Zoals gebruikelijk staat er een file voor het spoor, de slagboom is gesloten. En zoals gebruikelijk is er in de verste verte geen trein te zien. Mijn huisgenoot klaagde dat de gemeente van Zagreb geen geld in infrastructuur investeert. Ze zouden volgens hem een tunnel moeten maken, want de permanente file voor de spoorovergang blokkeert het verkeer verderop. Hij heeft gelijk, maar ik probeer me zo min mogelijk op te winden over dit soort dingen. Ik verwonder me liever.
Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat de slagboom handmatig omhoog en omlaag wordt gelaten. Als in, er is een man in een gebouwtje naast het spoor die aan een wiel draait. Soms is de trein al voorbij, maar staat de man nog een sigaret te roken. Dan blijven de slagbomen wat langer dicht.
Voor voetgangers en het handjevol fietsers is de slagboom echter geen reden voor oponthoud. Nog net niet zonder te kijken banjert werkelijk iedereen vrolijk door. Gisteren probeerde een vrouw haar kinderwagen onder de slagboom door te manoeuvreren, maar deed dit wat onhandig. Een vriendelijke man schoot haar te hulp door de slagboom eventjes een klein beetje op te tillen. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Rudi & Freddie
Wat de eerste twee weken nog soort van grappig was, begint nu wel irritant te worden. Steeds vaker voel ik de verleiding om eronderdoor te kruipen, maar doe het niet. Hoe achterlijk veel tijd het ook kost, het gaat er bij mij gewoon niet in. In Nederland mag je pas oversteken wanneer het knipperlicht gedoofd is. Hier is geen knipperlicht en ook geen bel, maar vroeg of laat wel een trein.
Op weg naar school luister ik naar de Rudi & Freddie show, een podcast die ik recentelijk heb ontdekt. Gemiddeld duurt een aflevering dertig minuten. Mijn fietstocht duurt ongeveer twintig minuten. Eigenlijk net niet handig, maar – je voelt ‘m al aankomen – daar hebben de slagboom. Laatst hoefde ik een keer niet te wachten bij het spoor, waardoor ik voor het einde van de podcast op school aankwam. Vervolgens bleef ik tien minuten voor de deur staan om de aflevering af te luisteren. Dan voel ik me bij de slagboom meer op m’n gemak.
Onthaasten
Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen. Of waarvan ik vind dat ik ze moet willen, maar dus niet doe. Yoga bijvoorbeeld. Of mediteren voor het slapen. Drie keer per week hardlopen, boeken lezen, in m’n dagboek schrijven, etc. Iets dat me wel lukt, is onthaasten. Misschien komt het door Zagreb, doordat ik het leuk vind om door de stad te fietsen, maar ik denk echter dat het een instelling is. Wanneer je voldoende tijd uittrekt en wanneer je de verplaatsing van A naar B als een activiteit op zichzelf beschouwt in plaats van iets onvermijdelijks, dan geeft het ineens veel meer rust. Mij althans.
De slagboom is deel van mijn fietsritjes geworden. Tijdens elk rit richting stad en terug, sta ik minstens tien minuten stil. Waar ik thuis gek genoeg niet de tijd neem of de rust heb om tien minuutjes stil te zitten, te mediteren, krijg ik die tijdens mijn fietsrit in m’n schoot geworpen. Op de terugweg, die vaak ’s avonds is, ben ik daarom stil. Geen podcast, geen luisterboek, geen muziek.
Bij de slagboom stap ik af en zet de motor uit. Hoofd uit.
Stilte.
Dankjewel slagboom.