De Montenegrijnse kust herinner ik me van ruim drie jaar geleden. Vanuit Bosnië en Herzegovina kwam ik naar beneden gereden zo de toeristische toestand in. Hellup! was het eerste dat ik dacht. Overal mensen en auto’s en die hitte. Ik zag de afslag naar Herceg Novi, maar ging links richting Kotor. Bij een supermarktje kon ik tot mijn verbazing met Euro’s betalen. Huh? was het tweede dat ik dacht.

Tijdens die fietstocht had ik eigenlijk maar één ding aan m’n hoofd: zorgen dat ik op tijd op de afgesproken plek terecht kwam. Ik zou door twee vriendinnen worden opgepikt voor een miniroadtrip. Vanuit Kotor maakte ik weliswaar een omweg via Tivat, maar daarna koerste ik zo snel mogelijk omhoog dé pas richting Cetinje op. Slenteren langs de boulevard of kerkjes en kastelen bezoeken liet ik aan de daarop uitgeruste vakantiegangers over.

POST | De baai van Kotor, Montenegro op de fiets de Lovćen pas op in 2015
Baai van Kotor

Welkom in Herceg Novi

Nu ben ik terug. Het is eind oktober en hoewel ik me nog steeds meer trekker dan toerist voel, wil ik de kust een tweede kans geven. Of een stukje van de kust dan, Herceg Novi.

Na tien dagen in de bergen, slingerde de PPT (kust trail van Montenegro) naar beneden. Van boven zien de baaien er prachtig uit, maar de bebouwing lijkt vooral te worden gedomineerd door grote witte, betonnen gebouwen. Toen ik echter door de straatjes van Herceg Novi liep, werd ik aangenaam verrast door de knusse doorsteekjes en lieflijke optrekjes. Overal smalle steegjes met steile trappen. Forten, kastelen, torens, oude muren en kerkjes. En gezellige restaurantjes en cafés met leuke terrassen. Hier wil ik best een dagje doorbrengen, dacht ik bij mezelf.

Eerst maar even een slaapplaats regelen. Dat even bleek nog best lastig. Natuurlijk stikt het er van de appartementen en hotels, maar betaalbare opties leken er niet te zijn. Bij de tourist information werd ik uitermate onvriendelijk aangekeken toen ik vroeg of er een hostel of iets dergelijks in Herceg Novi was. “No.” Zo ken ik de kust weer. Ik weet niet waarom, maar heel veel mensen in de horeca, winkels of achter loketten werken, doen er alles aan om je het gevoel te geven dat ze geen zin hebben om je te helpen. Dat je hen tot last bent. De gastvrijheid mag misschien groots zijn, klantvriendelijk is er vaak niet bij. Precies zoals ik me de Montenegrijnse kust herinner.

POST | Fort aan de zee in Herceg Novi
Fort aan de zee in Herceg Novi

Snickers

Bij een supermarktje kocht ik wat eten en betaalde met mijn bankpas. Mijn pincode hoefde ik niet in te typen, want contactloos pinnen. Ik was verbijsterd, maar oké het zal wel veilig zijn. In mijn portemonnee zat nog een muntstuk van 50 cent en ik besloot mezelf op een Snickers te trakteren. De Snickers bleek echter 0,70 cent te zijn. “Ow sorry, laat dan maar zitten.” Maar de vent achter de kassa liet het niet zitten. “Nee, je moet betalen.” Dat maak ik zelf nog wel uit, dacht ik, maar legde rustig uit dat dacht dat het 0,50 cent was, omdat dat op het bordje stond.

“Je moet betalen” herhaalde de kassière en wees naar het getal op het scherm. “Nee, ik hoef de Snickers niet.” “Je moet, geef me je kaart!” “Wat?!” “De bankpas!” Inmiddels schreeuwde hij tegen me. “Probleem, ik bel de politie.” Ik kon mijn oren niet geloven, de politie? Dreigend pakte hij de telefoon. Ik kon het niet serieus nemen en dat voelde de rood aangelopen kassière waarschijnlijk aan. Plotseling griste hij het tasje met boodschappen uit mijn handen. “Betalen!” chanteerde hij. Ik moest de Snickers betalen of ik kreeg mijn boodschappen die ik al betaald had niet terug. Dit maakte me kwaad.

Ik schroefde mijn volume op en ging over op Engels in de hoop dat iemand me te hulp zou schieten. Dit gebeurde niet. Wel vluchtte er een paar mensen de winkel uit. Boos manoeuvreerde ik me achter de kassa en pakte mijn boodschappen terug. Daar mocht ik niet komen, maar hij kon de klere krijgen. Blijkbaar is dat hoe je het spel moet spelen, regels overtreden, want met goede bedoelingen kom je er niet.

Trillend van woede verliet ik de winkel. Waarom zijn sommige mensen zo ongelooflijk onvriendelijk? Wat bereik je ermee? En hoezo is er wel contactloos pinnen, maar is het voor de kassière onmogelijk om een verkeerd aangeslagen bedrag te verwijderen? Hoe dan ook, niet mijn probleem.

POST | Herceg novi baai met boulevard
Boulevard

Hostel Aurora

Slaapplaats, ik moest een slaapplaats hebben. Bij een café werd me Hostel Aurora aangeraden. Niet dat ze het kenden, maar daar zouden veel backpackers naar toe gaan. Eigenlijk sprak het backpackersverhaal me niet zo aan, maar ik zou er op z’n minst een kijkje kunnen nemen. Terwijl ik naar het kruisje op de kaart liep, zag ik een vrijstaand gebouw waar luide muziek uit schalde op me afkomen. Zwaar opgemaakte vrouwen en barmannen met geëpileerde wenkbrauwen keken me wantrouwig aan. “Ik ben op zoek naar Hostel Aurora” kondigde ik aan. “Heb je een reservering?” snauwde een barman. “Nee.” “Dan is het zestig Euro.” Pardon? “Six zero?” vroeg ik ongelovig. “Yes.” “Oké, bedankt.” en ik maakte me vlug uit de voeten.

Zestig Euro voor een plek waar ik me direct al niet op m’n gemak voelde. Dan slaap ik liever op het strand. Een beetje hulpeloos liep ik over de boulevard en besloot terug richting de bergen te lopen. Weg van de stomme clubs. Ik liep een schattig trapsteegje in en keek op de kaart. “Kan ik je helpen?” klonk het in het Engels. “Uhm, ik ben op zoek naar een kamer.” “Oh, ik heb een kamer voor je. Hoeveel wil je betalen?” Ik keek haar verbaasd aan. Een prachtige vrouw met een lieve glimlach. “Iets van tien Euro” probeerde ik voorzichtig. “Prima, kom maar verder.” De vrouw opende een hekje en liet me binnen. Twee kwispelende honden kwamen op me af. “Ik hoop dat je van honden houdt” zei de vrouw vrolijk. Ik liet het maar even in het midden.

POST | De trap naar Jasna's appartement
De trap naar Jasna’s appartement

Jasna

De vrouw heette Jasna. Jasna vertelde dat ze vaker trekkers over de vloer had en dat ze zelf ook dol op reizen is. Tijdens haar reizen ontmoette ze zoveel mensen die haar geheel onbaatzuchtig geholpen hebben, dat ze graag iets terug deed. Het maakte haar gelukkig iets voor iemand te kunnen betekenen. Veel gelukkiger dan geld dat doet.

De kamer was prachtig. Een appartementje met keuken, badkamer en een balkon. Een balkon met uitzicht op de zee. Hoe is het mogelijk? Dit is een droom. Ondertussen babbelde Jasna over andere gasten, over Italië, over haar liefde voor de bergen en de zee. Hoe is het mogelijk zoveel geluk te hebben? Dankbaar opende ik de deuren van het balkon en luisterde naar de zee. Ja, een zee voor de deur is ook fijn.

Langzaam ging de zon onder en begon het frisser te worden. Tijd voor een douche. Onder een lauwwarme straal waste ik het wandelzweet van m’n lijf en uit m’n kleren. Schoon. Of in ieder geval schoon genoeg om morgen als toerist door te gaan.

POST | Herceg Novi, appartement aan zee
M’n appartementje

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...