Wanneer ik wakker lig, besef ik me dat ik bijna nooit wakker lig. Ik ga naar bed als ik moe ben en val nagenoeg onmiddellijk in slaap. Er is bizar weinig stress in mijn leven. Piekeren, malen, in cirkeltjes denken ken ik goed, maar komt op dit moment eigenlijk amper voor. En als dat dus wel gebeurt, dan is er blijkbaar iets dat me bezig houdt.

Gisteren uitte een vriend zijn zorgen. Over dat ik zo zoekende ben en mezelf niet voldoende bescherm. Ik snap het wel. Toch vroeg ik me af wie van ons het meest zoekende is. En wie van ons het zichzelf het moeilijkst maakt. Het is lastig te begrijpen dat ik niet naar iets toe werk, dat er niet iets groots of belangrijks is dat ik wil bereiken, maar “gewoon” doe waar ik me goed bij voel. Dat er geen bestemming is. Voor mij voelt het wegstrepen van die bestemming, dat ik me niet zoekende voel. Zal het vast wel zijn, maar ik voel me nu niet zo. Niet in negatieve zin in ieder geval.

Het niet precies weten, is vaak verwarrend of beangstigend. Vooral voor anderen. Ik vind het lastig te begrijpen dat sommige mensen zo vastberaden naar iets kunnen toewerken, grootse doelen hebben en niet (kunnen) genieten tot het doel is bereikt. Maar is dat doel dan niet juist een plek waar je eerder teleurstelling dan geluk zal aantreffen? Net zoals met het lopen van een trail, die eindbestemming is vaak helemaal niet zo boeiend. Het is meer het idee, iets dat in je hoofd zit. Dat je een project voltooid hebt geeft voldoening, maar wat mij gelukkig maakt is de weg daar naartoe.

Wat ik na het finishen van een trail het meeste mis, is het onderweg zijn. Het buiten leven, die eenvoud. Het op jezelf aangewezen zijn, die vrijheid. Vrijheid is daarom wat ik nastreef, waar ik ook ben.

Zelf denk ik dat het creëren van zogenaamde zekerheden uiteindelijk niet meer is wat houvast om het leven overzichtelijker te maken. Of het je daadwerkelijk zekerheid geeft, betwijfel ik.

Zekerheid en veiligheid. In hoeverre kán je jezelf beschermen?

Ik wil geen muur bouwen om mezelf achter te verschuilen. Om anderen buiten te houden zodat ze me niet kunnen kwetsen. Volgens mij geloof ik niet in muurtjes. Voor niets niet. Ik wíl dat dingen me kunnen raken. Dingen en mensen. Wanneer ik vrolijk ben, voel ik me vrolijk. Wanneer ik verdrietig ben, voel ik me verdrietig. Het is zoals het is en als ik een keer wakker lig, dan lig ik een keer wakker.

Vannacht lag ik wakker.

5 Reacties

  1. Hoi Eva.
    Ik volg je al langer en weet dat dit gewoon jouw ding is.
    Het onderweg zijn vind ik zelf ook het mooiste. Het doel is vaak ook gelijk het einde van het verhaal en moet er een nieuw doel gevonden worden waardoor alles weer overnieuw begint.
    Jouw leven intrigeerd me enorm en bewonder je er ook om.
    Het enige waar ik nog niet uit ben is, hoe het straks moet als de ouderdom zijn intrede doet. Daar kan ik me nog niets bij voorstellen hoe dat zal gaan. Waarschijnlijk lost zich dat vanzelf wel op maar daar maak ik me soms iets zorgen over. Kan ik van wakker liggen.

    1. Ouderdom, tja. Daar kan ik me ook weinig bij voorstellen en ik heb geen idee hoe het dan zal gaan. Is hopelijk ook nog ver weg. Maar waarover maak jij je dan zorgen als je wakker ligt?

      1. Echt eigenlijk over iedereen die straks met pensioen gaan. Het lijkt erop dat er steeds meer ingeleverd moet worden en verzorging van ouderen laat nu al te wensen over jullie generatie straks.

  2. Hallo Eva,

    Gisteren je site gevonden en dat leuke boek blijft nu nog wel een tijdje gesloten. Wat ik wel opmerk is dat er de laatste tijd geen teksten meer op je site komen. Hopelijk alles in orde met jou? Blijven gaan zou ik zo zeggen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...