“Kan je dáárop lopen?!” Hoewel het me zelf inmiddels niet meer opvalt dat ik ongebruikelijk schoeisel draag, word ik er keer op keer, door wie dan ook, waar ik ook kom, op gewezen dat het ˝niet echt normaal is.˝ Ze trekken de aandacht, roepen verbazing op en uiteindelijk, wanneer alle grappen en flauwe opmerkingen zijn gemaakt, zetten ze aan tot een nieuwsgierig gesprekje. Wandelen op FiveFingers in de bergen, dit is mijn ervaring.
Ga door met lezen van "FiveFingers in de bergen, mijn ervaring"
˝Hey Eva, are you sad?˝ Verwoed probeer ik een antwoord te typen. Delete het. Begin opnieuw. Delete en schrijf uiteindelijk: ˝Yes I am.˝
Ga door met lezen van "Wat moet dat met die tranen?!"
“Eva, heb je zin om mee naar de Polhanje te gaan?” Uhhh…. Eventjes ben ik in de war. Polh, is dat hetzelfde als puh, dormouse oftewel een slaapmuis? Alsof mijn gastheer mijn gedachten kan lezen, antwoordt hij. “Ja inderdaad, slaapmuis. De polh is heel belangrijk hier, we hebben een bijzondere traditie rond de jacht op slaapmuizen. De Polhanje.” Meent hij dit serieus? Een feestelijke avond, nacht of heel weekend om het slaapmuis-jacht-seizoen te vieren?! In dat geval ga ik natúúrlijk mee!
Ga door met lezen van "Polhanje: eten, drinken, jagen én feesten in de donkere Snežnik bossen"
Nog voor de zon boven die bomen uit wist te komen, stond ik klaar. Klaar om aan een nieuw dag te beginnen, een dag met als hoogtepunt de grote Snežnik. De afgelopen maanden
Ga door met lezen van "In, op en rond Snežnik"
Oef, wat een mooie dag. Strak blauwe hemel, temperatuur net iets boven nul, frisse en zuurstofrijke lucht en een omgeving vol bomen, bergen en beesten. Beren. Opgewonden dartel ik rond op het terrein van gostišče Mašun waar ik vannacht heb geslapen. Er is verder niemand, het toeristen seizoen is over, maar voor mij is er niets heerlijkers dan een prachtige, prille herfstdag. De warmte van de zonnestralen herinnert me aan de zomer, maar de kleuren van de bladeren vertellen me dat de winter op komst is. Maar nu eerst de herfst.
Ga door met lezen van "Een kleurrijke herfstwandeling door de bossen van Sviščakih"
In oktober bereikte ik eindelijk Slovenië. De in mijn herinnering donkere, groene bossen waren inmiddels geel, rood en oranje gekleurd. Een gouden tapijt bedekte de zachte bosgrond. Herfst op volle kracht. Verheugd begon ik aan het laatste traject van de Via Dinarica. Het Sloveense traject.
Ga door met lezen van "Beren, bomen en kettingzagen"
Vesna kreeg gelijk. Regen. Met bakken komt het uit de hemel. Urenlang. Dat zal je altijd zien, wanneer ik iets van een planning maak, met iemand afspreek waardoor ik iets “moet”, keert het weer zich tegen me. Tja en dan?
Ga door met lezen van "van Risnjak naar Sušak"
Ga ik het halen? Voor de regen binnen. Ik weet dat als ik nu niet omhoog loop, de kans dat ik morgen ga aanzienlijk kleiner is. En makkelijk pad en een warme hut en als het niet bewolkt zou zijn een prachtig uitzicht.
Jaaa, daar is ie eindelijk! Ik wist van zijn bestaan af, maar had geen idee van de locatie. Bij het zien van de enorme hoeveelheid stenen, rotsblokken en brokken in het bos,
Met een katoenen schoudertasje waar oneindig vaak met felgekleurde letters “Hawaii” stond geschreven, komt hij een beetje verward binnenlopen. Het is alsof hij ergens naar opzoek is.
Ga door met lezen van "De jongen zonder jas"
Tegen beter weten in ben ik toch bij berghut Alan gaan slapen, Planinarski dom Alan. Ik was gewaarschuwd dat het een ongezellige boel is met onverschillige,
Ga door met lezen van "Stom stom stom, alles is stom!"
Verkreukeld word ik wakker. “Good morning!” Zegt mijn opgewekte huttemaatje Davorin uitgeslapen wanneer ik mijn ogen open doe. “So, you’re not eaten by a giant puh..” “Hmm.” Knor ik,
Ga door met lezen van "van Stap naar Ždrilo"
Iedere hut, planinarski dom, shelter, sklonište, kuće heeft een deur die volledig beplakt is met stickers van bergsportverenigingen, planinarsko drustvo’s. Een beetje zoals van die vakantiebusjes die stickers verzamelen van de plekken waar ze geweest zijn. Of topkruizen op een berg en de borden op een bergpas waar fietsers zo graag voor poseren. Ik vind het bijna jammer dat ik zelf geen sticker heb.
Ga door met lezen van "Daddies little hut"
Wat is dat toch met al die Kroaten die ‘s nachts aan de wandel gaan? Vooral in Paklenica National Park, bij elke hut of shelter komt er tot diep in de nacht volk aan.
Ga door met lezen van "Luie SportHiker"
“Ik hoor mensen.” “Ja, ik ook..” Tegen het vallen van de avond komt er een groepje jongens aangelopen. Met hond. Caroline vlucht snel de hut in,
Ga door met lezen van "Hond in de hut"
De wind lijkt van alle kanten te komen. Hij blaast me vooruit, maar kan zich ineens tegen me keren. Ik raak uit balans en kan nauwelijks mijn ene been voor de andere zetten.
Begin van de middag kreeg ik een lift vanuit Knin naar Gračac, Prezid om precies te zijn, van waar de trail omhoog naar Crnopac begint. Met een rugzak vol proviand en schone kleren begon ik aan de wandeling omhoog.
Kroatië. Chaos. Fragmenten. Brokjes. Auto’s, bussen, roundtrips, topjes en heel veel “not to miss – Croatia’s most beautiful places”… De Via Dinarica in Kroatië moet meer gezien worden als een corridor waarbij Via Dinarica HR focust op de “parels”.
Gevonden! Het is zover, waterputten mét emmers. Ik had van andere Via Dinarica hikers al foto’s voorbij zien komen, maar was zelf slechts vieze of lege putten tegen gekomen. Op die bij Vranske Stijene waar een lief, oud schapenmevrouwtje mijn SIGG drinkfles voor me heeft gevuld na.
Ga door met lezen van "Eén emmertje water halen (en over mijn fijne SIGG drinkfles)"
Na regen komt zonneschijn en bergen komen velden. Velden met boerderijen en dorpen in valleien met weggetjes en watertjes. Het landschap verandert,
Ga door met lezen van "Tussen de velden"
Ik zit bij het allerliefste Anastasia household in de tuin van het avondzonnetje te genieten. Ik zie en hoor weer schapen. Toevallig bedacht ik me vandaag dat ik nauwelijks of eigenlijk geen schapen
Ga door met lezen van "Anastasia"
De afdaling van Prenj en de ontmoeting met de Duitse Via Dinarica hiker Gerald deden de dag
Ga door met lezen van "Café Bela & Club Ravna"
Planinarski dom Jezerce, een gloednieuwe onbemande hut die de hele zomer open is. Op goed vertrouwen kunnen wandelaars en andere bergsporters hier schuilen, picknicken en zelfs overnachten.
Ga door met lezen van "In de hut"
Verloren stond ik om me heen te kijken. Wat een chaos, wat een hoop mensen en wat een troep. Boračko jezero. Een jonge hond greep zijn kans en viel mijn wandelstok aan. Ik liet het beest zijn gang gaan en
Ga door met lezen van "Op de camping"
Een van de meest kenmerkende eigenschappen van Bosnië en Herzegovina is de diversiteit. Zowel in religie als in de natuur. De landschappen. Ik dacht dat het een aangedikt promopraatje
Ga door met lezen van "Krassen en kloven"
“Ik heb eindelijk je waterfilter gebruikt!” Voor vertrek kreeg ik van een vriendinnetje een superdeluxe waterfilter kado. Eentje die ik prachtig op de enorme drinkzak die ik van hetzelfde vriendinnetje, Sytske, te leen heb, kan draaien.
“Waag het niet aan mijn vuilnisbak te komen” blafte hij terwijl Ana en ik nietsvermoedend van het restaurantje in Umoljani naar beneden liepen. Honden.
Ga door met lezen van "Blaffende honden in Bjelašnica"
Budovici, Oko Treskavica household. Eind van de middag kwam ik aan, maar voor mijn gevoel bracht ik er een hele dag door. Wat een paradijselijk mooie plek en wat een hilarische gastheren. Jut en jul.
Ga door met lezen van "Another day in paradise"
Ik kan mezelf bijna niet meer serieus nemen. Na nauwelijks een uur gelopen te hebben, ontmoette ik de gastvrije Slava die me uitgenodigde voor een kop koffie bij haar thuis. Samen met haar
Ga door met lezen van "Woordjes leren"
Donje Bare. Ik zit nog steeds bij de oude jagershut aan een picknicktafel onder een afdak. Inmiddels gehuld in mijn slaapzak op twee aan elkaar geschoven banken waar ik op kan liggen.
Ga door met lezen van "Drup drup natte mist"