Zoals ik voorspelde zou ik ergens halverwege waarschijnlijk een paar dagen heel hard gaan chillen. “Of het nou onwijs mooi weer of onwijs slecht weer wordt, ik zie mezelf er toe in staat om een week in een bivakhutje rond te hangen. Beetje lezen, beetje schrijven. Koffie zetten, eten, slapen. Ik ga die route echt niet in een week lopen…”
Ga door met lezen van "Mooiweerwandelaar"
Bijna twee weken geleden stapte ik op de bus naar Sarajevo en inmiddels heb ik ruim 200 kilometer gelopen, maar laat ik eens vertellen wat ik precies van plan ben. En hoe. Met deze blog hoop ik je een beetje in te leiden in mijn nieuwe avontuur, of in het vervolg van mijn vorige avontuur.
Ga door met lezen van "De tocht gaat door: Via Dinarica knutselroute"
Net wanneer ik m’n lichaam van top tot teen van een laagje zonnebrand heb voorzien, trekt het dicht. Ja hoor eens even. Ik krijg ik dikke donder als antwoord. Goed. Vlug steek ik alle kleren die ik zojuist heb uitgetrokken in een plastic zak, trek m’n regenjas tevoorschijn en hul m’n mooie nieuwe (nog naamloze) tas in een oude, niet waterdichte regenhoes. De dagelijkse gang van zaken, behalve die zonnebrand dan. Dat was vandaag voor het eerst en had dus niet gehoeven.
Ga door met lezen van "Niet niets, maar wel weinig"
Geheel in de zomervakantie-stemming stapte ik in Sarajevo uit de bus. Okay, we hadden wat onweer onderweg en okay, het weerbericht gaf regen, regen en regen aan, maar omdat het in Nederland zulk mooi weer was, kon ik het gewoon niet geloven. Ik had me voorbereid op intense hitte. Dikke tube zonnebrand en after sun mee, maar in plaats van een meedogenloos hard brandende zon, kreeg ik mist en modder.
Ga door met lezen van "Mist en modder"
Ik lig al vroeg in m’n tent. Eerst om te schuilen voor de regen, daarna voor de wind. Terwijl ik me probeer te concentreren op een nieuw boek, hoor ik ineens voetstappen. Ze komen dichterbij. Een jongen in korte broek met een dagrugzak komt aangesloft. Echt energiek ziet ie er niet uit. Hij loopt zonder mijn tent een blik waardig te gunnen op de hut af. Die is dicht. Hij klopt. Niets.
“Hello” zeg ik vanuit m’n tent. Ik voel me een beetje ongemakkelijk, wat zal ik zeggen? Dat de hut dicht is ziet ie zelf ook wel. Het ziet er niet naar uit dat de jongen een tent mee heeft. Hij lijkt überhaupt niet veel mee te hebben. Wat doet ie hier? Behalve de dichte hut is er niets. “Oh hallo” zegt ie terug. Ik vraag of hij Engels spreekt, hij vraagt in het Engels of ik een tourist ben. “Ja zoiets, ik ben een wandelaar. En jij?” Hij denkt even na. “I’m a passenger” besluit ie dan. Interessante woordkeuze. Een voorbijganger.
Ga door met lezen van "De voorbijganger"
Het is gek om op precies dezelfde plek in precies dezelfde situatie te zitten. Twee jaar verstreken en er is geen steek veranderd. Zo lijkt het. Ik lig in mijn tent (precies dezelfde tent) en het regent pijpenstelen. Na onwijs lang wikken en wegen heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen. Afwachten. In m’n tent, want de bivakhut, Martinova košara, is zelfs om een onweersbuitje uit te zitten een hoogst onaantrekkelijke plek. In de tijd dat ik alle andere mogelijke opties wel tien keer voorbij heb laten komen, had ik wellicht al in Uništa kunnen zijn.
Ga door met lezen van "Martinova košara"
Er was een idee dat uitgroeide tot een plan. Het plan groeide uit tot een avontuur. Het avontuur bleek een heuze reis. Een reis met een bestemming die gaandeweg veranderde. Stap voor stap baande ik me een weg door Europa. Een prachtig mooie weg door het prachtig mooie Europa. Middels verschillende wandelroutes reeg ik de ene natuurparel aan de andere en maakte ik een 4000km lange voettocht van Amsterdam naar Sarajevo.
Ga door met lezen van "In kaart: 4000 km lange voettocht van Amsterdam naar Sarajevo"
Hoezo wandelen met wandelstokken? Tja, het voelt nog steeds een beetje suf, maar inmiddels zijn ook voor mij wandelstokken niet meer weg te denken. Eerlijk is eerlijk, ik heb een heleboel weerstand moeten overwinnen. Ze zitten me in de weg als ik iets wil pakken of een foto wil maken en ik kan slecht wennen aan dat stomme getik. Toch wil ik niet meer zonder. Mijn Lekies zijn mijn makkers, ze steunen me wanneer nodig, maar laten zich net zo makkelijk opgevouwen meedragen aan de zijkant van mijn tas. Een ideale wandelpartner toch?
Ga door met lezen van "Leki, mijn steun en toeverlaat? Blog over wandelen met wandelstokken"
Iets meer dan vier jaar geleden trok ik de stoute schoenen aan. Of eigenlijk trok ik mijn schoenen uit. Voor mijn verjaardag kreeg ik namelijk een cursus Natural & Barefoot Running van Ruth Langemeijer. Natuurlijk lopen of natuurlijk hardlopen eigenlijk. Dit is waar het allemaal begon. Het kind in me kwam naar boven, er ging een nieuwe wereld open. Vandaag neem ik je mee in mijn reis van blootsvoets rennen naar natuurlijk lopen. Naar het lopen van lange afstanden op Vibram FiveFingers.
Ga door met lezen van "Van blootsvoets rennen naar natuurlijk lopen op FiveFingers"
In Nederland logeerde ik een paar weken bij Sytske in Driebergen. Daar ontstond het plan om een winterse wandeltocht in Kroatië te maken. Ik dacht natuurlijk direct aan Velebit. Velebit is een bergketen in de Dinarische Alpen die geheel en alleen in Kroatië ligt. Er loopt een meer dan 100 kilometer lange trail over de gehele lengte van Velebit, de Velebitski Planinarski Put. Nu had ik wel bedacht dat het misschien niet haalbaar zou zijn om deze helemaal te lopen, maar een klein stukje zou best kunnen, toch? Een beetje sneeuwschoenwandelen op Velebit, hoe moeilijk kan het zijn?
Ga door met lezen van "WEEKVLOG #3 (deel 2) ☆ Méér sneeuwschoenwandelen op Velebit"