Life & Adventure Journal
Nu heb ik vrij weinig verstand van auto’s, maar het verschil tussen een Fiat Panda en een BMW zie zelfs ik. Het is hier dan ook het ene of het andere uiterste. Je ziet of van die koekblikken rammelend zonder nummerborden of dure auto’s met glimmende velgen en de speakers volledig open. Die laatsten hebben overigens vaak Zwitserse, Oostenrijkse of Duitse nummerborden. Vaak, maar lang niet allemaal.
Ga door met lezen van "Rode schapen, dikke BMW’s en heel, heel, héél veel afval"
Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid?
Hoe bewaak ik mijn grenzen en in hoeverre ben ik juist op pad om grenzen te verleggen? Dat onderdompelen in een andere cultuur en dus geconfronteerd worden met andere gebruiken is enerzijds mijn insteek. Aan de andere kant functioneer ik niet als ik continue geprikkeld word.
Ga door met lezen van "Grensgeval"
Een stukje verderop wordt een kudde schapen naar beneden geschreeuwd. De honden blaffen fanatiek mee. Ik hoop dat ze niet mijn kant op komen, maar ik vrees het ergste. Alhoewel, deze honden lieten me net ook gewoon passeren, dus wellicht valt het mee. Aan de andere kant ligt het dorp waar gezellig dorpsgeluid vandaan komt….Ga door met lezen van “Hallo heuvels”
Het is groen, omringd door bergen, doorkruist door drie rivieren, een vette waterval middenin de stad en een boel historie. Kerken, moskeeën, oude stadsmuur, catacomben, het kasteel. Heerlijke burek, Bosnische koffie en vast ook ćevapi. De tweede keer zie ik het veel beter. Ik voel het. Het is een bijzondere plek. Een kruispunt van culturen….Ga door met lezen van “Terug in Jajce”
Van lief en zonnig naar donker en nat en weer terug naar lief en zonnig. Van vol goede moed naar hoe ver moet ik nog? Maar het gaat, ik ga. Het gaat, ik ga door. Het landschap wisselt. Het weer wisselt. Mijn energie wisselt. Mijn gevoel wisselt. Mijn motivatie, ja mijn motivatie wisselt ook. Ik…Ga door met lezen van “Een zucht, een vastzittende traan en een glimlach tussendoor”
“Madame, please open your tent.” Vlug schiet ik mijn slaaplegging in. Zul je altijd zien, ben je je net aan het wassen, belt er iemand aan. Onhandig rits ik mijn tent open en gluur naar buiten. Er staat een man met twee colaflessen gevuld met water en een klein Janaflesje met iets anders. “This is…Ga door met lezen van “Terug van weggeweest. Of, mijn groene Via Dinarica van Drinić via Ključ naar Ribnik”
Ik heb het goed voor elkaar. Dolgelukkig lig ik in een warme huisje middenin het bos. Planinarska Kuča Javorovo Kosa. Buiten waait de wind, ik hoor de regen op het dak tikken en af en toe komt er een diertje voorbij gescharreld. Waarschijnlijk een vos. Wellicht zitten er ook puh, slaapmuizen, maar voor alsnog is…Ga door met lezen van “Daar lig ik dan, heerlijk te liggen”
Gorski Kotar, het meest bosrijke stukje Kroatië. Het is me nog niet helemaal duidelijk hoe de grenzen lopen, waar Gorski Kotar begint en waar het weer anders heet. Vorig heb ik al kennis mogen maken met dit bijzondere stukje natuur. Grappig genoeg (of juist niet) ben ik er nu rond precies dezelfde tijd. Net na…Ga door met lezen van “Wilde wisselvalligheid in Gorski Kotar”
Natuurlijk is het super flauw om nu het twee dagen regent, sLOVEnië in sloRAINië te veranderen. Ik heb immers ontzettend goed weer gehad. Twee of misschien wel drie weken lang was het zonnig. Geen gedoe met onweer, geen gedoe met een natte tent, geen natte voeten, kleren of haren, geen verdwenen uitzichten, geen glibberige modderpaadjes. Het was gewoon heel erg mooi. Maar nu regent het dus.
Ga door met lezen van "sloRAINië"
Nog net geen jaar geleden liep ik precies waar ik nu loop. Nanos ligt nog steeds parmantig te lonken en te pronken. Ze bakent de vallei af. Vormt een barrière tussen het binnenland en de weg naar de wijn en de zee. Aan de andere kant van de vallei ligt de grote Javorniki en ik loop vanuit Hrušica omhoog over een heuvelrug tussen Predjama en Planina.
Ga door met lezen van "Een wereld van verschil"
Bergpaadjes maken me blij. Geen gesteun en gekreun, geen brandende kuiten. Ik voel me licht, vrolijk en ik ben een beetje opgewonden. Een kriebel in mijn buik en mijn voeten trippelen vrolijk over de stenen. Als ik naar mijn Instagram posts kijk, krijg ik bijna het gevoel dat ik “nep-leuk” doe, maar dit is wat er gebeurt als ik in de bergen ben. Dan maakt mijn hart sprongetjes en ik huppel er jubelend achteraan.
Ik moet alweer plassen, maar het regent. Niets mis met een beetje regen, ook niet met een beetje boel regen, maar plassen in de regen, dat vind ik verschrikkelijk. Of nou ja, uit m’n warme, droge slaapstulpje kruipen om me vervolgens langs het natte tentdoek een weg naar buiten te banen en op m’n natte slippers met m’n billen boven het natte gras gaan hangen. Dát vind ik verschrikkelijk. Verder ben ik eigenlijk wel blij met de regen.
Op m’n oranje matje naast m’n grijze huisje. Bovenop een heuvel met uitzicht op de Bodensee. Ik hoor lammetjes mekkeren, speedboten racen en er komt een wijnboer voorbij. Op zo’n typische wijnkar. Hoewel het bij het meer stikt van de campings, mag ik van de wijnboer hier gerust staan. “Zolang je maar alle rotzooi meeneemt.” Ik had het niet verwacht, dit wil toch iedereen?! Maar blijkbaar komt het niet vaak voor, hoe is het mogelijk?
Ga door met lezen van "De langste dag en vele andere heerlijk lange juni-dagen"
Oh wat voel ik me een ouwe zeur. En oh wat baal ik van mezelf dat ik mijn humeur zo laat beïnvloeden door andere mensen. In dit verhaal lucht ik mijn hart en ga ik op zoek naar een oplossing. Ik deel het, omdat ik denk (vrees) dat ik (h)erkenning en advies nodig heb. Dus heb je tips om met een slecht humeur (beïnvloedt door andere mensen) om te gaan, kom maar op!
Ga door met lezen van "Zuchterdezucht door de Wutachschlucht"
Een keuze. Voor de zekerheid heb ik verschillende GPX tracks op mijn GPS gezet, handig dacht ik, dan weet ik een beetje wat de mogelijkheden zijn. Het oorspronkelijke plan was om de Westweg door het Schwarzwald te lopen, maar de eerste etappes schijnen niet zo interessant te zijn en waar ik nu ben is het wél mooi.
Ik lig in mijn tentje en luister naar het getik van de regen. Het regent pijpenstelen. In een hoosbui bereikte ik Bärenbrunnerhof, een Gasthaus met zeltplatz waar voornamelijk klimmers komen. Ik kende deze plek van vijf jaar (of zes) geleden toen ik met de ASAC een lang weekend in de Süd Pfalz ging klimmen. Voor drie euro mag je er je tent opzetten en voor heel veel meer geld kan je er een biologische maaltijd nuttigen. Tussen de stoere, breedgeschouderde klimmers ben ik slechts een wandelaar. Een doorweekte wandelaar.
Ga door met lezen van "Na zonneschijn komt regen"
Beteuterd sta ik naar het kaartenautomaat te kijken. Een treinkaartje terug naar waar ik vandaan kom, kost bijna 40 euro. Het is heet. Ik wil helemaal niet met de trein. Mijn broer en zus denken met me mee, misschien dat ze me naar een goede liftplek kunnen brengen? Het zweet drupt naar beneden. Ik wil helemaal niet liften. We dubben, overleggen, treuzelen totdat ik er genoeg van heb. “Ik ga lopen” kondig ik aan.
Ga door met lezen van "Met de benenwagen"
Ik sluit mijn ogen en luister. Elke avond weer. Wanneer ik m’n tentje heb opgezet, kan ik urenlang liggen of zitten luisteren. Ik zou wat kunnen lezen of schrijven, berichtjes beantwoorden, maar ik blijf liggen en luister.
Ik schrijf vaak over het weer, merk ik. Het weer houdt me bezig. Niet omdat het weer het een eenvoudig onderwerp is om een praatje over aan te knopen, want daar heb ik dan weer een hekel aan, praten over het weer, maar omdat het weer zo ongelooflijk bepalend is voor wat ik doe en hoe ik me voel.
Een super zonnige dag, fantastisch! Tijd voor een terrasje. Eens in de zoveel dagen trakteer ik mezelf op een kopje koffie, of als ik het echt dolletjes maak, op een biertje. Natuurlijk moet dat terras wel WiFi hebben, het liefst de mogelijkheid om mijn telefoon op te laden én toestaan dat ik een poosje kan blijven zitten. Als dat alles geregeld is, kan mijn dag niet meer stuk.
Ga door met lezen van "Kletsen over kuddes"
Een haat liefde verhouding heb ik met clichés. Het staat me tegen ze te gebruiken, maar ze zijn vaak zo waar. Ik ben altijd alles tot in den treuren aan het nuanceren, maar soms ís het gewoon zo.
Ga door met lezen van "Het had zo moeten zijn…"
Hoewel het aantal kerkgangers in Nederland nog steeds afneemt, neemt het aantal pelgrims serieus toe. Al eeuwenlang lopen er jaarlijks duizenden, zo niet honderdduizenden mensen naar Santiago, dat is niets nieuws. Wat mij verbaasd is dat het nu populair of misschien zelf hip begint te worden om te voet naar het zuiden te gaan. Ik vraag me af waar dit vandaan komt. Waarom lopen mensen die niet gelovig zijn naar Santiago?
Ga door met lezen van "Levenskunst"
“Hey, een fietser!” Nieuwsgierig lopen Arne en ik de paalkamperplaats bij Avelingen op. Naast een klein tentje staat een tourfiets met twee Ortlieb fietstassen. De tent staat open en her en der liggen wat spullen, maar van de fietser is geen spoor te bekennen.
Ga door met lezen van "Dakloos, trekker of zwerver?"
Ik vraag me regelmatig af waarom ik in hemelsnaam alles, al mijn overpeinzingen, gedachtes en ideeën het wereld wijde web op gooi. Ik vraag me af of dit niet juist een averechtse werking heeft. Of het de echtheid en misschien zelfs wel de oprechtheid van mijn avontuur eigenlijk teniet doet…
Natuurlijk publiceer ik niet alles wat ik schrijf. Deze selectie maakt dat ik nadenk over wat ik wel en niet wil delen. Maar misschien ook over het beeld dat ik wel of niet wil creëren. Mijn online aanwezigheid.
Ga door met lezen van "Online"
Tegen beter weten in ben ik toch bij berghut Alan gaan slapen, Planinarski dom Alan. Ik was gewaarschuwd dat het een ongezellige boel is met onverschillige,
Ga door met lezen van "Stom stom stom, alles is stom!"
Iedere hut, planinarski dom, shelter, sklonište, kuće heeft een deur die volledig beplakt is met stickers van bergsportverenigingen, planinarsko drustvo’s. Een beetje zoals van die vakantiebusjes die stickers verzamelen van de plekken waar ze geweest zijn. Of topkruizen op een berg en de borden op een bergpas waar fietsers zo graag voor poseren. Ik vind het bijna jammer dat ik zelf geen sticker heb.
Ga door met lezen van "Daddies little hut"
Daar bovenop die berrug
Daar bovenop die ber
Daar hangt een dikke woholk
Daar hangt een dikke woholk
“Geen druk, geen moeten, maar mogen en willen.” – Oma Kiele
In Nederland vind ik het keer op keer moeilijk om dat vakantiegevoel vast te houden. Opgeslokt worden door het dagelijks leven gaat sneller dan je denkt. En meestal zonder dat je het zelf in de gaten hebt.
Ga door met lezen van "Vakantiegevoel"
Het is onvermijdelijk, de gesprekken over mannen. De “niet te doens”, “OMG’s” en “he’s just not that in to you’s” vliegen je om de oren. Soms letterlijk.
Begin van de middag kreeg ik een lift vanuit Knin naar Gračac, Prezid om precies te zijn, van waar de trail omhoog naar Crnopac begint. Met een rugzak vol proviand en schone kleren begon ik aan de wandeling omhoog.