Voettocht naar de Balkan

Er was een idee dat uitgroeide tot een plan. Het plan groeide uit tot een avontuur. Het avontuur bleek een heuze reis. Een reis met een doel dat zich gaandeweg vormde. Mijn voettocht terug naar de Balkan. Stap voor stap baande ik me een weg door Europa. Een prachtig mooie weg door het prachtig mooie Europa. Middels verschillende wandelroutes reeg ik de ene natuurparel aan de andere. Ik leef. Ik leef. Ik LEEF!

En ik schreef. Ik SCHREEF! Ik schreef zo’n 100 Nederlandse verhalen. Verhalen over mooie en over moeilijke momenten. Over ontmoetingen en over eenzaamheid. Over de route, de bergen en de Balkan. Over koffie, kamperen en over poepen. Ik beschreef mijn belevenissen en gedachtenfrutsels, mijn gevoelens en emoties. Een kijkje achter de schermen. Het verhaal bij de foto.

Hieronder lees je hoe ik op 2 maart 2017 mijn nieuwe avontuur aankondigde. Inmiddels ben ik uitgelopen en heb ik besloten op de Balkan te blijven. Ik blijf bij de mensen, de natuur, de cultuur en ja, bij de bergen die ik in mijn hart heb geloten. Ik blijf op in de Dinarische Alpen op de Balkan.

Een nieuw avontuur: onderweg zijn

Het is tijd voor een nieuw avontuur. Ik wil onderweg zijn. Rondtrekken met alles wat ik nodig heb op mijn rug. Buiten zijn, in een tent slapen en zoveel mogelijk tijd in de natuur doorbrengen. Dan voel ik met het best. Dan voel ik me vrij. En dan komt de rest vanzelf. Welke rest? Dat weet ik niet precies, maar ik geloof stellig dat wanneer je genoeg ruimte creëert, je het pad vrij maakt voor nieuwe dingen. Wat voor dingen? Daar kom ik onderweg wel achter.

Trage trekking

Voorlopig hou ik het bij lopen. Lekker langzaam, lekker simpel. Een trage trekking van Amsterdam naar Sarajevo. Geen moeten, geen race. Geen tijdsdruk. Een wandeling door de bossen, over heuvels, langs velden, rivieren en uiteindelijk via de Alpen terug naar de Balkan. Mijn groene voettocht terug naar de Balkan.

Onderweg ga ik weer schrijven. Verhalen, ervaringen, verwonderingen en andere gedachtenfrutsels delen. Waarom? Omdat ik het leuk vind… Schrijven en wandelen gaat voor mij samen. Het geeft me rust en ruimte. Ik deel op een persoonlijke manier, omdat ik de behoefte voel het verhaal achter de schermen, het verhaal achter de foto te vertellen. De grappig en hilarische, maar ook de moeilijke momenten. De UPS ende downs. Het hoort er allemaal bij. Dat maakt het voor mij alleen maar mooier. En echter.

Mijn groene weg van Amsterdam naar Sarajevo

In Nederland begin ik met het Pelgrimspad dat van Amsterdam via ‘s-Hertogenbosch naar Wezet in België loopt. Een klein stukje zuidelijker pik ik de GR 57 (Vallée de l”Ourthe et Sentier du Nord) op. Daarna wordt het een beetje improviseren. Door verschillende Europese wandelroutes, pelgrimswegen, natuurpaden en regionale trails aan elkaar te plakken probeer ik me een weg door Duitsland te banen, waar ik ongeveer bij de Bodensee uit wil komen om met de rode Via Alpina route de Alpen over te steken.

Na de Alpen komen de….. Dinarische Alpen. Hoewel ik nog geen idee heb wanneer ik daar aan kom en hoe ik me dan voel, ben ik van plan om mijn tocht voort te zetten door Slovenië, Kroatië en Bosnië & Herzegovina. En jawel, langs de Via Dinarica Green Trail. Voor alsnog is er slechts in Kroatië sprake van een (concept) route. Zelf heb ik iets voor Slovenië in elkaar geknutseld en op dit moment is het Terra Dinarica team in Sarajevo druk bezig met hun groene variant in Bosnië en Herzegovina.

De laatste etappe in BiH wil ik op m’n oude vertrouwde fietsie doen. Vanuit Bihać ga ik eerst naar Sarajevo (waar mijn toerfiets staat), daarna maak ik een ommetje door Bosnië en Herzegovina en zal ik uiteindelijk naar Zagreb terug fietsen. Als dat geen avontuurlijk is..

Hoe bekostig je zo’n reis dan?

Dat is wat veel mensen me vragen. Allereerst probeer ik zo min mogelijk geld uit te geven. Ik slaap in mijn tent en beweeg me voort te voet. Hier en daar schrijf ik artikelen waar ik mijn eten mee kan betalen en verder ga ik brieven op bestelling versturen. Brieven vol reisverhalen, belevenissen en gedachten. Hoewel mijn blogs persoonlijk zijn, heb ik vaak het gevoel dat er veel verloren gaat wanneer de handgeschreven letters vervangen worden door computerletters. Bovendien is toch ontzettend leuk om post vanuit een onbekende bestemming op je deurmat te vinden?

Zo ongeveer dus. En door donaties. Ik kan het haast zelf niet geloven, maar ik krijg af en toe een donatie binnen. Zo lief! En zo bijzonder! Voor eenieder die zich direct afvraagt hoe dat dan werkt, klik op deze link🙂

De verhalen: voettocht terug naar de Balkan

Lees je mee?