Wanneer ik wakker lig, besef ik me dat ik bijna nooit wakker lig. Ik ga naar bed als ik moe ben en val nagenoeg onmiddellijk in slaap. Er is bizar weinig stress in mijn leven. Piekeren, malen, in cirkeltjes denken ken ik goed, maar komt op dit moment eigenlijk amper voor. En als dat dus wel gebeurt, dan is er blijkbaar iets dat me bezig houdt.
Ga door met lezen van "Wakker liggen"
Zoals gebruikelijk staat er een file voor het spoor, de slagboom is gesloten. En zoals gebruikelijk is er in de verste verte geen trein te zien. Mijn huisgenoot klaagde dat de gemeente van Zagreb geen geld in infrastructuur investeert. Ze zouden volgens hem een tunnel moeten maken, want de permanente file voor de spoorovergang blokkeert het verkeer verderop. Hij heeft gelijk, maar ik probeer me zo min mogelijk op te winden over dit soort dingen. Ik verwonder me liever.
Ga door met lezen van "De slagboom"
Zoals met veel lange afstand routes op de Balkan is het ook met de kusttrail in Montenegro (die door de bergen loopt), een beetje alles of niets. Het is of fantastisch mooi, of saai. Alsin, er zijn of prachtige uitzichten of je loopt uren door de bossen. Maar ook, de route is of super goed onderhouden of je worstelt kilometers lang met prikkelbosjes. En dan zijn de goed onderhouden paden veelal onverharde wegen, want die zijn minder werk om te onderhouden. Dat laatste is mijn eigen invulling, omdat ik het erg opvallend vind dat met name de goed bereikbare trajecten goed begaanbaar zijn. Is het nog te volgen?
Ga door met lezen van "Cavia in Lovćen National Park"
Tijdens eerdere tochten vond ik fijn om me terug te trekken met een luisterboek. Het was een manier om de eindeloze storm aan gedachten te doen verstommen. Ik zou kunnen mediteren of proberen heel mindful door het leven te gaan, maar luisteren naar een verhaal is meer dan een vorm van afleiding. Omdat ik mezelf continue onderdompel in een andere cultuur, een andere taal en andere gebruiken, heb ik af en toe behoefte aan iets eigens. Iets bekends, iets Nederlands. Iets vertrouwds in feite.
Ga door met lezen van "Met Botte en Ype in de tent"
Waar ligt de grens tussen gastvrijheid en iemand beroven van zijn vrijheid?
Hoe bewaak ik mijn grenzen en in hoeverre ben ik juist op pad om grenzen te verleggen? Dat onderdompelen in een andere cultuur en dus geconfronteerd worden met andere gebruiken is enerzijds mijn insteek. Aan de andere kant functioneer ik niet als ik continue geprikkeld word.
Ga door met lezen van "Grensgeval"
Net wanneer ik m’n lichaam van top tot teen van een laagje zonnebrand heb voorzien, trekt het dicht. Ja hoor eens even. Ik krijg ik dikke donder als antwoord. Goed. Vlug steek ik alle kleren die ik zojuist heb uitgetrokken in een plastic zak, trek m’n regenjas tevoorschijn en hul m’n mooie nieuwe (nog naamloze) tas in een oude, niet waterdichte regenhoes. De dagelijkse gang van zaken, behalve die zonnebrand dan. Dat was vandaag voor het eerst en had dus niet gehoeven.
Ga door met lezen van "Niet niets, maar wel weinig"
Genoeg woorden vang ik op. Ik kan er alleen geen logische zinnen van maken, laat staan een antwoord geven. Ja, mijn sokken zijn nat. Nee, ik heb geen koude voeten. En nee, ik wil zeker niet dat jij ze voor me gaat wassen. Ik geneer me, maar zolang de regen met bakken uit de hemel komt en ik hier droog zit, zet ik me mijn ongemak heen en blijf zitten waar ik zit.
Ga door met lezen van "Ik hoor het wel, maar begrijp het niet"
Dat je wil genieten, dat je blij wilt zijn. Dat je jezelf gelukkig wilt prijzen, dat je dankbaar bent, je je dankbaar voelt. Wat als dat er wel is, maar er zit een laagje overheen. Het hoofd blijft denken. Ogen worden nat. Ik ben vrij. Je bent vrij. Snotneus. Traan druppelt in oor. De bergen zijn mijn strijdtoneel.
Ga door met lezen van "De bergen zijn mijn strijdtoneel"
Ik zit achter een computer. Een hele snelle. En kijk uit op Medvenica, de berg bij Zagreb. Ik ben in Zagreb. Het begint koud te worden, maar gelukkig is het zonnig. Een groot contrast met het dag in, dag uit buiten zijn. Met electriciteit zijn dagen zijn in één klap twee keer zo lang. Ik kan iedere dag douchen, onbeperkt thee zetten en ik heb internet. Een nieuwe fase. Toch is er patroon. In grote lijnen. Het is eigenlijk precies zoals vorig jaar. 8 Maanden buiten, 4 maanden binnen. Of zoiets. Ik vind het allebei fijn. Het is mijn patroon.
Ga door met lezen van "In Zageb"
Kippen en moskeeën, kastelen, kerken, kloosters. Schapen, herders en toiletten middenin de heuvels. Een wandelroute voor mij alleen. Sweet solitude, I like. Tranen met tuiten, snot overal. Alweer een ontstoken oog. Koffies bij de vleet. De zon staat aan, de bergen zijn prachtig. Het is herfst, het is heet. Ik ga op en neer, met het landschap mee. Dit is hoe het gaat. En het gaat goed. Dit is een luie videoblog met vertelverhaaltjes vol kromme zinnen. Ik klets, snotter en huil erop los. Gedachtenfrutsels…Ga door met lezen van “Sweet solitude, heerlijke huilbui en feestgedruis in de bergen”