Huh, hoor ik het nou goed? Een toeter? Alweer zit ik bij een kerkje, maar nu middenin de bergen. Het regent. Daarom ben ik gestopt met lopen. Het kerkje is open. Dus zit ik nu ín een kerkje. Ik hou niet van nat worden. Nat worden en dan wanneer de zon ondergaat en het koud wordt een nog van de ochtenddauw natte tent opzetten waar je met je natte zooi in moet kruipen. Als het niet hoeft, dan liever niet nee. Verrek, weer die toeter.
Ga door met lezen van "Toeters en bellen"
Zoals met veel lange afstand routes op de Balkan is het ook met de kusttrail in Montenegro (die door de bergen loopt), een beetje alles of niets. Het is of fantastisch mooi, of saai. Alsin, er zijn of prachtige uitzichten of je loopt uren door de bossen. Maar ook, de route is of super goed onderhouden of je worstelt kilometers lang met prikkelbosjes. En dan zijn de goed onderhouden paden veelal onverharde wegen, want die zijn minder werk om te onderhouden. Dat laatste is mijn eigen invulling, omdat ik het erg opvallend vind dat met name de goed bereikbare trajecten goed begaanbaar zijn. Is het nog te volgen?
Ga door met lezen van "Cavia in Lovćen National Park"
Tijdens eerdere tochten vond ik fijn om me terug te trekken met een luisterboek. Het was een manier om de eindeloze storm aan gedachten te doen verstommen. Ik zou kunnen mediteren of proberen heel mindful door het leven te gaan, maar luisteren naar een verhaal is meer dan een vorm van afleiding. Omdat ik mezelf continue onderdompel in een andere cultuur, een andere taal en andere gebruiken, heb ik af en toe behoefte aan iets eigens. Iets bekends, iets Nederlands. Iets vertrouwds in feite.
Ga door met lezen van "Met Botte en Ype in de tent"
Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid?
Hoe bewaak ik mijn grenzen en in hoeverre ben ik juist op pad om grenzen te verleggen? Dat onderdompelen in een andere cultuur en dus geconfronteerd worden met andere gebruiken is enerzijds mijn insteek. Aan de andere kant functioneer ik niet als ik continue geprikkeld word.
Ga door met lezen van "Grensgeval"
Genoeg woorden vang ik op. Ik kan er alleen geen logische zinnen van maken, laat staan een antwoord geven. Ja, mijn sokken zijn nat. Nee, ik heb geen koude voeten. En nee, ik wil zeker niet dat jij ze voor me gaat wassen. Ik geneer me, maar zolang de regen met bakken uit de hemel komt en ik hier droog zit, zet ik me mijn ongemak heen en blijf zitten waar ik zit.
Ga door met lezen van "Ik hoor het wel, maar begrijp het niet"
Dat je wil genieten, dat je blij wilt zijn. Dat je jezelf gelukkig wilt prijzen, dat je dankbaar bent, je je dankbaar voelt. Wat als dat er wel is, maar er zit een laagje overheen. Het hoofd blijft denken. Ogen worden nat. Ik ben vrij. Je bent vrij. Snotneus. Traan druppelt in oor. De bergen zijn mijn strijdtoneel.
Ga door met lezen van "De bergen zijn mijn strijdtoneel"
Het is gek om op precies dezelfde plek in precies dezelfde situatie te zitten. Twee jaar verstreken en er is geen steek veranderd. Zo lijkt het. Ik lig in mijn tent (precies dezelfde tent) en het regent pijpenstelen. Na onwijs lang wikken en wegen heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen. Afwachten. In m’n tent, want de bivakhut, Martinova košara, is zelfs om een onweersbuitje uit te zitten een hoogst onaantrekkelijke plek. In de tijd dat ik alle andere mogelijke opties wel tien keer voorbij heb laten komen, had ik wellicht al in Uništa kunnen zijn.
Ga door met lezen van "Martinova košara"
Een prachtige heuvel, heerlijk uitzicht. Een avondje alleen. Ik heb het nodig. De laatste avond in het wild. Semi wild, boven een gehucht. Tevreden dump ik mijn tas in het gras en ga zitten. Binnen een minuut heb ik het koud. Er komt sneeuw. Ja, maar ach. De laatste nacht overleef ik vast wel. Ook…Ga door met lezen van “Laatste avond, laatste nacht, laatste dag, laatste meters”
Een stukje verderop wordt een kudde schapen naar beneden geschreeuwd. De honden blaffen fanatiek mee. Ik hoop dat ze niet mijn kant op komen, maar ik vrees het ergste. Alhoewel, deze honden lieten me net ook gewoon passeren, dus wellicht valt het mee. Aan de andere kant ligt het dorp waar gezellig dorpsgeluid vandaan komt….Ga door met lezen van “Hallo heuvels”
Het is 7 uur en het is donker. Mijn tent is gevuld met slaapzak. Een nieuwe, oude slaapzak. Mijn enorm warme donsslaapzak. Mijn slaapzak zonder naam. Er ritselen bladeren, ik geloof dat het de wind is. Ik hoor ook de wolken. Ze schuiven. Het klinkt als een hele grote rammelende maag. Niets dreigends, gewoon wat geschuif. Of misschien is het een vliegtuig.
Ga door met lezen van "Slaapzak zonder naam"
Het is groen, omringd door bergen, doorkruist door drie rivieren, een vette waterval middenin de stad en een boel historie. Kerken, moskeeën, oude stadsmuur, catacomben, het kasteel. Heerlijke burek, Bosnische koffie en vast ook ćevapi. De tweede keer zie ik het veel beter. Ik voel het. Het is een bijzondere plek. Een kruispunt van culturen….Ga door met lezen van “Terug in Jajce”
Het gaat niet. Het gaat wel. Het gaat niet. Het gaat niet heel lekker. Het is bikkelen. Zo wil ik niet meer door. Maar ik wil ook niet terug. Of met de bus. Ik wil wel, maar ik wil niet. Niet zo. Pfff. Er zijn teveel dingen die me energie kosten. De balans is zoek….Ga door met lezen van “Het gaat niet”
Van lief en zonnig naar donker en nat en weer terug naar lief en zonnig. Van vol goede moed naar hoe ver moet ik nog? Maar het gaat, ik ga. Het gaat, ik ga door. Het landschap wisselt. Het weer wisselt. Mijn energie wisselt. Mijn gevoel wisselt. Mijn motivatie, ja mijn motivatie wisselt ook. Ik…Ga door met lezen van “Een zucht, een vastzittende traan en een glimlach tussendoor”
Ik vang dromen. Vluchtige flarden van verlangens. Eerst laat ik ze sudderen. Ideeën, wensen. Beelden. Voorstellingen. Wat vertellen ze me? Deze dromen? Waar komen ze vandaan? Zonder een vast omlijnd plan stop ik ze in mijn rugzak. Samen gaan we op pad. Op ontdekkingstocht. Onderweg blijf ik ze vangen. Een hele tas vol. Ik hoef…Ga door met lezen van “Dromenvanger”
“Madame, please open your tent.” Vlug schiet ik mijn slaaplegging in. Zul je altijd zien, ben je je net aan het wassen, belt er iemand aan. Onhandig rits ik mijn tent open en gluur naar buiten. Er staat een man met twee colaflessen gevuld met water en een klein Janaflesje met iets anders. “This is…Ga door met lezen van “Terug van weggeweest. Of, mijn groene Via Dinarica van Drinić via Ključ naar Ribnik”
Verloren, niet eens zoekende, ik voel me gewoon verloren. Geen grip. Op niets. Bijna niets. Onrustig, hartkloppingen. Alsof ik in een coconnetje zit zonder zicht op een veilig rustig plekje. Geen plek voor mezelf. Geen uitzicht. Geraas van auto’s, geblaf van honden. Ik kan me niet verstaanbaar maken en bij de enkeling die wel Engels of Duits spreekt, komt het niet over wat ik wil. Het regent, het is grauw. Het seizoen is over. Campings sluiten, men maakt zich klaar voor de winter en ik, ik wil gewoon wat wandelen. Van Bihać naar Sarajevo bijvoorbeeld…
Ga door met lezen van "Andere koek"
Ik heb het goed voor elkaar. Dolgelukkig lig ik in een warme huisje middenin het bos. Planinarska Kuča Javorovo Kosa. Buiten waait de wind, ik hoor de regen op het dak tikken en af en toe komt er een diertje voorbij gescharreld. Waarschijnlijk een vos. Wellicht zitten er ook puh, slaapmuizen, maar voor alsnog is…Ga door met lezen van “Daar lig ik dan, heerlijk te liggen”
Gorski Kotar, het meest bosrijke stukje Kroatië. Het is me nog niet helemaal duidelijk hoe de grenzen lopen, waar Gorski Kotar begint en waar het weer anders heet. Vorig heb ik al kennis mogen maken met dit bijzondere stukje natuur. Grappig genoeg (of juist niet) ben ik er nu rond precies dezelfde tijd. Net na…Ga door met lezen van “Wilde wisselvalligheid in Gorski Kotar”
Weken, zoniet maanden probeer ik me door het boek “The Power of NOW” heen te worstelen. Een bestseller die je gelezen moet hebben. Drie jaar geleden waagde ik mijn eerste poging. Na ongeveer 40 pagina’s legde ik het weg. Nu ik alle tijd en rust heb, leek het me een geschikt moment om opnieuw te…Ga door met lezen van “Waarom ik “de kracht van het nu” toch weer naast me heb neergelegd”
Natuurlijk is het super flauw om nu het twee dagen regent, sLOVEnië in sloRAINië te veranderen. Ik heb immers ontzettend goed weer gehad. Twee of misschien wel drie weken lang was het zonnig. Geen gedoe met onweer, geen gedoe met een natte tent, geen natte voeten, kleren of haren, geen verdwenen uitzichten, geen glibberige modderpaadjes. Het was gewoon heel erg mooi. Maar nu regent het dus.
Ga door met lezen van "sloRAINië"
Ik hoor iets. Een knorrende buik, maar niet de mijne. Het verplaatst. Knappende takjes. Hmm. Het is weer stil.
Een druppende kraan. Krekels. En ik hoor zelfs de snelweg. Gerommel. Niet op het dak. Niet in de bomen. Niet in de lucht.
Bij de vuilnisbakken? Of gewoon uit het hotel? Hmm.
Nee hoor, ik ben niet bang voor beren. Totdat het donker is en ik alleen in mijn tentje lig.
Ga door met lezen van "Medved?"
Nog net geen jaar geleden liep ik precies waar ik nu loop. Nanos ligt nog steeds parmantig te lonken en te pronken. Ze bakent de vallei af. Vormt een barrière tussen het binnenland en de weg naar de wijn en de zee. Aan de andere kant van de vallei ligt de grote Javorniki en ik loop vanuit Hrušica omhoog over een heuvelrug tussen Predjama en Planina.
Ga door met lezen van "Een wereld van verschil"
Het is onvermijdelijk, herinneringen komen terug. Ze ploppen zomaar op. Sommigen flitsen voorbij en laten slechts een vaag spoor achter, anderen blijven sluimeren. Heerlijk nostalgisch, ik vind het fijn.
Het is me nog niet gelukt om in één keer goed te lopen. Naar beneden naar het toilet, dat gaat, maar terug is een probleem. Steevast stap ik de verkeerde gang in en trek verkeerde deuren open. Gelukkig ben ik alleen. De enige slaapgast in Dom v Tamarju. Het zou wat zijn als het hier vol zit. Ik stel me tientallen rond dolenden mensen voor, die hun weg proberen te vinden in de wirwar van gangen en kamers.
Ga door met lezen van "Doolhof"
Nog maar eens koffie zetten. Ik zit half in mijn slaapzak met mijn rechterbil op een zitlap die ik onderweg gebonden heb en mijn linker op mijn slaapmatje. Hoeveel uur heb ik inmiddels wel niet doorgebracht, zo zittend in de opening van mijn tent? Het gebeurt vaak dat het te koud of te nat is om buiten naast mijn tent te koken, maar ik geniet van dit campingkoken. Warm, droog en toch buiten.
Het is 22 juli, de verjaardag van mijn opa. Ik heb moeite met de dagen bijhouden, ik merk dat het zondag is wanneer ik op een zondag in een stadje met supermarkt kom. Die is dan dicht. Toch vergeet ik nooit om mijn oma op 22 juli een berichtje te sturen.
Ga door met lezen van "Lieve opa"
Schrijven. Soms gaat het vanzelf en soms niet. Dan denk ik teveel. Ben ik me ervan bewust dat er mensen zijn die het lezen. Of vind ik dat ik dit of dat zou moeten, maar voel weerstand. Schrijven. Ik doe het voor mezelf, maar deel het met anderen. Met iedereen die het lezen wil. Waarom?
Bergpaadjes maken me blij. Geen gesteun en gekreun, geen brandende kuiten. Ik voel me licht, vrolijk en ik ben een beetje opgewonden. Een kriebel in mijn buik en mijn voeten trippelen vrolijk over de stenen. Als ik naar mijn Instagram posts kijk, krijg ik bijna het gevoel dat ik “nep-leuk” doe, maar dit is wat er gebeurt als ik in de bergen ben. Dan maakt mijn hart sprongetjes en ik huppel er jubelend achteraan.
Ik moet alweer plassen, maar het regent. Niets mis met een beetje regen, ook niet met een beetje boel regen, maar plassen in de regen, dat vind ik verschrikkelijk. Of nou ja, uit m’n warme, droge slaapstulpje kruipen om me vervolgens langs het natte tentdoek een weg naar buiten te banen en op m’n natte slippers met m’n billen boven het natte gras gaan hangen. Dát vind ik verschrikkelijk. Verder ben ik eigenlijk wel blij met de regen.
Lief dagboek,
Vandaag was nat en koud, gelukkig zat binnen. Een rustdag in het dal. Een dal op twaalfhonderd en nogwat meter. De hagelstenen van de onweersbui van gisteren lagen nog in mijn voortent toen ik wakker werd. Verbazingwekkend dat ik het niet koud heb gehad. Ik moest wel nodig plassen, maar met regen de tent uit, weiger ik. De afwas in de regen doen ook. Daarom smaakte de havermout naar garnalen. Ondanks de wilde aardbeien.