Wanneer ik wakker lig, besef ik me dat ik bijna nooit wakker lig. Ik ga naar bed als ik moe ben en val nagenoeg onmiddellijk in slaap. Er is bizar weinig stress in mijn leven. Piekeren, malen, in cirkeltjes denken ken ik goed, maar komt op dit moment eigenlijk amper voor. En als dat dus wel gebeurt, dan is er blijkbaar iets dat me bezig houdt.
Ga door met lezen van "Wakker liggen"
Zoals gebruikelijk staat er een file voor het spoor, de slagboom is gesloten. En zoals gebruikelijk is er in de verste verte geen trein te zien. Mijn huisgenoot klaagde dat de gemeente van Zagreb geen geld in infrastructuur investeert. Ze zouden volgens hem een tunnel moeten maken, want de permanente file voor de spoorovergang blokkeert het verkeer verderop. Hij heeft gelijk, maar ik probeer me zo min mogelijk op te winden over dit soort dingen. Ik verwonder me liever.
Ga door met lezen van "De slagboom"
Huh, hoor ik het nou goed? Een toeter? Alweer zit ik bij een kerkje, maar nu middenin de bergen. Het regent. Daarom ben ik gestopt met lopen. Het kerkje is open. Dus zit ik nu ín een kerkje. Ik hou niet van nat worden. Nat worden en dan wanneer de zon ondergaat en het koud wordt een nog van de ochtenddauw natte tent opzetten waar je met je natte zooi in moet kruipen. Als het niet hoeft, dan liever niet nee. Verrek, weer die toeter.
Ga door met lezen van "Toeters en bellen"
Zoals met veel lange afstand routes op de Balkan is het ook met de kusttrail in Montenegro (die door de bergen loopt), een beetje alles of niets. Het is of fantastisch mooi, of saai. Alsin, er zijn of prachtige uitzichten of je loopt uren door de bossen. Maar ook, de route is of super goed onderhouden of je worstelt kilometers lang met prikkelbosjes. En dan zijn de goed onderhouden paden veelal onverharde wegen, want die zijn minder werk om te onderhouden. Dat laatste is mijn eigen invulling, omdat ik het erg opvallend vind dat met name de goed bereikbare trajecten goed begaanbaar zijn. Is het nog te volgen?
Ga door met lezen van "Cavia in Lovćen National Park"
Tijdens eerdere tochten vond ik fijn om me terug te trekken met een luisterboek. Het was een manier om de eindeloze storm aan gedachten te doen verstommen. Ik zou kunnen mediteren of proberen heel mindful door het leven te gaan, maar luisteren naar een verhaal is meer dan een vorm van afleiding. Omdat ik mezelf continue onderdompel in een andere cultuur, een andere taal en andere gebruiken, heb ik af en toe behoefte aan iets eigens. Iets bekends, iets Nederlands. Iets vertrouwds in feite.
Ga door met lezen van "Met Botte en Ype in de tent"
Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid?
Hoe bewaak ik mijn grenzen en in hoeverre ben ik juist op pad om grenzen te verleggen? Dat onderdompelen in een andere cultuur en dus geconfronteerd worden met andere gebruiken is enerzijds mijn insteek. Aan de andere kant functioneer ik niet als ik continue geprikkeld word.
Ga door met lezen van "Grensgeval"
Genoeg woorden vang ik op. Ik kan er alleen geen logische zinnen van maken, laat staan een antwoord geven. Ja, mijn sokken zijn nat. Nee, ik heb geen koude voeten. En nee, ik wil zeker niet dat jij ze voor me gaat wassen. Ik geneer me, maar zolang de regen met bakken uit de hemel komt en ik hier droog zit, zet ik me mijn ongemak heen en blijf zitten waar ik zit.
Ga door met lezen van "Ik hoor het wel, maar begrijp het niet"
Dat je wil genieten, dat je blij wilt zijn. Dat je jezelf gelukkig wilt prijzen, dat je dankbaar bent, je je dankbaar voelt. Wat als dat er wel is, maar er zit een laagje overheen. Het hoofd blijft denken. Ogen worden nat. Ik ben vrij. Je bent vrij. Snotneus. Traan druppelt in oor. De bergen zijn mijn strijdtoneel.
Ga door met lezen van "De bergen zijn mijn strijdtoneel"
Het is gek om op precies dezelfde plek in precies dezelfde situatie te zitten. Twee jaar verstreken en er is geen steek veranderd. Zo lijkt het. Ik lig in mijn tent (precies dezelfde tent) en het regent pijpenstelen. Na onwijs lang wikken en wegen heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen. Afwachten. In m’n tent, want de bivakhut, Martinova košara, is zelfs om een onweersbuitje uit te zitten een hoogst onaantrekkelijke plek. In de tijd dat ik alle andere mogelijke opties wel tien keer voorbij heb laten komen, had ik wellicht al in Uništa kunnen zijn.
Ga door met lezen van "Martinova košara"
Een prachtige heuvel, heerlijk uitzicht. Een avondje alleen. Ik heb het nodig. De laatste avond in het wild. Semi wild, boven een gehucht. Tevreden dump ik mijn tas in het gras en ga zitten. Binnen een minuut heb ik het koud. Er komt sneeuw. Ja, maar ach. De laatste nacht overleef ik vast wel. Ook in de sneeuw. Ineens trekt het helemaal dicht. Donkere wolken komen mijn prachtige plek bedekken. Ja verdorie, ga eens weg. De wind rukt op. Ik twijfel. De wolken rommelen. De…Ga door met lezen van “Laatste avond, laatste nacht, laatste dag, laatste meters”