Oh wat voel ik me een ouwe zeur. En oh wat baal ik van mezelf dat ik mijn humeur zo laat beïnvloeden door andere mensen. In dit verhaal lucht ik mijn hart en ga ik op zoek naar een oplossing. Ik deel het, omdat ik denk (vrees) dat ik (h)erkenning en advies nodig heb. Dus heb je tips om met een slecht humeur (beïnvloedt door andere mensen) om te gaan, kom maar op!
Ga door met lezen van "Zuchterdezucht door de Wutachschlucht"
Schwarzwald, dat klinkt donker en duister. Ik stelde me donkere, ontoegankelijke, woeste bossen voor. De Pfalz maar een slagje wilder. Nu gaat het beginnen, dacht ik. Natuurlijk is er niet iets dat nog moet beginnen, maar ergens verwacht ik dat ik het op een gegeven moment echt zwaar ga krijgen. Dat de hoogteverschillen en de begaanbaarheid serieus moeilijk worden. En dat ik op een bepaald moment tegen mijn grenzen aan zal lopen.
”Mamma! Mamma!” Geschrokken kijk ik om me heen. “Mamma, wo bist du!?” Hoe is het mogelijk, het is bijna donker. Even later komt er een meisje mijn kant op gelopen. Haar stem trilt en ze ziet er bang uit. Dat ik zo laat nog rond loop is tot daar aan toe, maar een kind van hooguit 14, dat is niet oké. “Heb je een vrouw gezien?” vraagt ze in het Duits. “Nee, nee. Waar heb je je moeder voor het laatst gezien?” Ik begrijp haar antwoord niet. “Er is een hut hier vlakbij, zal ik je daar naar toe brengen?” Ze protesteert, ze wil blijven waar ze is. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik leg haar uit hoe ze bij de bemande hut kan komen en zeg haar dat ik beneden bij het meer zal kijken.
Ga door met lezen van "Volle maan met rangers & scouts"
Een keuze. Voor de zekerheid heb ik verschillende GPX tracks op mijn GPS gezet, handig dacht ik, dan weet ik een beetje wat de mogelijkheden zijn. Het oorspronkelijke plan was om de Westweg door het Schwarzwald te lopen, maar de eerste etappes schijnen niet zo interessant te zijn en waar ik nu ben is het wél mooi.
Afgelopen dagen heb ik heel veel bos gezien. Heel veel. Eerder liep ik een stuk van de zuidelijke Pfälzer Jakobsweg, dat was een verademing na het oneindig lange stuk langs de Saar. Ik kon een route volgen en kwam geregeld in dorpjes, langs oude molens en andere idilische picknickplaatsen. Toch had ik een beetje het gevoel dat ik niet echt in het bos was. Niet op de echte bospaadjes. Nou, dat heb ik inmiddels goed gemaakt.