Half zeven, het is donker. Beneden gaan de honden tekeer. Net als de weg. Wat razen er een auto’s voorbij. Het is helder, amper wind en nog niet echt koud. Ik ben in Brajići. Nacht vier op de PPT, de Primorska Planinarska Transverzala van Montenegro. Vandaag eindelijk de veelbelovende uitzichten op de Adriatische zee. Inderdaad mooi. Fijn om het van boven te kunnen aanschouwen, want eerlijk gezegd voel ik er niet veel voor om me in die drukte begeven. De kust is mooi, maar al die gebouwen en wegen en auto’s verpesten het toch een beetje. Nee, ik bekijk Budva liever van boven.

Met m’n rug zit ik tegen de muur van de kerk. Knieën opgetrokken, billen op m’n matje. De maan schijnt in m’n gezicht. Rechts begint er nu ook een hondenkoor. Net als verderop links. In het donker vind ik honden nog ongemakkelijker. Ik ben niet op hun terrein, hou ik mezelf voor. Ze zien me niet eens. Ruiken dan? Ja, dat wel. Het voelt een beetje alsof ik in de val zit. Waar ik ook heen ga, er zijn honden om hun stukkie land te bewaken. Dus blijf ik zitten waar ik zit. Voor de kerk. Vanavond zal ik bivakkeren voor de kerk.

Eigenlijk wilde ik bij het fort kamperen, maar de waterput was vrij ontoegankelijk. Niet alleen was deze met enorme stenen gebarricadeerd, het water stond veel te laag voor mijn van scheerlijnen aan elkaar geknoopte improvisatie touw. En wanneer er een dorpje op amper 500 meter lopen ligt, vind ik water uit de kraan toch net iets fijner dan prutsen met een put.

BLOG bivakkeren voor de kerk
Bivakview

Brajići

In het dorpje Brajići kreeg ik water van een gezellige bubs mannen die voor de moeder van een van hen een huis aan het bouwen waren. Water en een mierzoet kersen drankje. Zelfgestookte likeur. Heel lekker. De moeder wilde koffie met me drinken, dus ik kreeg koffie. Ook lekker. Ik ging even zitten, kletste wat en probeerde een nieuwe slaapplaats te vinden.

De beste kampeerplek leek me het paraglide platform. Er stond zelfs een tentje op de kaart.

Wat daar de gedachte achter was begrijp ik niet helemaal, want de plek van het tent symbool bleek een vuilnisbelt. Of illegale stortplaats. Het terrein eromheen was te rotsachtig. Wel een fantastisch uitzicht. Dat wel. Teleurgesteld liep ik terug naar de bubs mannen. Dit keer werd ik aan tafel gebaard. “Eet.” Dus dat deed ik.

Ondertussen zakte de zon rap achter de horizon. Tijd om in actie te komen. Ik vroeg of ik bij de kerk kon kamperen. Ja dat kon wel. Ik naar de kerk. Een klein stukje omhoog, maar precies op m’n route. De kerk ligt helemaal bovenaan het dorpje. Om er te komen worstelde ik me door een haag van honden en stinkende kippen en varkensstallen. De short cut bracht me langs zwerfvuil, overvolle containers en meer rotzooi. Onbegrijpelijk dat mensen hier tussen willen wonen. Dat ruim je toch op? Maar goed, ik wist de honden af te schudden en bereikte zowaar de kerk.

Uitzicht omhoog vanaf mijn slaapplaats | Via Dinarica Blue Trail in Montenegro
Slaapzicht

Bivakkeren voor de kerk

Ik opende het hek en controleerde of het in het slot viel. Nee. Jammer, niet hond-proof dus. Behalve dat het kerkje tiptop onderhouden is en een “terras” met uitzicht over het dorp, de bergen en zelfs de zee heeft, zag ik geen gras. Geen mogelijkheid om m’n tent op te zetten. Ik keek naar de hemel. Geen wolkje te bekennen. Ondanks de straatlantaarn pal voor de kerk, kon ik niet goed zien waar de weg heen ging. Misschien is er verderop een betere plek. Misschien ook niet.

Dit weekend slaat het weer om, wist een van de mannen me te vertellen. Het zal aanzienlijk kouder worden. “En wind?” “Nee.” “Regen?” “Nee.” Nou dan vind ik het wel best. Het is de afgelopen dagen, weken eigenlijk, prachtig weer geweest. Ik heb genoten van iedere minuut. Half oktober en ik loop in m’n korte broekje. Ik kon het haast niet geloven en bereidde me onbewust voor een dergelijke weersomslag voor. Alleen liever niet vannacht, want het ziet er naar uit dat ik onder de blote sterrenhemel zal slapen.

Het muurtje om het “terras” geeft me een semi veilig gevoel. Net als het hek en de straatlantaarn aan de andere kant. Als ik van tevoren zou weten dat ik niet word lastig gevallen door wie of wat dan ook, dan zal ik vast goed slapen. Vertrouwen. Heb vertrouwen. Het is een fijne plek. Vast wel veilig. Het is een kerk, als dat niet veilig is. Ik kan van me af kijken en er is niemand die me ziet. Bivakkeren voor de kerk. Ja. Het voelt goed.

In m'n slaapzak bijvakkeren voor de kerk
ZOOI

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...