uitzicht tussen de bomen door, een verademing. Heerlijk om niet continu op je GPS te hoeven kijken terwijl je de takken en twijgen te lijf gaat. Ik heb nog genoeg tijd en energie om een paar kilometer verder te lopen, maar ik weet niet of er geschikte kampeerplaatsen komen. Ook weet ik niet hoelang ik over een paar kilometer doe, dus hou ik het voor gezien.
Een klein stukje naar beneden zet ik mijn tent tussen de bomen en plof neer. Om me heen liggen enorme vlaaien. Sommige vers met vliegen, anderen oud en verdroogd. Ik heb zo goed als ging wat droge vlaaien met een stok weggezwiept, maar de geur van koeienpoep blijft overheersend. Het is wat het is.
Trailzoeken
Dag drie is min of meer een herhaling van dag twee, maar dan met afval in plaats van vlaaien. Lopen, trailzoeken, waterfilteren, koken, eten, slapen. Het klinkt misschien saai of vervelend, maar dat is het niet. De omgeving is prachtig, zelfs wanneer de route kilometers lang door de bossen gaat. Het is jammer dat de paden niet worden onderhouden en het is jammer dat er nagenoeg alle dorpjes vervallen en verlaten zijn, desalniettemin voelt het bijzonder om er doorheen te lopen. Het gebied te doorkruisen. De verschillende bergketens aan elkaar te lopen.
Grappig genoeg is er telkens tegen het einde van de dag een simpeler stuk. Een onverharde de weg met uitzichten. Perfect om de bushwhack-stress eruit te lopen.
“Continue along the forest road. The trail is now more open with great views to the coastline. Passing Paštovska gora, keep heading straight ahead towards Ograđenica. The trail now winds pleasantly between oak forests and flowery meadows with karst boulders.” ~ PPT guidebook
Het is hard werken. Je krijgt geen kilometer cadeau, maar na de uitglijder van dag een is er geen moment geweest dat ik me afvraag wat ik aan het doen ben en waarom. Ik loop, zoek de trail, filter water, kook, eet en ga slapen. Wat wil je nou nog meer?
